ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 446

พวกหลู่หมิงมิใช่เป้าหมายการโจมตีของสายฟ้า แต่ได้รับผลกระทบจากสายฟ้าที่หลงเหลืออยู่ รู้สึกว่าร่างกายเกิดอาการชา

พวกจอมยุทธ์ครึ่งปีศาจที่ติดตามเซ่าเฟิงถิงมา ก็มีอาการเช่นเดียวกัน

ส่วนหนึ่งที่อยู่ใกล้เซ่าเฟิงถิง ถูกระเบิดไม่เหลือแม้แต่เศษซากไปพร้อมกันแล้ว

ทุกคนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ไม่ได้สติอยู่เนิ่นนาน

ในชั่วพริบตานั้น ในใจของทุกคนเกิดความรู้สึกว่าทุกสิ่งล้วนไร้สาระ

หรือว่าเทพเจ้าจะรังเกียจผู้ที่ทิ้งความเป็นมนุษย์ ฆ่าและกลืนกินร่างกายของมนุษย์ ดังนั้นจึงลงทัณฑ์จอมยุทธ์ครึ่งปีศาจเพื่อให้ชดใช้กรรม?

มีคำพูดว่าไว้ว่า สวรรค์ลงทัณฑ์ ใช้สายฟ้าผ่าใส่คนชั่ว

สายฟ้าที่ผ่าลงมาเมื่อครู่นี้ เหตุใดจึงได้ดูเหมือนทัณฑ์สวรรค์นัก!

ถึงจะทราบดีว่าความคิดนี้เหลวไหลไปบ้าง แต่ว่าทุกคนก็ยังอดตัวสั่นไม่ได้

เหตุการณ์ในตอนนี้ หากให้พวกเขาใช้ความคิดของคนทั่วไปมาพิจารณา คงจะทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

‘ปีศาจปักษา’ เซ่าเฟิงถิง กับ ‘ปีศาจอัสนี’ และ ‘ปีศาจราชสีห์’ ถูกเรียกว่าสามปีศาจ พลังของแต่ละคนอยู่บนจุดสูงสุดของจอมยุทธ์ในโลกลอยน้ำ

สำนักทั้งสี่จำเป็นต้องใช้ของวิเศษและกระบวนทัพที่รวมยอดฝีมือระดับสูงจำนวนมาก จึงจะสามารถรับมือได้

ไม่ว่าจะเป็นใครในสามปีศาจ ก็ล้วนเป็นบุคคลที่สร้างความปั่นป่วนบนโลกลอยน้ำมาหลายปี และแสดงให้เห็นถึงระดับสูงสุดของพลังต่อสู้ส่วนบุคคลของจอมยุทธ์โลกลอยน้ำ

แต่ว่าในตอนนี้ ‘ปีศาจปักษา’ เซ่าเฟิงถิงที่อยู่ด้านหน้าพวกเขากลับถูกสายฟ้าเพียงสายเดียวผ่าใส่ สุดท้ายไม่เหลือแม้แต่ซาก ตายโดยไร้ที่กลบฝัง!

นี่คือสิ่งที่คนคนหนึ่งทำได้ จะไม่ให้พวกหลู่หมิงรู้สึกงงงวยและตกใจได้อย่างไร

ครั้งนี้ เยี่ยนจ้าวเกอเดินออกมาจากแสงสายฟ้าด้วยสีหน้าสบายอารมณ์

หลังจากใช้สายฟ้าชั่วพริบตาแล้ว พลังของเศษดวงตาราชันสายฟ้าก็หมดลง กลายเป็นไข่มุกหินธรรมดาสีเทาด้าน

เยี่ยนจ้าวเกอเก็บไข่มุกหินขึ้นมา จากนั้นก็ดีดนิ้วใส่คมกระบี่บึงมรกตเบาๆ

“ตอนนี้ยังมีใครคิดหยุดข้าอีกหรือไม่”

จอมยุทธ์ครึ่งปีศาจทั้งหมดต่างรู้สึกได้ว่า ร่างกายของตนสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ รีบถอยออกเปิดทางเป็นสองฟาก

หลู่หมิงตั้งสติ กล่าวอย่างงงกๆ เงิ่นๆ “ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิต ถ้าหากตกไปอยู่ในมือของ ‘ปีศาจปักษา’ พวกข้าตายเสียยังดีกว่า”

“จอมยุทธ์ครึ่งปีศาจละทิ้งความเป็นมนุษย์ ลืมกำพืดของตัวเอง เต็มใจกลายเป็นปีศาจ กินเลือดเนื้อมนุษย์ ชอบก่อแต่ปัญหา สำหรับจอมยุทธ์เผ่ามนุษย์อย่างพวกเราแล้ว อันตรายยิ่งกว่าสัตว์ปีศาจเสียอีก

