ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 258

การย่างกรายของนพยมโลกถูกขัดขวาง สงครามบนดินแดนบรรพชนตระกูลหวังเขตยุทธ์เมฆาแห่งเกาะทราย ก็ยุติลงในที่สุดเช่นกัน

จอมยุทธ์สำนักเขากว่างเฉิงที่อยู่ในสงครามนี้ มีทั้งบาดเจ็บและล้มตาย เคราะห์ดีเป็นเพียงแค่คนจำนวนน้อยเท่านั้น

เหล่าจอมยุทธ์ที่เหลือรอดต่างประคองกันและกัน จัดการบาดแผลชั่วคราว เริ่มเช็ดล้างผลพวงหลังต่อสู้ เก็บกวาดสนามรบ ภายใต้การจัดการของผู้อาวุโสสูงสุดเกาะทราย

ตระกูลหวังเขตยุทธ์เมฆาหวิดล่มสลาย ในสงครามครั้งนี้มีเพียงคนจำนวนน้อยที่ถูกจับกุม ภายหลังยังต้องซักไซ้ไล่เรียง

นอกจากนี้ยังมีจอมยุทธ์ภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตคนอื่นๆ ส่วนหนึ่ง รวมถึงผู้เหลือรอดสำนักเขานิมิตทมิฬ ก็ถูกจับเป็นเช่นเดียวกัน ที่กำลังคอยท่าพวกเขาอยู่คือการไต่สวนอย่างทารุณถึงชีวิต

เยี่ยนจ้าวเกอตามหลังสือเถี่ยออกจากดินแดนบรรพชนตระกูลหวังแล้ว ในเส้นสายตาไกลออกไป ยังคงเป็นทะเลทรายกว้างใหญ่ไพศาล ทว่าออกจากเขตยุทธ์เมฆาแล้ว ร่องรอยบ้านเรือนผู้คนก็รางเลือน

เนื่องจากสภาพแวดล้อมธรรมชาติเป็นเหตุ ประชากรของเกาะทรายจึงน้อยกว่าทางฝั่งเกาะนภาใต้แห่งนภาพิภพ

หากแต่ก็มีเขตพื้นที่ประชากรหนาแน่นไม่น้อยเช่นกัน ที่นั่นมีเหล่าบรรดาชาวบ้านทั่วไปอาศัยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

ระหว่างมองดูบรรดาผู้คนเหล่านี้ เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มน้อยๆ

ในใจของเขาเกิดความรู้สึกบางอย่าง ครั้นเหลียวมองกลับไป ก็แลเห็นสือเถี่ยมองบ้านเมืองที่อยู่ไกลออกไป บนดวงหน้าที่แต่ไหนแต่ไรเคร่งขรึมเย็นชา ก็เผลอเผยเห็นรอยยิ้มจางๆ หลายส่วนเช่นกัน

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจลากยาวคำหนึ่ง ก่อนจะยกมือซ้ายของตนขึ้น เห็นว่าหลังมือของตนประทับไว้ด้วยลวดลายคล้ายกับตรานาบก็ไม่ปานรอยหนึ่ง

รอยนี้มีสีแดงคล้ำดุจโลหิต ราวกับไม่เพียงสลักอยู่บนเนื้อหนังหลังมือของเยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้น หากแต่สลักลึกเข้าไปในวิญญาณเลยด้วยซ้ำ

อาหู่มองอยู่ด้านข้าง แล้วเกาศีรษะโตแกรกๆ “คุณชาย ครานี้ท่านสร้างความดีความชอบใหญ่หลวงแล้ว แต่ประทับไว้ด้วยของเล่นเช่นนี้สิ่งหนึ่ง ก็ยุ่งยากอย่างยิ่งเช่นกัน”

“จากที่ท่านกล่าว ก่อนที่รอยประทับมารนี้จะถูกกำจัด หากท่านกับผู้อาวุโสสือเกิดเรื่อง ประตูนพยมโลกที่เกาะทรายแห่งนี้ก็เป็นไปได้ที่จะย่างกรายอีกครั้ง เดนภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตจะเจาะจงมาซุ่มสังหารพวกท่านทั้งสองหรือไม่เล่า?”

