ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 37

อาหู่มองบนผิวของทะเลสาบน้ำแข็งด้วยความรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย “ถ้าเป็นจิตมังกรน้ำแข็งจริง ก็ไม่อาจเก็บมาได้ น่าเสียดายมากจริงๆ”

“คุณชาย ข้ากลับไปพาคนมาอีกดีหรือไม่ ถึงแม้ว่าอาจจะต้องแบ่งบางส่วนให้ไป แต่ก็ดีกว่าเจอขุมทรัพย์แต่กลับบ้านมือเปล่านะขอรับ”

เยี่ยนจ้าวเกอมองผิวทะเลสาบเช่นเดียวกัน ก่อนจะเห็นที่ข้างใต้ทะเลสาบน้ำแข็ง มีเงามืดเลือนรางขนาดใหญ่กำลังบิดตัวขยับไปมา จนเกิดแรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่ ทำให้ธารน้ำแข็งทั้งสายราวกับเกิดแผ่นดินไหว

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากของเยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ้มขึ้นบางๆ “อาจจะยังมีอีกหนึ่งวิธีที่ลองดูได้”

จากนั้นเขาก็หยิบแผ่นป้ายโลหะชิ้นหนึ่งออกมาจากช่องอก ครั้นมองดูลวดลายของตัวหนังสือโบราณที่ขาดหายไปบนนั้นแล้ว ชายหนุ่มถึงถ่ายเทปราณจิตราของตนเองเข้าไป

ลวดลายบนแผ่นป้ายโลหะเล็กๆ นั้น พลันมีแสงสีขาวส่องสว่างขึ้นทันที

ในสภาพแวดล้อมที่หนาวเหน็บจนถึงขีดสุดอย่างร่องธารน้ำแข็งตอนนี้ แสงสีขาวส่องสว่างและเจิดจ้ายิ่งกว่าปกติ และค่อยๆ ปรากฏสีครามเย็นออกมาเล็กน้อย

เยี่ยนจ้าวเกอก็ยังคงถ่ายเทพลังต่อไปอย่างเงียบๆ และปราณจิตราของตนเองก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อมาถึงขอบของทะเลสาบน้ำแข็ง ชายหนุ่มค่อยนั่งยองๆ ลง ให้แผ่นป้ายโลหะสัมผัสกับผิวน้ำแข็งของทะเลสาบ

วินาทีถัดมา การสั่นสะเทือนที่อยู่ด้านล่างของทะเลสาบก็ราวกับสงบลงไปในพริบตา

แต่ต่อมาด้านล่างทะเลสาบก็สั่นสะเทือนขึ้นอย่างดุเดือดและรวดเร็ว ทำให้ผิวน้ำแข็งเหนือทะเลสาบชั้นบนสุดเริ่มแตกร้าว

บนแผ่นป้ายโลหะระเบิดพลังมหาศาลออกมาในทันที มันสั่นสะเทือนจนเกือบจะหลุดจากมือของเยี่ยนจ้าวเกอไป

ชายหนุ่มเพิ่มแรงไปที่นิ้วมือ และจับแผ่นป้ายโลหะนั้นจนแน่น

จากนั้นเขาสัมผัสได้ถึงแรงดูดที่มาจากน้ำในทะเลสาบอย่างชัดเจน ที่กำลังจะดูดเอาแผ่นป้ายโลหะเข้าไปในน้ำ

เสียงคำรามที่อยู่ใต้ในทะเลสาบก็ยิ่งดั่งสนั่นแก้วหูมากยิ่งขึ้น

เมื่อเยี่ยนจ้าวเกอลุกขึ้นยืน รอบกายปรากฏกระแสอากาศไร้รูปร่างไหลสะพัด เปล่งแสงสีทองเรืองรอง ทั้งยังแผ่กระจายปราณจิตราปกคลุมร่างกายของชายหนุ่มไว้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในทะเลสาบน้ำแข็ง

อาหู่ที่อยู่ด้านหลังออกคำสั่งให้คนอื่นๆ คอยอารักขา ส่วนเขาตามเยี่ยนจ้าวเกอเข้าไปติดๆ

