ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 306

ประตูเขาสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์บนยอดเขาเรืองรอง ณ อัคคีพิภพ

ขณะนี้เป็นยามวิกาล ทุกหนแห่งเงียบสงัดไร้สุ้มเสียง

ทว่าบนยอดเขาเรืองรองมีเหล่ายอดฝีมือสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ โดยมีประมุขสำนักรุ่นปัจจุบันหวงซวี่เป็นผู้นำ ยืนนิ่งเงียบอยู่ด้วยกัน

หวงเจี๋ย คุณชายจรัสแสงยืนอยู่หลังหวงซวี่เงียบๆ ราวกับเงาสายหนึ่ง

ถึงแม้จะมีฉายานามสูงส่งว่าจรัสแสง ทว่าในค่ำคืนที่แทบจะเงียบสงัดและลึกมืดเช่นนี้ กลับเหมาะสมกับหวงเจี๋ยมากกว่า เขาราวกับเป็นบุตรแห่งวิกาล ผสานเข้ากับฉากรัตติกาลได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ทุกคนล้วนยืนอยู่เงียบๆ ท่ามกลางยามค่ำคืนเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว

กระนั้นบนใบหน้าของทุกคนกลับไม่มีความกระสับกระส่ายหรือเป็นกังวลใดๆ เลย

บางคนในนั้น แววตาถึงขั้นเผลอเผยประกายฮึกเหิมออกมา กำลังเฝ้าคอยอะไรบางอย่างด้วยความกระตือรือร้น

ฉับพลันนั้น ฟากฟ้ายามค่ำอันมืดมิดส่องสว่างขึ้นมา ราวกับดวงอาทิตย์ขึ้นทางด้านตะวันออก

แสงอาทิตย์ย่ำรุ่งสาดส่องผืนปฐพี นำแสงสว่างมายังโลกหล้าอีกครั้ง

ทว่าบัดนี้เวลานี้ แท้จริงแล้วยังไม่ถึงช่วงเวลาฟ้าสางแต่อย่างใด

แต่โลกหล้าพลันเปลี่ยนเป็นเจิดจ้าทั่วอาณาบริเวณ ราวกับเวลากลางวันก็ไม่ปาน

เพียงแต่แสงอาทิตย์นี้ไม่ได้ทะยานขึ้นจากเส้นขอบฟ้า หากแต่ทะยานขึ้นจากยอดเขาเรืองรอง!

บรรดาผู้คนบนยอดเขาที่เฝ้าคอย รวมถึงประมุขสำนักรุ่นปัจจุบันหวงซวี่ ต่างก็ก้มคำนับทั้งหมด หวงซวี่นำหน้าเอ่ย “ต้อนรับท่านพ่อออกฌาน”

หลังกายเขา หวงเจี๋ยกล่าวต่อว่า “ต้อนรับท่านอาจารย์ปู่ออกฌาน”

คนอื่นๆ ก็คำนับอย่างมากพิธีทั้งหมดเช่นกัน “ต้อนรับท่านผู้อาวุโสออกฌาน ตะวันเยือน!”

บนยอดเขาเรืองรอง ประหนึ่งอาทิตย์ยามอรุโณทัย ภายในแสงสุกสว่างที่สาดส่องทั่วฟ้าดิน เงาร่างหนึ่งสืบเท้าออกมาจากภายในอย่างเชื่องช้า

ตะวันทั้งหมดเก้าดวง รวมกันกลายเป็นวงแหวน แขวนอยู่เบื้องหลังเงาร่างนี้

ทั่วทั้งยอดเขาเรืองรองไม่มีความรู้สึกที่ร้อนระอุเกินไป คล้ายกับว่าพลังงานความร้อนดุจดวงอาทิตย์จริง ล้วนถูกสำรวมไว้หมดสิ้น เหลือไว้เพียงแสงสว่างไสวไร้ที่สิ้นสุดเท่านั้น

แสงสว่างส่องไปทั่วทุกมุมของยอดเขาเรืองรอง ไม่ว่างเว้นแม้สักเล็กน้อย กระจายขยายออกไปรอบนอกยอดเขาเรืองรอง ขอบเขตหมื่นลี้ ทำให้ค่ำคืนอันมืดมิดหายสิ้น พื้นปฐพีเข้าสู่กลางวันก่อนเวลา

ไม่เห็นพลังอันน่าพรั่นพรึงแผ่กระจายออกมามากนัก ทว่าทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์กลับคล้ายรู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่ง แลมองก้นบึ้งจิตใจตนได้

อยู่เบื้องหน้าเขา แม้จะเผชิญความตาย ก็ไม่กล้าต่อต้าน ทำได้เพียงยอมจำนนเงียบๆ มหาเทพสุริยันที่ประหนึ่งแขวนไว้บนท้องฟ้าสูง คล้อยลงมาพิพากษา

เสียงฝีเท้าดังขึ้น เรียบง่าย ทว่าแท้จริง

ผู้เฒ่าชุดขาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหวงซวี่ หวงเจี๋ย และคนอื่นๆ ตามเสียงฝีเท้า

รูปร่างผู้เฒ่าคนนี้ไม่สูงไม่เตี้ย รูปลักษณ์คล้ายคลึงบิดาบุตรหวงซวี่และหวงเจี๋ย บนลำคอเขามีอักขระยันต์สีทองวงหนึ่ง คล้ายกับดวงอาทิตย์ที่กำลังเผาไหม้คุโชน

ผู้เฒ่าคนนี้ คือประมุขสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์รุ่นก่อน หนึ่งในจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ยุคปัจจุบันทั้งหก จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ ‘ตะวันเยือน’ หวงกวงเลี่ยนั่นเอง!

