ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 461

หลังจากมอบหมายหน้าที่ให้พวกจอมยุทธ์เลือดปีศาจแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอก็จัดเก็บแกนศิลาวิญญาณชั้นยอดที่ได้มา

ครั้นบอกลากับซูอวิ๋นเสร็จ เยี่ยนจ้าวเกอก็พาลูกศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักกระเรียนหิมะที่มีพรสวรรค์โดดเด่น และยินดีจากบ้านเกิด ออกจากภูเขาหิมะสะพานหยกอย่างเงียบเชียบ มุ่งหน้าไปที่ประตูทางเชื่อมเขตแดนที่เชื่อมไปยังโลกแปดพิภพ

นอกจากครอบครัวของซูอวิ๋นแล้ว พวกลูกศิษย์สำนักกระเรียนหิมะก็เพียงแต่รู้ว่าต้องเลือกคนที่มีอายุน้อย และมีคุณสมบัติยอดเยี่ยม เพื่อไปยังดินแดนที่เหมาะกับการฝึกฝนของจอมยุทธ์ฝึกลมปราณ

เยี่ยนจ้าวเกอออกจากโลกลอยน้ำอย่างเงียบๆ ทิ้งเรื่องเล่าไร้สิ้นสุดไว้ที่นี่

ชายหนุ่มไม่ปรากฏตัวอีกเป็นเวลานาน ทำให้พวกหลัวจิ่งฮ่าวมีการคาดการณ์ว่า บางทีเขาอาจจะเร้นกายออกจากโลกใบนี้ไปแล้ว เหมือนกับเสวี่ยชูฉิงในอดีต

แต่ว่าก่อนหน้ามีเสวี่ยชูฉิง ให้หลังมีเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่มีใครบอกได้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนย่างกรายเข้ามาในโลกลอยน้ำแห่งนี้อีก

ด้วยเหตุนี้ พวกหลัวจิ่งฮ่าวจึงไม่กล้าประสงค์ร้ายต่อสำนักกระเรียนหิมะอีก

สงครามที่แดนตะวันตก เยี่ยนจ้าวเกอได้ทำลายสามสำนักและหนึ่งปีศาจด้วยตัวคนเดียว เป็นตัวแทนของจอมยุทธ์ฝึกลมปราณ สยบความเชื่อมั่นของจอมยุทธ์เลือดปีศาจ จนไม่อาจฟื้นคืนมาได้ในระยะเวลาอันสั้น

ถึงแม้ว่าการฝึกฝนของจอมยุทธ์ฝึกลมปราณในโลกลอยน้ำจะยากลำบาก และไม่ได้เป็นที่นิยม แต่ว่าก็เกิดกระแสร้อนแรงที่คนหนุ่มคิดเป็นจอมยุทธ์ฝึกลมปราณอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

คนหนุ่มทุกคนอยากจะเป็นยอดฝีมือผู้ครอบครองโลก สยบใต้หล้า และปกครองทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือน ‘จักรพรรดิเยี่ยน’ ในตำนาน

ถึงแม้ว่าในสายตาของคนจำนวนมาก โดยเฉพาะคนในสำนักเมฆาโลหิต เยี่ยนจ้าวเกอจะเป็นจอมมารก็ตาม

แต่พวกเขาไม่กล้าพูดต่อหน้าเยี่ยนจ้าวเกอเช่นนี้ ยิ่งไม่กล้ากระจายชื่อเสียงเลวร้าย

จักรพรรดิเยี่ยนสยบใต้หล้า ปกครองโลกลอยน้ำ นี่คือคำเรียกที่คนในโลกลอยน้ำเรียกเยี่ยนจ้าวเกอ

ถึงแม้ว่าจะมาและจากไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ได้เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ในโลกลอยน้ำอย่างรุนแรง

มีคำพูดดุจประกาศิต ทั้งยังลงมืออย่างเฉียบขาด

มาตรว่าจะเร้นกาย แต่ก็ยังส่งผลคุกคามต่อทุกผู้ทุกคนในโลกลอยน้ำ

“น่าเกรงขามก็ส่วนน่าเกรงขาม แต่เป็นเพราะในโลกลอยน้ำไม่มีพยัคฆ์เท่านั้น” เยี่ยนจ้าวเกอพาเฟิงอวิ๋นเซิง อาหู่ และอิงหลงถูข้ามทางเชื่อมเขตแดนด้วยกัน พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่เดินทาง “ก่อนมหาภัยพิบัติ คำเรียกจักรพรรดิหรือราชามีความสำคัญมาก ไม่ใช่ว่าใครจะใช้ก็ได้”

“ถึงแม้จะเป็นตอนนี้ ก็ไม่มีใครใช้ง่ายๆ เหล่าอาจารย์ปู่ในประวัติศาสตร์ของเขากว่างเป็นผู้โดดเด่นในหมู่คนรุ่นเดียวกันบนโลกลอยน้ำแทบจะทั้งหมด แต่ดูจากคำเรียกของพวกเขา ทั้งเฒ่าเบิกฟ้า ผู้สะเทือนสวรรค์ บุรุษเทียมสวรรค์ และปราชญ์เทียมฟ้าแล้ว”

เยี่ยนจ้าวเกอพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีใครใช้คำเรียก ‘จักรพรรดิ’ หรือ ‘ราชา’ เลย”

อาหู่ยิ้มซื่อ “แต่ว่าคุณชาย ข้าเห็นตอนผู้อื่นเรียกท่านเช่นนี้ ท่านดูชอบใจยิ่ง”

ชายหนุ่มกระแอม “แค่กๆ พวกเขาอยากเรียก ข้าก็ปล่อยให้เรียก”

เฟิงอวิ๋นเซิงหลุดหัวเราะ อิงหลงถูใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ศิษย์พี่เยี่ยนโกหก”

เยี่ยนจ้าวเกอดีดนิ้วใส่หน้าผากอิงหลงถูครั้งหนึ่ง “ใช้ได้ ตอนนี้ฉลาดจริงๆ แล้ว”

อิงหลงถูกุมหน้าผากหัวเราะร่า คล้ายกับกลับไปตอนเด็กอีกครั้ง

เยี่ยนจ้าวเกอพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอสารภาพ ตอนนี้ยังแบกรับชื่อนี้ไม่ไหว แต่ว่าก็ฟังดูดีจริงๆ”

เฟิงอวิ๋นเซิงกะพริบตา “อ้อ ตอนนี้เท่านั้น…”

เขากะพริบตาเช่นกัน “มีปัญหาหรือ? ข้าว่าข้าใช้คำได้ดีนะ”

หญิงสาสยกนิ้วโป้งให้เขา “ข้าเองก็คิดเช่นนั้น”