ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 420

“เคลื่อนไหวเร็วมาก แต่กลับไม่รู้สึกถึงคลื่นปราณจิตราที่แข็งแกร่งเลย” อาหู่กระดิกหู กล่าวด้วยความประหลาดใจ “เป็นวิชาตัวเบาชนิดพิเศษกระมัง แปลกนัก”

สวีเฟยกล่าว “เป็นไปได้มาก แตกต่างกับวรยุทธ์วิชาของมหาอำนาจแปดพิภพโดยสิ้นเชิง”

เยี่ยนจ้าวเกอเอียงหูฟังการเคลื่อนไหวของผู้มาเยือน “ไม่แปลก ถึงอย่างไรก็เป็นคนละโลก เทียบกับความแตกต่างในด้านวรยุทธ์แล้ว สิ่งที่ข้าสนใจคือภาษาของที่นี่แตกต่างกับพวกเรามากเพียงใด แม้แต่ในมหาอำนาจแปดพิภพ ภาษาในแต่ละที่ก็ต่างกันมาก ถ้าหากไม่ใช้การสนทนาธรรมดา เอาแต่ใช้ภาษาของตนเอง คนที่อยู่ต่างสถานที่คงจะไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายพูดอะไรอยู่”

ชายหนุ่มครุ่นคิด ‘คิดหาคนที่เข้าใจสถานการณ์ของโลกใบนี้ แต่ถ้าหากสื่อสารกันไม่เข้าใจ คงจะกระอักกระอ่วนยิ่ง’

อาหู่ถาม “คุณชาย พวกท่านซ่อนตัวก่อนดีหรือไม่ เดี๋ยวข้าจะพูดกับคนของที่นี่เอง

“ตอนนี้พวกเราไม่รู้ระดับพลังของอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง ยากจะแยกแยะได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีวิชาประหลาดที่พวกเรายังไม่รู้จักก็เป็นได้”

อาหู่ติดตามเยี่ยนจ้าวเกอมาโดยตลอด นอกจากการรับใช้แล้ว ยังรับผิดชอบหน้าที่องครักษ์ให้กับชายหนุ่มด้วย

ถึงแม้ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอจะมีพลังฝึกปรือสูงกว่าเดิม แต่ว่าวิธีการคิดของอาหู่ ก็ยังคงคำนึงถึงความปลอดภัยของเยี่ยนจ้าวเกอเป็นอันดับแรก

ปกติถึงแม้จะชอบทำอะไรเกียจคร้าน ทว่าในเวลาที่เจ้ายักษ์จริงจังขึ้นมา ก็ยังพึ่งพาได้มากทีเดียว

การอยู่ในโลกใบใหม่ ทุกสิ่งคือความไม่รู้และความอันตราย

ในยามนี้ในเขาฐานะผู้รับใช้ จึงเอาจริงเอาจังขึ้นมา

เยี่ยนจ้าวเกอโบกมือ “หากรับมือคนจำนวนมากขนาดนี้ไม่ได้ เจ้าไปเพียงลำพังก็ต่างอะไรกับส่งเจ้าไปตาย ใจเย็นๆ ก่อน ถึงแม้ตอนนี้จะแยกแยะพลังฝึกปรือของอีกฝ่ายไม่ได้ แต่ก็น่าจะไม่สูงเกินไปนัก

“เมื่อใช้วิชาหนึ่งได้ ย่อมใช้วิชาอื่นได้ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้สุดท้ายก็กลับสู่ทางเดียวกันทั้งสิ้น แม้ว่าจะมีข้อแตกต่าง แต่ว่ายิ่งมีระดับสูงส่งเท่าไหร่ ก็ยิ่งใกล้เคียงเท่านั้น” เยี่ยนจ้าวเกอใช้สายตามองไปไกล “เหมือนเช่นพวกเรากับปีศาจอัคคี จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์กับราชันปีศาจอัคคียืนอยู่ตรงหน้า ย่อมมีความรู้สึกแตกต่างจากมหาปรมาจารย์หรือจ้าวปีศาจอัคคี”

“นอกจากอีกฝ่ายจะตั้งใจ ไม่อย่างนั้นเจ้าอาจจะแยกแยะความแตกต่างระหว่างมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณ และมหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณผิด แต่ว่าเจ้าต้องแยกแยะจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์กับมหาปรมาจารย์ออกแน่นอน”

พวกเยี่ยนจ้าวเกออำพรางร่างของตัวเองในป่า ไม่ทันไร เงาร่างสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทุกคน

นั่นเป็นบุรุษวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ ผิวสีทองแดง ใบหน้าน่าเกรงขามและดูดุร้าย

บนร่างของเขาแฝงพลังบ้าคลั่งไว้อย่างเต็มเปี่ยม โดยเฉพาะดวงตาที่ทอประกายออกมาคมกริบผิดปกติ

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าเงียบๆ ‘ถึงอย่างไรภายนอกก็ยังเป็นคน ไม่ต่างจากเรามากนัก มิใช่พวกกลายพันธุ์’

ขณะที่สังเกตชายฉกรรจ์ผู้นี้อยู่ จู่ๆ อีกฝ่ายก็กะพริบตา และมองมาทางอิงหลงถู

ทุกคนที่กระจายอยู่ในป่าล้วนขมวดคิ้ว

พลังฝึกปรือของอิงหลงถูต่ำที่สุดในหมู่พวกเขา แต่ว่าเนื่องจากครอบครองร่างจิตนภา จึงควบคุมลมปราณได้อย่างใจนึก จิตใจบริสุทธิ์ผุดผ่อง ถ้าหากตั้งใจอำพราง ไม่ว่าใครก็ยากจะสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของเขา

เยี่ยนจ้าวเกอลูบคาง ‘เป็นคนผู้นี้ซ่อนคม มีพลังสูงกว่าที่เราคาดไว้ หรือเป็นเพราะว่าความสามารถในการรับรู้ของเขาแข็งแกร่งมาก’

หลังจากชายฉกรรจ์กวาดมองจุดที่อิงหลงถูอยู่เสร็จแล้ว เขาก็เลื่อนสายตาไปยังตำแหน่งของเฟิงอวิ๋นเซิง

ชายหนุ่มพลันกระแอม และปรากฏตัวขึ้น

เมื่อเห็นเยี่ยนจ้าวเกอ สีหน้าของชายฉกรรจ์ผู้นั้นเต็มไปด้วยความระวังระไว สองตาไม่ได้มองไปยังทิศทางที่เฟิงอวิ๋นเซิงกับอิงหลงถูอยู่ เพียงแต่มองฝั่งตรงข้ามเขม็ง

เยี่ยนจ้าวเกอแบมือ ถามก่อนว่า “ท่านมีนามว่าอะไร”

เขาใช้เป็นภาษาที่ใช้กันทั่วในมหาอำนาจแปดพิภพกล่าวประโยคนั้นออกมา

นี่มิได้ไม่มีเหตุผล เพราะเป็นภาษาที่ใช้กันทั่วไปในมหาอำนาจแปดพิภพ เกิดขึ้นจากตัวหนังสืออันเป็นอารยธรรมที่หลงเหลือก่อนมหาภัยพิบัติ เป็นระบบที่สุด และใกล้เคียงกับอารยธรรมก่อนมหาภัยพิบัติที่สุด

อีกทั้งเขายังออกเสียงให้ใกล้เคียงกับสมัยโบราณที่สุดเช่นกัน