เยี่ยนจ้าวเกอผงกศีรษะ “นี่เป็นเรื่องที่มีความเป็นไปได้อย่างมาก ฉะนั้นต่อไปนี้ต้องระวังปัญหาในด้านนี้ด้วย”

“นี่ช่างน่าปวดเศียรเสียจริง” อาหู่แยกเขี้ยวยิงฟัน

ชายหนุ่มมองดูรอยประทับมารที่อยู่หลังมือซ้ายของตน “ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายเสียทีเดียว นอกจากอันตรายเล็กน้อยแล้ว นอกจากการยกย่องของสำนักแล้ว ครานี้ก็ยังมีของได้รับเพิ่มเติมอยู่บ้างเช่นกัน”

อาหู่ฉงนสนเท่ห์อยู่บ้าง แล้วก็มองไปยังหลังมือของเยี่ยนจ้าวเกอ “ยังได้รับอะไรอีกหรือขอรับ?”

มือขวาเยี่ยนจ้าวเกอลูบๆ คางตนเอง มองดูมือซ้ายพลางเอ่ย “จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ยังมีตราประทับที่สลักอยู่บนมือของข้าในตอนนี้อีก ข้าจึงเข้าใจนพยมโลกและยอดฝีมือของภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตอย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น”

“รู้เขารู้เรา ก็สามารถรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งได้ สาเหตุที่เหตุการณ์สำคัญเขตยุทธ์เมฆาคราวนี้อันตรายถึงเพียงนี้ ก็เป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตจะเปลี่ยนการโคจรมหาค่ายกลแดนมาร ไม่คาดคิดว่าจะสามารถก่อเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนั้นออกมาได้ ถูกโจมตีจนรับมือไม่ทัน ผลคือทำได้เพียงพลิกแพลงตามสถานการณ์”

เขาวางมือซ้ายลง “ถึงจะพูดว่าการพลิกแพลงตามสถานการณ์เป็นคำเยินยอคน แต่ไหนเลยจะไม่ใช่เพราะความจนใจกันเล่า? หากทำให้ทั้งหมดทั้งมวลดำเนินไปตามแผนการของตนโดยมั่นใจได้ ความเสี่ยงก็จะลดน้อยลงมาก”

เฟิงอวิ๋นเซิงก็กำลังเพ่งมองรอยประทับมารที่อยู่หลังมือเยี่ยนจ้าวเกออยู่ด้านข้างเช่นกัน

เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกได้ถึงสายตาของนาง จึงเลิกคิ้ว “เป็นอย่างไร เคยบอกเจ้าแล้ว ที่ทะเลสาบปิดนภาคราวก่อน ข้าไม่คุ้นเคยกับค่ายกลนี้ ต่อมาข้าทุ่มเวลาอย่างหนัก ครานี้ถึงจะเป็นการแสดงฝีมืออย่างแท้จริง”

เห็นเขาจงใจแสร้งทำท่าทางประสบผลสำเร็จในเรื่องไม่ควร ทั้งยังร้องขอคำสรรเสริญเช่นนี้ออกมา เฟิงอวิ๋นเซิงก็อดหลุดหัวร่อออกเสียงไม่ได้เช่นกัน สภาพจิตใจผ่อนคลายลงมาก ก่อนจะยกนิ้วหัวแม่มือขึ้น “ใช่ๆๆ เป็นสาวน้อยคราก่อนประสบการณ์ตื้นเขิน ท่านอย่าได้ต่อล้อต่อเถียงกับผู้มีความรู้ต่ำเช่นข้า”

ชายหนุ่มพยักหน้าพึงพอใจ “ดีมาก เด็กคนนี้โตแล้วพอที่จะถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ได้”

เนื่องด้วยรอยประทับมารเป็นเหตุ เยี่ยนจ้าวเกอกับสือเถี่ยจึงไม่คิดจะหยุดอยู่ที่เกาะทรายต่อไป หากแต่ออกเดินทางกลับเขากว่างเฉิงแห่งเกาะนภากลาง

ก่อนเดินทาง ทั้งสองไปยังเมืองซู่โจวด้วยกัน