ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 218

ผู้อาวุโสหลี่รู้สึกว่าความรู้สึกนึกคิดของตนก็กำลังเปลี่ยนเป็นเชื่องช้าหยุดนิ่ง ทว่าเมื่อมองดูชายวัยกลางคนผู้นั้นค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างไป ในสมองเขายังคงผุดความคิดหนึ่งออกมาฉับพลัน “หยกเลียนสังหาร!”

ของวิเศษหยกเลียนสังหาร อาวุธใช้ครั้งเดียวแล้วหมดไป ปัจจุบันมีอยู่น้อยมากถึงที่สุด ไม่ปรากฏบนโลกหล้ามานานหลายปี โดยทั่วไปอนุมานได้ว่าสาบสูญไปแล้ว

หลังจากสังหารเป้าหมายใดๆ ก็ตามแล้ว ผู้ใช้งานสามารถใช้ปราณจิตราจากร่างกายตน จำลองรูปร่างของเป้าหมายที่ถูกสังหารได้ภายในระยะเวลาหนึ่ง

ชายวัยกลางคนไม่ใช่ผู้สืบทอดสำนักเขากว่างเฉิงแต่อย่างใด ทว่าเป็นผู้ทรงความสามารถที่ผู้อาวุโสหลี่เสาะหารวบรวมมาจากภายนอก ตามติดเขามานานแรมปีแล้ว ซื่อสัตย์จงรักภักดีเสมอมา ถึงขั้นยังเคยช่วยชีวิตเขามาก่อน

กระนั้นในวันนี้ อีกฝ่ายกลับเผยคมเขี้ยวออกมา แทงปลิดชีพเขา!

สิ่งที่ยิ่งทำให้ผู้อาวุโสหลี่หวาดหวั่นก็คือ ความหมายในคำพูดของอีกฝ่าย เห็นชัดว่ามีแผนร้ายยิ่งกว่านี้

คนผู้นี้ใช้หยกเลียนสังหารปลิดชีวิตตน สามารถสวมรอยเป็นตนได้ แม้กระทั่งการกำหนดลมหายใจขับพิษปราณภายในร่างกายในช่วงเวลาสั้นๆ ได้ ขอเพียงแค่ไม่ลงมือต่อสู้ ยิ่งจอมยุทธ์กว่างเฉิงคนอื่นๆ ก็ยากจะแยกออก

“เหยา… ซาน…” ผู้อาวุโสหลี่คิดจะตะโกนเสียงดัง แต่กลับพบว่าแม้แต่เสียงเล็กน้อยก็ไม่เล็ดลอดออกมา

พลังฝึกปรือคนตรงหน้า เหนือชั้นกว่าในภาพจำกาลก่อนของเขาอย่างมาก!

เขาทำได้เพียงมองดูอีกฝ่าย เปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นตนเองทีละนิด ดูจากภายนอกแล้วคล้ายคลึงอย่างยิ่ง

เหยาซานที่แปรเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ของผู้อาวุโสหลี่แล้ว บัดนี้เขายิ้มน้อยๆ “โปรดวางใจเถิด ข้าอยู่ตามท่านมานานเช่นนี้แล้ว ความเคยชิน ท่าทาง การเคลื่อนไหว น้ำเสียง และท่วงทำนองการพูดของท่าน ข้าเรียนรู้ได้เก้าส่วนแล้ว คนอื่นมองไม่เห็นพิรุธเป็นแน่”

“ส่วนจะบอกว่าข้าหายสาญสูญไปได้เช่นไร…” ขณะเหยาซานกล่าวไปพลาง ก็หยิบถุงย่อส่วนออกมาใบหนึ่ง

เมื่อเปิดถุงย่อส่วนออก เงาร่างของคนผู้หนึ่งก็กระโดดออกมา ผู้อาวุโสหลี่เบิกตากว้าง เห็นได้ชัดว่าเบื้องหน้าปรากฏเหยาซานอีกคนหนึ่ง

