ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 431

ร่างแสงของม้าสามหัวเหยียบย่ำอยู่กลางอากาศ พุ่งเข้ามาหาพวกเยี่ยนจ้าวเกอ

กลับเป็นองค์ราชาแห่งประเทศฟู่หรานที่ถูกรบกวนขณะกำลังเข้าฌาน เขาจึงออกฌานมาลงมือ เปิดใช้ค่ายกลของเมืองสินธุเสถียร

องค์รัชทายาทแห่งจื่ออวี๋เห็นดังนั้น เขาก็รู้สึกหวาดหวั่น ‘นี่แตกต่างกับกระบวนทัพ เป็นค่ายกลที่ใช้ประโยชน์ทางภูมิศาสตร์ คิดไม่ถึงว่าประเทศฟู่หรานจะซ่อนความสามารถนี้เอาไว้!’

‘ถ้าหากประเทศจื่ออวี๋ของเราโจมตีประเทศฟู่หราน ฟู่หรานรักษาความได้เปรียบด้านภูมิศาสตร์ไว้ได้ ก็ยากจะทำลายเมืองสินธุเสถียร’

‘ครั้งนี้ไม่เสียทีที่ได้มาจริงๆ!’

เขาคิดในใจ จากนั้นก็พลันเห็นประกายดาบอ่อนจางสายหนึ่งพุ่งออกมาจากในห้องที่ลอยอยู่กลางอากา

ประกายดาบอ่อนจางตั้งขึ้นเหนือต้นคอของม้า ทำให้มันส่งเสียงร้องโหยหวนในทันที

พายุสีดำที่ครอบคลุมห้องโถงอยู่ขยายใหญ่ขึ้น ประกายดายอ่อนจางนั้นหายเข้าไปในพายุ ทั้งสองสิ่งผสานกันอย่างน่าอัศจรรย์

พายุสีดำรุนแรงกว่าเดิม คล้ายกับได้พลังมาจากประกายดาบนั้น

“เจ้าโจรชั่วบังอาจ!” ท่ามกลางเสียงตะโกนขององค์ราชาแห่งฟู่หราน ศีรษะทั้งสามของม้าตัวนั้นร้องขึ้นพร้อมกัน พ่นไฟออกมาอย่างพรักพร้อม

ไฟโหมต้านพายุสีดำ กลายเป็นทะเลเพลิงครอบคลุมท้องฟ้า คิดปิดล้อมห้องโถงเอาไว้

ในห้องนั้น อาหู่พลันเกาต้นคอ หันไปมองเยี่ยนจ้าวเกอ “เอ่อ…คุณชาย ดูเหมือนต้องทิ้งห้องเสียแล้ว”

เยี่ยนจ้าวเกอเหลือบมองเขา “เมื่อครู่เจ้าวางท่าน่าดูมิใช่หรือ”

อาหู่ยิ้มซึ่ง “นี่เพราะอยากเลียนเบบคุณชายท่าน”

“ข้ามีนิสัยเช่นนั้นหรืออย่างไร” เยี่ยนจ้าวเกอบีบขมับของตนเอง เขาเห็นว่านอกจาหลงเอ๋อร์ที่ไม่มีปฏิกิริยาใดแล้ว เฟิงอวิ๋นเซิง อาหู่ และสวีเฟยล้วนมองเขา ทั้งยังพยักหน้าพร้อมกันอย่างจริงจัง

ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็กล่าวว่า “ในเมื่อลอยมาแล้ว ครั้งนี้ทำลายห้องอีก แล้วจะทำอย่างไรต่อไป”

เขานั่งนิ่งบนเก้าอี้ไม่ไหวติง ก่อนจะปรบมือทั้งสองข้างเบาๆ

ถุงย่อส่วนเปิดออกทันที กระบองสั้นทำจากหินลอยออกมา แล้วขยายใหญ่ขึ้นในชั่วพริบตา กลายเป็นเสาระเบียงวังเทพ

เสาระเบียงวังเทพควบคุมขนาดของตัวเองให้สูงเท่าเพดานห้องอย่างพอดิบพอดี จากนั้นก็ค่อยๆ รวมกับห้องโถง กลายเป็นเสาค้ำเพดาน

โครงสร้างของห้องที่ถูกอาหู่ยกขึ้นมาสั่นไหวแทบจะพลังทลาย จนเขาต้องใช้ปราณจิตราประคับประคองไว้ มันพลันมั่นคงขึ้นในชั่วอึดใจ และปล่อยพลังงานที่มิอาจสั่นคลอนออกมา

แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

“ชนตรงๆ ไปเลย” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนจะยกมือขวาของตัวเองขึ้น ขยับมือชี้นิ้วไปด้านหน้า

“รับทราบขอรับคุณชาย” อาหู่แยกเขี้ยวหัวเราะอย่างเริงร่า

ในวินาทีถัดมา พายุสีดำก็ม้วนดาบที่ปรากฏประกายแสงใส อันเป็นอาวุธวิญญาณชั้นกลาง รวมกับห้องโถงที่ทุกคนอยู่ ให้พุ่งชนใส่ร่างม้าสามหัวขนาดใหญ่ตัวนั้นอย่างสะเทือนเลือนลั่น!

ม้าสามหัวที่มีขนาดใหญ่มโหฬารถูกชนแหลก!

พายุสีดำหมุนอย่างรุนแรง แต่ว่าห้องโถงในพายุกลับตั้งอยู่อย่างโดดเด่น ลอยกลางอากาศอย่างมั่นคง โดยไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย!

เฟิงอวิ๋นเซิงรับรู้ถึงคลื่นพลังงานในตอนที่ชนอย่างเงียบๆ แยกแยกความแข็งแกร่งของค่ายกลที่อีกฝ่ายใช้ออก “ก็ไม่เห็นว่าจะดีเลิศสักเท่าไรเลย”

เยี่ยนจ้าเวกอกล่าวเรียบๆ “คนในโลกลอยน้ำถนัดใช้กระบวนทัพมากกว่า การวางค่ายกลโดยอาศัยความได้เปรียบด้านภูมิศาสตร์มิใช่สิ่งที่พวกเขาถนัด”

“แน่นอนว่านี่เป็นการประเมินจากคนที่อยู่ในมหาอำนาจแปดพิภพอย่างพวกเรา ถ้าหากใช้รับมือกับคนอื่นในโลกลอยน้ำ ก็เหมือนกับคัดเลือกแม่ทัพในเหล่าคนตัวเตี้ย[1] บางทีอาจจะเป็นอาวุธที่ทรงพลังอย่างหนึ่ง”

ขณะที่มองร่างม้าสามหัวถูกทำลาย องค์รัชทายาทแห่งฟู่หรานและผู้บัญชาการทัพง้าวแดงเหลียงฮั่นล้วนตกตะลึง

จิตใจของผู้อาวุโสหรงและองค์รัชทายาทแห่งจื่ออวี๋ล้วนเคร่งขรึม

เหนือพระราชวังที่อยู่ไกลออกไป ร่างของบุรุษวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมมังกรปรากฏขึ้น สายตาจ้องมองพายุสีดำเขม็ง