ชายหนุ่มและคนสนิทลงไปใต้น้ำเรื่อยๆ โดยที่กระแสน้ำเย็นเยือกรอบข้างเริ่มมารวมตัวกันที่แผ่นป้ายโลหะในมือของเขา

ภายใต้แสงสีครามที่ปกคลุมไปทั่ว แผ่นป้ายโลหะนั้นค่อยๆ ฟื้นกลับคืนสู่สภาพที่สมบูรณ์

ใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอเผยให้เห็นรอยยิ้ม วินาทีถัดมา เขาก็เห็นเงาดำขนาดใหญ่ขยับเข้ามาใกล้ แต่กลับเป็นกระดูกส่วนหางขนาดใหญ่ของมังกร

ครั้นเขากับอาหู่ตกลงบนกระดูกส่วนหางของมังกร ชายหนุ่มยืนอยู่บนนั้นอย่างมั่นคง ทว่าร่างกายขยับไหวไปมาตามแรงของกระดูกมังกรที่ก้นทะเลสาบน้ำแข็ง

เยี่ยนจ้าวเกอนำแผ่นป้ายโลหะที่อยู่ในมือ เสียบเข้าไประหว่างช่องว่างระหว่างข้อต่อของกระดูกสองชิ้นอย่างแม่นยำ

กระดูกมังกรสั่นสะท้านทั้งหมด ก่อนจะปรากฏแสงสีขาวนวลจากตรงกลางของกระดูกสันหลังสายหนึ่ง และส่องแสงทะลุออกจากทุกข้อกระดูก

เขายื่นมืออีกข้างหนึ่งออก วางไปบนแสงสีขาวที่สาดส่องออกมา แม้ว่าบัดนี้จะมีปราณจิตราปกป้องร่างกายของเขาอยู่ แต่เมื่อได้สัมผัสความเย็นเยือกจากแสงนั้น เขาก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บไปจนถึงกระดูก

‘หมุน!’ เยี่ยนจ้าวเกอพูดและขับเคลื่อนวิชาลับในใจ แสงสีขาวที่อยู่บนกระดูกมังกรก็เริ่มขยับบิดตัวทันที

แสงสีขาวเริ่มหลุดจากกระดูกมังกร ราวกับถูกพลังมหาศาลดูดออกไป

อาหู่ที่อยู่ด้านข้างก็ได้เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว เขานำหยกครามน้ำแข็งขนาดใหญ่ก้อนหนึ่งออกมา แล้วส่งให้กับเยี่ยนจ้าวเกอ

ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งวางไปบนกระดูกมังกร ส่วนมืออีกข้างหนึ่งจับก้อนหยกไว้ ไม่นานนัก ในหยกครามน้ำแข็งก็ค่อยๆ ส่องแสงสีขาวออกมา และมีเสียงคำรามเกิดขึ้นภายในนั้นด้วย

จิตมังกรน้ำแข็งถูกดูดออกมาจากกระดูกมังกรไม่หยุดหย่อน โดยมีเยี่ยนจ้าวเกอเป็นตัวเชื่อมโยง และมีหยกครามน้ำแข็งผนึกไว้

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าราบเรียบ เพียงแต่ว่าบนใบหน้าของเขาค่อยๆ ถูกแสงสีน้ำเงินปกคลุมไว้ เส้นเลือดบนใบหน้าเต้นเร่าไม่หยุด

อาหู่ที่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกครั้งหนึ่ง เพราะรู้ว่าทุกอย่างราบรื่น ต่อไปคุณชายของเขาต้องใช้เวลาอีกหน่อย ก็จะได้จิตมังกรน้ำแข็งมาไว้ในมือแล้ว

แต่สีหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย ‘มีอีกคนอยู่ฝั่งหัวมังกร กำลังดูดจิตกระดูกมังกรอยู่เช่นกันหรือนี่?’

‘คนที่ปลุกจิตกระดูกมังกรให้ตื่นขึ้นจนเกิดแผ่นดินไหว ดูท่าก็คงจะเป็นพวกเขากระมัง’