“‘ปีศาจปักษา’ ที่ท่านกำจัดไป เป็นมหันตภัยของโลกลอยน้ำ และของพวกเราเผ่ามนุษย์ ข้าขอเป็นตัวแทนคนที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของ ‘ปีศาจปักษา’ และจอมยุทธ์ครึ่งปีศาจที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของมัน แสดงความขอบคุณและความเคารพด้วยความจริงใจสูงสุดต่อท่าน”

จอมยุทธ์สำนักเมฆาโลหิตมองเจ้าสำนักของตนเองอย่างตื่นตระหนก

คนที่รู้สึกตัวเร็ว ค่อยๆ ได้สติกลับมา รีบเลียนแบบ

จอมยุทธ์สำนักเขามังกรเขียวที่จัดการจอมยุทธ์สำนักเพลิงโหมส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งตามหลังเยี่ยนจ้าวเกอมาติดๆ ได้สติกลับมา หลังจากความงงงันในตอนแรก

พวกหลัวจิ่งฮ่าวอดด่าหลู่หมิงว่าไร้ยางอายอยู่ในใจไม่ได้ ถึงกับใช้โอกาสนี้มาร้องขอให้เยี่ยนจ้าวเกอไว้ชีวิต ราวกับไม่มีศักดิ์ศรีก็ไม่ปาน

แต่ในขณะที่พวกเขาด่า ก็อดยอมรับไม่ได้ว่า หลู่หมิงคว้าโอกาสได้ยอดเยี่ยมมาก

พวกหลัวจิ่งฮ่าวกระวนกระวาย ต่างคนต่างมองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความวิตก

‘ปีศาจปักษา’ เซ่าเฟิงถิงกับสำนักเมฆาโลหิตเป็นศัตรูคู่อาฆาต เยี่ยนจ้าวเกอฆ่าเซ่าเฟิงถิงทิ้ง เท่ากับช่วยเหลือสำนักเมฆาโลหิต

เขาใช้หางตามองเจ้าสำนักเขามังกรเขียวหลัวจิ่งฮ่าว ‘เรื่องนี้ไม่แน่ว่าอาจจะมี…’

ขณะที่คิดอยู่ เบื้องหน้าพลันมืดลงในทันใด

หลู่หมิงเบิกตากว้าง เห็นเยี่ยนจ้าวเกอยกฝ่ามือขึ้น แล้วฟาดลงเบื้องล่าง!

“ท่าน…”

เจ้าสำนักเมฆาโลหิตตื่นตระหนกสุดสบรรยาย คิดขัดขืน แต่กลับถูกฝ่ามือที่เหมือนกับฟ้าถล่มฟาดกะโหลกแตก!

ผู้อื่นอ้าปากตาค้าง

เยี่ยนจ้าวเกอชักมือกลับอย่างใจเย็น “ครั้งนี้ไม่คิดเป็นวีรบุรุษหรือผู้ช่วยโลก แต่คิดเป็นราชาปีศาจสักครั้ง”

“อืม อีกทั้งยังเป็นราชาปีศาจที่ไม่ต้องใช้สมองด้วย”

ชายหนุ่มย่อมเข้าใจการควบคุมกันและกันที่หลัวจิ่งฮ่าวคิด แต่เขาขี้คร้านจะทำ ครั้งนี้ต้องการลงมือหยาบๆ เท่านั้น

เขามองจอมยุทธ์สำนักเมฆาโลหิตกับจอมยุทธ์ครึ่งปีศาจที่เหลืออยู่ แล้วหันไปถามทุกคนในสำนักเขามังกรเขียวว่า “มอบให้พวกท่านจัดการ มีปัญหาหรือไม่”

พวกหลัวจิ่งฮ่าวรีบตอบ “ไม่มี! ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย!”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าเล็กน้อย ไพล่สองมือไว้ด้านหลัง ผละไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

ทว่าเดินได้สองก้าว จู่ๆ เขาก็หยุด ก่อนจะถามขึ้นว่า “จริงสิ ข้าจำได้ว่าคนของสำนักเขามังกรเขียวเคยเชิญข้าไปเป็นแขกที่สำนักพวกท่านใช่หรือไม่”

พวกหลัวจิ่งฮ่าวที่เพิ่งจะถอนใจพลันอยากร้องไห้ แต่ไร้น้ำตาเสียอย่างนั้น