ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 299

สือเถี่ยต่อยหมัดทั้งสองออกไปพร้อมเพรียง นอกจากหยางเนี่ยแล้ว ซือหม่าฉุยที่เพิ่งฟื้นฟูปราณดั้งเดิมได้บ้างแล้ว ก็ถูกอัดจนเจ็บหนักกระอักเลือดอีกครา!

ทว่าคู่ต่อสู้ทั้งสามของเขาในขณะนี้ก็ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วเช่นกัน พวกเขาบุกเข้าหาสือเถี่ยอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงแผดคำรามคลุ้มคลั่ง หมายต่อสู้สังหารสุดชีวิต!

ขณะเสียงตะคอกเย็นเยียบของหยางเนี่ยดังขึ้น แสงม่วงทั่วสรรพางค์กายพรั่งพรูกระหน่ำ ก่อนจะแปรเปลี่ยนลมกระโชกสีม่วงหลากสาย ถลาไปยังสือเถี่ย

ซือหม่าฉุยกำหอกยาวของตนไว้แน่น ยันร่างของสือเถี่ยไว้ แทงลงไปยังผืนดินเบื้องล่าง

ผู้อาวุโสหวังเองก็กระเสือกกระสนโผนกระโจนขึ้นด้านบนเช่นกัน!

“จะไม่ให้พวกเจ้าทำลายกว่างเฉิงเด็ดขาด!”

สือเถี่ยประกาศปณิธานกร้าว มือซ้ายต้านฝ่ามือเหล็กของผู้อาวุโสหวังไว้ แล้วต่อยหมัดหนึ่งออกไป ระเบิดศีรษะอาจารย์ลุงร่วมสำนักที่ใฝ่ทางนพยมโลก!

หากแต่ร่างของเขาถูกประกายดาบของหยางเนี่ยม้วนไว้

ท้องฟ้าเหนือศีรษะกลายเป็นสีม่วงทั้งผืนแล้ว

ผืนปฐพีเบื้องล่าง พลังอันร้อนระอุแปรเปลี่ยนดินอุดมสมบูรณ์พันลี้กลายเป็นดินทรายจนหมดสิ้น!

ฟ้าดิน เป็นพายุลมงวงสีดำอันบ้าระห่ำ ม้วนเรือนร่างของสือเถี่ยไว้ ก่อนจะร่วงลงไปยังพื้นดินด้านล่างที่กลายสภาพเป็นทะเลทรายไปแล้ว!

สือเถี่ยยื่นมือออกไป คว้ามือขวาของหยางเนี่ยที่ถือดาบไว้ทันควัน ลากเขาลงไปด้วยกัน

หยางเนี่ยก็ไม่หลบหลีกแล้วเช่นกัน ขับเคลื่อนของพลังตนเองจนถึงขีดสุด พาให้แสงม่วงหลากสายกรอกเข้าสู่ทะเลทรายกว้างด้านล่าง

ขณะแสงสว่างอันเรียวแหลมส่องสว่างพร่างพราว ก็แปรสภาพเป็นลวดลายผอาคมสีม่วงแต่หลายสาย กอปรกลายเป็นค่ายกลอันหฤโหดค่ายหนึ่ง

จากนั้นแสงม่วงสุดลูกหูลูกตาก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ราวกับคมมีดอันแหลมคมคณานับ ทิ่มแทงหลังสือเถี่ยพร้อมๆ กัน

สือเถี่ยคล้ายกับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด ซ้ำยังยกหมัดขวาของตนขึ้นต่อยไปทางหยางเนี่ยด้วยซ้ำ!

หยางเนี่ยถูกมือซ้ายสือเถี่ยคว้าเอาไว้ ทำให้ไม่อาจหลีกหลบ ทำได้เพียงเบิกตาโพลงมองหมัดขวาของอีกฝ่ายต่อยมาที่หน้าอกตนเอง

พลังทำลายล้างทั้งหมดเกาะตัวรวมอยู่บนหมัดของสือเถี่ย ประหนึ่งศาตราเทพล้ำเลิศ ชกจนทะลุร่างหยางเนี่ยภายในหมัดเดียว!