ในโลกแปดพิภพในปัจจุบัน ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป หวงกวงเลี่ยเป็นที่ยอมรับโดยดุษณีว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งยุคตลอดมา!

นอกจากนอกจากจอมปราชญ์สุริยันท่านนั้นที่สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์เองไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย รวมทั้งไม่รู้แหล่งพักพิงแล้ว ก็เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์อาทิตย์ม่วง จางเชา ผู้เป็นอาจารย์ของหวงกวงเลี่ย ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผู้สะเทือนสวรรค์ และบุรุษเทียมสวรรค์ในปีนั้น

นอกจากผู้อาวุโสโม่ ปราชญ์ภาพวาดที่ถึงแม้จะเคยลงมือต่อหน้าผู้คนมาก่อน แต่ก็ลึกลับซับซ้อนยากจะรู้ระดับตลอดมา

เป็นที่ยอมรับกันทั่วไปบนโลกแปดพิภพในปัจจุบัน ว่าหวงกวงเลี่ยเหนือกว่าจอมมารศักดิ์สิทธิ์หยวนเทียน ประมุขตำหนักอัสนีสวรรค์เฉินลี่ และจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์คนอื่นอีกสี่ท่าน

หากแต่นั่นหมายถึงก่อนหวงกวงเลี่ยจะเข้าฌานในครั้งนี้

บัดนี้เขาออกฌานอีกครั้ง ใครจะรู้ได้ว่าสุดท้ายเขาบรรลุถึงระดับใด

สายตาของหวงกวงเลี่ยมองยังหวงซวี่ “สถานการณ์ตั้งแต่หลังจากข้าเข้าฌาน เล่าให้ข้าฟังหน่อย”

บนเขากว่างเฉิง เยี่ยนจ้าวเกอกำลังสั่งอาหู่ว่า “นำของสิ่งนี้ไปแยกฝังไว้ ตามเก้าตำแหน่งทิศทางที่ข้ากำหนดไว้”

ครั้นกล่าวจบ ชายหนุ่มก็นำไหหนึ่งใบส่งต่อให้อาหู่

อาหู่ก้มมองภายในไหแวบหนึ่ง เห็นว่าภายในเป็นสีแดงทั้งหมด “คุณชาย นี่คืออะไรหรือขอรับ”

เยี่ยนจ้าวเกอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด สัมผัสการโคจรของมหาค่ายกลนภา โพล่งตอบว่า “ดินนพยมโลกที่ได้มาจากซินตงผิง”

ชายร่างใหญ่กะพริบตาปริบๆ “คุณชาย ตอนที่ท่านนำออกมาก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เงาลวงที่เหมือนกับเมฆหมอกหรือ ครู่เดียวไหนเลยเปลี่ยนเป็นเช่นดินสีแดงได้”

“ข้าจัดการมันไปสักหน่อยแล้วสักห” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าว พลางหันศีรษะมองไปยังยอดเขาอรรณพซ้ำอีกครั้ง

ไอมารสีดำด้านล่างยอดเขาอรรณพบัดนี้เลือนหายไปแล้ว มีเพียงแสงสีแดงพุ่งออกมาอยู่บ้างรำไร

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวกับอาหู่ว่า “หลังจากนำดินนพยมโลกเหล่านั้นแยกกันฝังคนละที่แล้ว เจ้าค่อยไปหุบเขาผนึกเวหา ใช้วิธีที่ข้าบอกเจ้า อำพรางแสงแดงเหล่านั้นลงสักหน่อย”

อาหู่กล่าวตอบรับ “ไม่มีปัญหา คุณชาย ข้าไปแล้วนะขอรับ”

ตำแหน่งที่เยี่ยนจ้าวเกอยืนอยู่ในขณะนี้ไม่ใช่ยอดเขานภากาศ อันเป็นยอดเขาสูงสุดแต่อย่างใด หากแต่เป็นบนยอดเขาพายุสะท้านเบื้องล่างยอดเขานภากาศ

ใต้เท้าเขา บนดินโคลนถูกวาดร่องรอยเอาไว้หลายสาย แนวตั้งแนวนอนตัดสลับกัน ดูไปแล้วราบเรียบธรรมดา

เยี่ยนจ้าวเกอมองรอยประทับมารบนหลังมือซ้ายของตน พลางยื่นเท้าวาดร่องรอยสายหนึ่งซ้ำไปบนพื้น

ทิศตะวันออกค่อยๆ ท่วมท้นด้วยสีขาวพุงปลาขึ้นมา คล้ายกับรุ่งอรุณจวนใกล้เข้ามา ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอต้องหรี่ตามอง

ทว่าไม่นานนัก เยี่ยนจ้าวเกอก็เลิกหัวคิ้ว หันศีรษะกลับมองไปทางใต้

บนเส้นขอบฟ้าทางนั้น เป็นสีขาวโพลนในฉับพลัน ราวกับมีดวงอาทิตย์ดวงหนึ่งกำลังค่อยๆ ทะยานขึ้นอย่างช้าๆ เช่นกัน

…………………….