“แต่นี่ไม่ใช่หยกเลียนสังหารแล้ว นี่เป็นสหายของข้า กลายเป็นรูปลักษณของข้าได้อย่างง่ายดาย นิสัยของข้า เขาก็คุ้นเคยยิ่ง ไม่เผยพิรุธออกมาเป็นแน่” เหยาซานยิ้มกล่าว

“ยิ่งไปกว่านั้น เทียบกับท่านแล้ว ข้าไม่ทำตัวสะดุดตามากนัก ขอเพียงแค่อย่าได้หายตัวไปโดยไร้เหตุไร้ผล หรือจงใจทำให้ผู้คนสนใจ คนรอบกายไม่มีผู้ใดสนใจข้าเป็นแน่”

“เสียงที่ข้าสังหารท่านนั้นเบาอย่างมาก แม้ว่าจะมีปราณจิตราไหวกระเพื่อม แต่นี่ก็ปกติยิ่ง สัตว์วิเศษที่พวกข้าขับไล่อยู่ในทะเลทราย คงจะลงมือไม่น้อย”

ผู้อาวุโสหลี่ยังคงเบิกตากว้าง กระนั้นชะตาชีวิตก็ได้ปลีกออกไปจากเขาแล้ว

เหยาซานอมยิ้ม “ข้ามีความสุขยิ่งที่ได้คบค้ากับท่านในอดีต ท่านไปดีเถิด”

สิ้นเสียงกล่าว เหยาซานค่อยจัดระเบียบสิ่งของบนร่างผู้อาวุโสหลี่ ย้ายมาบนร่างตน แล้วจึงนำศพของผู้อาวุโสหลี่เก็บเข้าไปในถุงย่อส่วน

เมื่อเก็บกระเป๋าย่อส่วนแล้ว เหยาซานก็ปัดฝุ่นแขนเสื้อ ยิ้มพลางสบตาสหายที่รูปร่างหน้ากลายเป็นรูปลักษณ์ของตนข้างกาย

ทั้งสอง คนหนึ่งอยู่ด้านหน้า อีกคนหนึ่งอยู่ด้านหลัง เหมือนกับผู้อาวุโสหลี่กับเหยาซานย่างเท้าเดินต่อไปจริงๆ ประหนึ่งกับเรื่องทั้งปวงล้วนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

…

ด้านหน้าเสาหิน เยี่ยนจ้าวเกอยืนเอาไพล่มือหลังไว้ ดูลวดลายบนเสาหินอย่างตั้งใจ “ข้ามองไม่ผิด เป็นเสาทางเดินของวังเทพในอดีตอย่างที่คิด ภายหลังแตกหักตกอยู่ตรงนี้”

ขณะมองเสาหินที่แตกหักเสียหาย ชายหนุ่มก็จมดิ่งสู่ห้วงความคิด ‘ร่องรอยที่แตกหักนี้ไม่ธรรมดาเลย เกรงว่าคงไม่ใช่แค่ภัยธรรมชาติเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เป็นน้ำมือมนุษย์…’

เยี่ยนจ้าวเกอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ‘ถ้าหากเป็นน้ำมือมนุษย์จริงๆ แล้วใครกันที่ก่อเกิดทั้งหมดมวลนี้เล่า?’

‘วังเทพที่แข็งแกร่งขนาดนั้นยังดับสูญ ทั่วฟ้าดินประสบหายนะ เปลี่ยนไปจนแทบจะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน คนที่ทำได้อย่างถึงขนาดทั้งหมดนี้…’

ถึงแม้ว่าจะเลือนรางไม่จริงแท้อยู่บ้าง อาจจะห่างไกลจากตนเองในตอนนี้ยิ่งยวด

ทว่าเขาก็ยังคงรู้สึกถึงเงามืดที่แผ่คลุมอยู่ในใจชั้นหนึ่ง ประหนึ่งเขาสูงกดทับจากด้านบนก็ไม่ปาน