ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 421

ความเชี่ยวชาญในภาษามากมายของเยี่ยนจ้าวเกอ ทำให้พวกเฟิงอวิ๋นเซิง สวีเฟย และคนอื่นๆ ตกตะลึง

แต่เป้าหมายที่แท้จริงของเขากลับฟังไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

อีกฝ่ายคล้ายกับเป็นคนมีนิสัยใจร้อน เมื่อสะกดโทสะของตนไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงพุ่งเข้ามาหาเยี่ยนจ้าวเกอทันที!

พอเขาลงมือ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็ใจสั่นสะท้านขึ้นมา เพราะเขามีความเร็วดุจสายฟ้า ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงเบื้องหน้าเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว

แววตาของสวีเฟยกับอาหู่เคร่งขรึมขึ้น มองผิวหนังของคนผู้นี้เกิดสายแสงหลายสายส่องสว่างขึ้นมา เหมือนกับติดสัญลักษณ์ยันต์เอาไว้บนร่าง

บนนิ้วทั้งห้าของคนผู้นี้มีลำแสงหลายสายรวมตัวกัน กลายเป็นสิ่งของคล้ายกรงเล็บ ข่วนใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

ในร่างของเขายังคงไร้ปราณจิตราหรือญาณจริงแท้ มีเพียงแต่พื้นฐานกำลังภายในจำนวนน้อยเท่านั้น

ตามประสบการณ์ทั่วไปแล้ว คนผู้นี้ไม่มีเอกลักษณ์ของจอมยุทธ์ระดับหลอมกาย ที่หลอมปราณให้กลายเป็นจิตราได้สำเร็จ

แต่ว่าพลังแห่งลมปราณอันแข็งแกร่งที่แฝงอยู่ในร่างกายของชายฉกรรจ์ผู้นี้ กลับเหนือว่าจอมยุทธ์ระดับหลอมกายมากนัก!

เฟิงอวิ๋นเซิงจ้องมองดวงตาของอีกฝ่ายเขม็ง นางเห็นม่านตาของชายฉกรรจ์ผู้นั้นกลายเป็นสีเขียวมรกตแล้ว ทั้งยังเต็มไปด้วยความดุร้ายบ้าคลั่ง คล้ายกับสัตว์ร้ายน่ากลัว

ชายฉกรรจ์จับจ้องเยี่ยนจ้าวเกอ พลางเหวี่ยงสองมือสองข้างออก เงาแสงวาดกลางอากาศ เหลือร่องรอยทิ้งไว้ไม่สลาย คล้ายกับฉีกอากาศอย่างไรอย่างนั้น

ลายแสงที่กะพริบอยู่รอบตัวพลันกลายเป็นสายฟ้าฟาดทะลักทลาย กระจายไปรอบๆ

นั่นคือสายฟ้าแท้จริง ขณะที่สายฟ้าเคลื่อนไหว ก็ส่งเสียงระเบิดเปรี๊ยะๆ คล้ายกับโจมตีใส่อากาศอย่างต่อเนื่อง

ป่าดึกดำบรรพ์บริเวณรอบๆ เริ่มถูกเผากลายเป็นตอตะโก

เมฆดำกระจายเต็มท้องฟ้า ส่งเสียงร้องคำรามครืนครานดังมา แสงสายฟ้าหลายสายเคลื่อนไหวในหมู่เมฆ

เมื่อสายฟ้าปรากฏ ความเร็วของชายฉกรรจ์เพิ่มขึ้นอีกขั้น สายฟ้าผ่านไปที่ไหน ยิ่งทำให้คนเกิดความรู้สึกชา

เยี่ยนจ้าวเกอสบถ “อะไรของเจ้า ข้ายังไม่ได้บอกว่าจะจับเจ้ามาค่อยๆ สอบสวนเลย เจ้ากลับลงมือก่อนแล้วหรือนี่”

ครั้นรับรู้ได้ถึงสายลมรุนแรงและสายฟ้าบ้าคลั่งลอยมาปะทะหน้า และขณะมองกรงเล็บอันน่ากลัวทั้งสองพุ่งมาหาตนเอง เยี่ยนจ้าวเกอก็ส่ายศีรษะเล็กน้อย

เขายกสองมือขึ้นจับข้อมือของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ ทำให้กรงเล็บคมเป็นประกายคู่นั้นไม่อาจเคลื่อนไหวต่อได้

ชายฉกรรจ์ตื่นตระหนัก รู้สึกเพียงว่าสองมือของตนถูกรัดไว้แน่น จนกระดูกข้อมือแทบหักเลยทีเดียว

เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิดเล็กน้อย กล่าวว่า “คนคนแรกที่ได้เจอบนโลกใบนี้ เดิมทีข้าคิดจะสนทนาอย่างเป็นมิตรอยู่หรอก แต่ดูเหมือนตอนนี้จะทำไม่ได้แล้ว

“อืม คำพูดนี้เจ้าอาจจะฟังไม่เข้าใจ”

ชายฉกรรจ์ฟังไม่รู้เรื่องจริงๆ ในตอนนี้เขาคิดเพียงดิ้นให้หลุดจากมือของเยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้น

กระนั้นสองมือมิอาจเคลื่อนไหว เขาจึงขยับขาแทน คิดจะใช้เท้าถีบใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

แต่ในขณะที่เยี่ยนจ้าวเกอพูด ชายหนุ่มก็เตะเท้าออกมาข้างหนึ่ง โดนท้องน้อยของชายฉกรรจ์เข้าอย่างจัง

ชายฉกรรจ์ดวงตาแทบถลน สองขาอ่อนยวบ ทั่วร่างสั่นระริก

ชายหนุ่มมองเขาอย่างเรียบเฉย “จับไว้ก่อนแล้วกัน จากนั้นค่อยดูว่าบนตัวเจ้ามีสิ่งของหรือม้วนคัมภีร์อะไรหรือไม่ ข้าจะได้ศึกษาภาษาของพวกเจ้า”

อีกฝ่ายเจ็บปวดสุดทานทน หน้าผากมีเส้นเอ็นปูดโปน ดวงตาเต็มไปด้วยริ้วเลือด สูดลมหายใจเย็นเยียบอย่างต่อเนื่อง