ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 413

ถ้าหากบอกว่าก่อนการทดสอบแห่งจันทราครั้งที่ห้า ผู้อื่นยังสงสัยในความสามารถของเฟิงอวิ๋นเซิงล่ะก็ เช่นนั้นหลังจากผ่านการทดสอบนั้น นางอาชนะฝานชิวจากหอคลื่นโหมแล้ว ก็ไม่มีใครสงสัยในศักยภาพและคุณสมบัติของเฟิงอวิ๋นเซิงที่เป็นสตรีจันทราอีก

สำหรับสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ เรื่องนี้กลับมีความหมายพิเศษ ทำให้พวกเขารู้สึกซับซ้อน ยิ่งมีความรู้สึกอยากกำจัดเฟิงอวิ๋นเซิงมากกว่าเดิม

หลังจากที่ผ่านการทดสอบแห่งจันทราครั้งที่ห้า ด้านในขวางกว่างเฉิงก็มุ่งมั่นที่จะเชื่อมั่นในตัวเฟิงอวิ๋นเซิง

เสียงครหาก่อนหน้าหายไปทั้งหมด ไม่มีใครพูดถึงอีก

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวเรียบๆ “ในตอนนี้ เจ้าเคยเสียท่ามาแล้วครั้งหนึ่ง สมควรได้บทเรียนจึงจะถูก”

เฟิงอวิ๋นเซิงตอบ “จะหยุดรับประทานเพราะสำลัก[1]ไม่ได้”

นางกล่าวอย่างเชื่องช้า “มงกุฎแห่งจันทราที่ได้มาหลังจากชนะ มิใช่เอามาวางประดับสำนักเท่านั้น คู่ต่อสู้ที่ต้องเจอก็เป็นแค่พวกเสี่ยวหว่าน ที่เป็นสตรีจันทราเหมือนกัน ยังมีปีศาจอัคคี หากจะกล่าวให้ถูกต้อง เป็นพวกราชันปีศาจอัคคีที่แข็งแกร่งหลายตัว รวมถึง…คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งคนอื่น”

สายตาของเฟิงอวิ๋นซือเรียบเฉยและแน่วแน่ เห็นได้ชัดว่าพิจารณาปัญหานี้มาอย่างดี

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เลว ดูเหมือนเจ้าจะไม่ได้วู่วามไปชั่วขณะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่ทัดทาน แต่เจ้ามิใช่ศิษย์ธรรมดา คิดออกจากสำนักจำเป็นต้องได้รับการอนุญาตจากบิดาของข้า และบิดาของเจ้าเสียก่อน

เฟิงอวิ๋นเซิงตอบ “ย่อมเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

เยี่ยนจ้าวเกอบอกลาเฟิงอวิ๋นเซิง อิงหลงถู และอิ่นหลิวหัว ก่อนจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องพัก

ในห้องพัก เยี่ยนจ้าวเกอนั่งขัดสมาธิอยู่เงียบๆ พร้อมกับปรับการหายใจ

ตามคำพูดของเยี่ยนตี๋ผู้เป็นบิดา เลือดและสารจำเป็นส่วนใหญ่ของซากมังกรน้ำแข็งได้กลายเป็นลมปราณ และถูกดูดเข้าไปในร่างของตนเองหมดแล้ว

ก่อนที่ตนจะเลื่อนเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นบรรลุธรรม เขาไม่เคยต้องกังวลเพราะเรื่องการสั่งสมปราณวิญญาณ ที่ต้องทำมีเพียงตั้งใจฝึกปรือ และทำความเข้าใจกับกฎเกณฑ์ แน่นอนว่าเป็นเพราะก่อนหน้านี้สามารถหลอมและดูดซับลมปราณจำนวนมากแบบนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เยี่ยนจ้าวเกอนั่งขัดสมาธิ กลุ่มปราณโกลาหลเข้มข้นในร่างกายเคลื่อนไหว ปรากฏลมปราณมากมายที่ผสมไว้ด้วยน้ำแข็งและไฟ

น้ำแข็งและไฟพลิกกลับไปมา ถูกกลุ่มปราณโกลาหลกลืนกินและเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง ค่อยๆ กลายเป็นส่วนหนึ่งของพลังในร่างกาย

ชายหนุ่มหลอมลมปราณที่สะสมในร่างไปพลาง ทำความเข้าใจและฝึกฝนวรยุทธ์หลากหลายไปพลาง ใช้เวลาในแต่ละวันอย่างคุ้มค่า

หลังจากเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ พลังของภาพหลอนที่บึงทะเลมายาแห่งบึงพิภพก็ค่อยๆ อ่อนกำลังลง วันที่จะปรากฏรุ้งกางเขนใกล้จะมาถึงแล้ว

และในช่วงเวลานี้เอง ท่านอาจารย์หยวนเจิ้งเฟิงได้ทำการใหญ่สำเร็จ และส่งข่าวให้เยี่ยนจ้าวเกอไปเอาสิ่งของ

เยี่ยนจ้าวเกอมายังที่อยู่ของหยวนเจิ้งเฟิง หลังจากเข้าไปข้างในแล้ว เขาก็เห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ในลานบ้าน ด้านข้างมีบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนอยู่

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ลุงเกา” เยี่ยนจ้าวเกอเข้าไปทำความเคารพทั้งสองก่อน

หยวนเจิ้งเฟิงกับบุรุษวัยกลางคนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

บุรุษวัยกลางคนผู้นี้แซ่เกา เป็นลูกศิษย์ของหยวนเจิ้งเฟิง แต่ว่าไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าเยี่ยนตี๋ สือเถี่ย ฟางจุ่น และฟู่เอินซูนัก

เขามีความถนัดด้านการสร้างอาวุธ ครั้งนี้หยวนเจิ้งเฟิงเปิดเตาสร้างอาวุธ ทว่ามิอาจทำอะไรด้วยตัวเองทั้งหมด เพียงรับผิดชอบส่วนที่สำคัญ ส่วนเรื่องที่เหลือส่วนใหญ่ล้วนให้บุรุษวัยกลางคนผู้นี้จัดการ

แต่ว่าในตอนนี้บุรุษวัยกลางคนกำลังรำพึงรำพัน ผู้อาวุโสของเยี่ยนจ้าวเกอเช่นเขา สร้างอาวุธให้ชายหนุ่มยังพอทำเนา ทว่าหยวนเจิ้งเฟิงถึงกับลงมือสร้างอาวุธติดตัวให้ชายหนุ่ม หากข่าวนี้เผยแพร่ออกไป ต้องทำให้คนจำนวนมากตกตะลึงแน่

ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน มีใครเคยเห็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์สร้างอาวุธติดตัวให้มหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณบ้าง

แต่สิ่งที่ยากจะรับได้ก็คือ หลังจากตื่นตระหนกเสร็จแล้ว เกรงว่าเมื่อคนส่วนใหญ่ได้สติกลับมา จะรู้สึกว่าไม่เห็นจะมีอันใดรับไม่ได้ เนื่องจากมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณผู้นั้นคือเยี่ยนจ้าวเกอ คนที่ไม่อาจใช้ศักดิ์ฐานะ ไม่อาจใช้อายุ ไม่อาจใช้ระดับพลังฝึกปรือมากำหนดขอบเขต