เลือดเนื้อ อวัยวะภายใน โครงกระดูก ทั้งหมดทั้งมวลถูกอัดกระจุยหมดสิ้น!

หยางเนี่ยเบิกตาโพลง กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง สาดกระเซ็นเกลื่อนดวงหน้าสือเถี่ย

ยอดฝีมือมหาปรมาจารย์ชั้นที่เก้า ขั้นรูปญาณระยะท้ายคนสุดท้ายของสำนักเขานิมิตทมิฬ สิ้นใจตายตาไม่หลับ!

แม้จะอัดหยางเนี่ยสิ้นชีพด้วยหมัดเดียว ทว่าร่างกายของสือเถี่ยก็ถูกหอกยาวในมือซือหม่าฉุยจ้วงแทงตกลงไปในทะเลทรายเบื้องล่างด้วยเช่นกัน

หอกยาวเล่มนั้น ตอกสือเถี่ยไว้บนพื้นดินประหนึ่งตะปูก็ไม่ปาน!

หยางเนี่ยสิ้นชีวิต ทว่าค่ายกลแสงม่วงนั่นยังคงสำแดงฤทธิ์ขั้นสุดท้าย แสงสีม่วงหลากสายพุ่งขึ้นราวกับสายโซ่ เกี่ยวรัดบนร่างสือเถี่ยและบนหอกยาวเล่มนั้น พันธนาการสือเถี่ยไว้กับที่!

ศัตรูทั้งสามของเขา มีแค่ซือหม่าฉุยเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ยังคงมีชีวิตอยู่ ผู้ที่บัดนี้กำลังยืนอยู่กลางอากาศ จ้องมองเขาที่นอนราบอยู่บนพื้นดิน

ศีรษะจรดปลายเท้าของสือเถี่ยในตอนนี้ราวกับรูปปั้นหินที่กำลังจะแตกสลาย มืดสลัวอับแสง ทรุดโทรมด่างพร้อย

มีเพียงหมัดซ้ายของเขาเท่านั้น ที่ยังคงทอแสงวามวาบ

ซือหม่าฉุยอ้าปากกำลังจะเอ่ยคำ แต่กลับกระอักโลหิตออกมาคำหนึ่งเสียก่อน

เขาบาดเจ็บซ้ำซ้อน หนำซ้ำสถานการณ์ยากลำบากอย่างยิ่งเช่นกัน

“ร่างบาดเจ็บ ต่อสู้ศัตรูหนึ่งต่อสาม ยังถล่มสองคนจนตายได้” ซือหม่าฉุยสำลักและไอไม่หยุด สายตาจดจ้องสือเถี่ยเขม็ง “เจ้าไม่สมกับนามกรราชสีห์โลหะ!”

ใบหน้าสือเถี่ยเรียบเฉย ไม่เอ่ยคำพูดใด เพียงพยายามดิ้นรนจะลุกขึ้นยืน

กระนั้นแสงม่วงแต่ละสายเหล่านั้น กลับยังคงผูกมัดเขาไว้เหนียวแน่น

หอกยาวสีดำเล่มนั้นที่เสียบทะลุกายเขา ตอกยึดร่างกายเขาไว้กับพื้นดิน เชื่อมเข้ากับโซ่แสงม่วง ยิ่งระเบิดพลังอันโหดร้ายออกมา

สือเถี่ยไม่ขยับก็แล้วไป ถ้าหากต้องการเขยื้อนร่าง เรือนกายจะถูกทำร้ายในทันใด

สายตาของซือหม่าฉุย ตกอยู่บนมือซ้ายของสือเถี่ย “บัดนี้ข้าจะปลิดชีวิตเจ้า ง่ายดาบราวกับพลิกฝ่ามือ”

“แต่ว่าจำเป็นต้องเข้าใกล้เจ้าจึงจะใช้ได้”

“แต่หากข้าเข้าใกล้เจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีพลังโจมตีเฮือกสุดท้าย ข้าจะฆ่าเจ้า ก็กำหนดไว้แล้วจะต้องถูกฝังไปกับเจ้า!”