ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 42

มือขาวดุจหยกขาว ดาบยาวดุจน้ำหมึก

คลื่นแสงสีทองก่อตัวขึ้น เสมือนพระอาทิตย์อันร้อนแรงแผดเผา

พระอาทิตย์ไม่ได้แขวนอยู่สูงบนฟากฟ้าเหมือนเช่นเคย ทว่าตกลงมาจากฟ้าโดยวาดเป็นเส้นโค้งขนาดใหญ่อันน่าอัศจรรย์ แผดเผาไปทุกทิศ!

ลมดาบอันเย็นเยียบ ทำให้ศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์แทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ ด้วยต่างหวาดกลัวจนหมดสภาพ

‘ตอนนี้วรยุทธ์ของนางถดถอยลง อีกทั้งร่างกายยังบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถใช้พลังทั้งหมดของอาวุธวิเศษชิ้นนี้ได้ แต่เหตุใดกระบวนดาบถึงได้ดุร้ายเช่นนี้?’

เยี่ยนจ้าวเกอที่ยืนดูภาพนี้อยู่บนหน้าผาก็รู้สึกว่าเบื้องหน้าสว่างวาบเช่นกัน ‘ฝีมือใช้ได้’

ไม่ลงมือก็แล้วไป ทว่าดูแค่กระบวนท่าเดียว เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้ผลการต่อสู้แล้ว

จริงอยู่ที่เด็กสาวสาวผู้นี้ร่างกายบาดเจ็บสาหัส ไม่ใช้วรยุทธ์เดิมได้เลย

ไม่ต้องพูดถึงการกระตุ้นปราณจิตราของจอมยุทธ์ระดับปรมาจารย์ เพราะแม้กระทั่งลมปราณภายในก็อ่อนแอถึงขีดสุด

ในระดับยุทธ์หลอมกาย อันประกอบไปด้วยขั้นร่างกาย ขั้นเบิกทางชีพจร และขั้นชักจูงลมปราณ นางใช้พลังได้มากสุดก็แค่ขั้นชักจูงลมปราณระยะต้นเท่านั้น

ทว่าคู่ต่อสู้ทั้งสามคนที่นางเผชิญหน้าอยู่ด้วย ล้วนอยู่ขั้นชักจูงลมปราณระยะต้นทั้งหมด

แม้จะเป็นเช่นนั้น ด้วยการต่อสู้หนึ่งต่อสามเช่นนี้ ชัยชนะก็ยังคงเป็นของนางคนนี้อยู่ดี

นางเคยเป็นปรมาจารย์มาก่อน มีความสามารถและประสบการณ์มากกว่าศัตรูตรงหน้าทั้งสาม แต่การที่จะเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดายนั้น ก็เพราะนางมีการควบคุมและเข้าใจวรยุทธ์มากกว่าศัตรู

เพียงแค่มองดูดาบเล่มนี้ เยี่ยนจ้าวเกอก็สามารถฟันธงได้ว่าถ้าอยู่ในระดับวรยุทธ์เดียวกัน ไม่แน่ว่าเซียวเซิงก็อาจจะยังไม่ใช้คู่ต่อสู้ของเด็กสาวนางนี้

‘สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์มีศิษย์ที่เก่งกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร?’ เยี่ยนจ้าวเกอลูบคาง ‘ดูรูปร่างลักษณะแล้วก็น่าจะอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี’

ศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามต่างก็มีอาวุธวิเศษคนละชิ้นเช่นกัน

ตอนนี้พลังของทุกคนอยู่ในระดับยุทธ์หลอมกาย แต่ยังไม่สามารถขับเคลื่อนพลังทั้งหมดของอาวุธวิเศษได้

ทว่าดาบสีดำของหญิงสาว กลับสามารถกดอาวุธวิเศษของอีกฝ่ายเอาไว้ได้อย่างไม่ต้องเอ่ยเหตุผล

ทิศที่ปลายดาบชี้ไป ทำให้เกิดคลื่นลมเมฆซัดสาด สายฟ้าฟาด พระอาทิตย์คล้อยลงทางทิศตะวันตก!

ด้วยฝีมือการต่อสู้เพียงแค่พริบตาเดียว ศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามคนก็พ่ายแพ้หมดท่า

เด็กสาวถือดาบสีดำยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ยิ้มพลางกล่าวอย่างสบายอกสบายใจว่า “เคยพูดไปแล้วว่าพวกเจ้าแค่ยืนรออยู่ที่เดิมก็พอแล้ว”

ศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์สกุลไช่คนนั้นพูดด้วยความตกใจว่า “เจ้ากล้าลงมือกับพวกข้าอย่างนั้นหรือ? ศิษย์พี่เซียวและสำนักไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

“อาจารย์ปู่ของเจ้าตายไปแล้ว อาจารย์ของเจ้าตอนนี้ก็ตายแล้ว ไม่มีใครปกป้องเจ้าได้อีกแล้ว!”

ร่างกายของเด็กสาวสั่นเทิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป จ้องอีกฝ่ายเขม็งแล้วถามว่า “เจ้าบอกว่าเกิดเรื่องกับอาจารย์ข้าหรือ? ผู้ใดเป็นคนทำ!”

ศิษย์น้องแค่นหัวเราะ “ก่อนหน้านี้ทะเลตะวันออกมีการบุกรุกเล็กๆ จากปีศาจอัคคี แล้วก็เป็นเวรคุ้มกันของอาจารย์เจ้าพอดี จึงถูกราชาปีศาจอัคคีฆ่าระหว่างปะทะกัน”

“คราวนี้รู้แล้วใช่หรือไม่? ที่พึ่งของเจ้าไม่เหลือแล้ว เข้าใจแล้วก็ทำตัวว่าง่าย ยอมจำนนเสียดีๆ เถอะ มิเช่นนั้นเจ้าลำบากแน่!”

เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง สีหน้ากลับมาเป็นปกติ พลางมองศิษย์น้องไช่และอีกสองคน “พวกเจ้าไม่เข้าใจ ท่านอาจารย์ไม่ได้ปกป้องข้า แต่นางปกป้องพวกเจ้าไว้ต่างหากล่ะ”

ทั้งสามคนล้วนตะลึงงัน นางไม่รอให้พวกเขาได้ตั้งตัว แสงดาบก็สว่างวาบขึ้น!

ศีรษะของศิษย์น้องไช่ลอยออกไปลับขอบฟ้า ส่วนสองคนที่เหลืออ้าปากตาค้าง

นางกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “สองปีที่ผ่านมานี้ พวกเจ้าและศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นๆ ไล่ฆ่าข้ามานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับพลาดท่าพ่ายแพ้ให้กับข้า ส่วนข้าก็ปล่อยให้พวกเจ้ามีชีวิตรอดไปนับไม่ถ้วน และบ่อยครั้งที่เปิดเผยร่องรอยจนสร้างอันตรายให้ตนเองมากมายโดยไม่รู้สาเหตุ”

“ตอนที่ประมือกับพวกเจ้า เป็นเพราะข้าละเว้นชีวิตพวกเจ้าเอาไว้ หลายครั้งกลับกลายเป็นเพิ่มอาการบาดเจ็บให้ตัวข้าโดยที่ไม่จำเป็น”

“พวกเจ้าคิดว่าข้าใจดี ใจไม่แข็งพอที่จะลงมือหรือ? ตั้งแต่หนีออกจากสำนัก ข้าก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียว คนที่ข้าเคยฆ่าตลอดทางที่ผ่านมา ยังมากกว่าที่พวกเจ้าทั้งสามคนเคยฆ่ารวมกันทั้งชีวิตเสียอีก”