ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 479

เยี่ยนจ้าวเกอขมวดคิ้ว

นอกจากดวงตาที่แปลกประหลาดแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกส่วนอื่นไม่ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอันใด แต่ว่า ‘ตงเซิงจวิน’ ตรงหน้านี้ มีลักษณะแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง

‘มารตัวนี้ทำลายผนึกออกมาหรือ?’ ความคิดของเยี่ยนจ้าวเกอทำงานดุจสายฟ้า ‘ไม่ ยังไม่ได้ทำ…’

ในเหวลึกเบื้องล่างยังคงมีกลิ่นอายอันน่ากลัวสองสายกำลังโจมตีอย่างต่อเนื่อง เพื่อทำลายผนึกที่ดวงอาทิตย์สีทองสร้างขึ้น

‘ตงเซิงจวิน’ ตรงหน้าถึงแม้จะดูแข็งแกร่ง แต่เทียบกับพลังอันน่าพรั่นพรึงที่อยู่ด้านล่างเหวลึกแล้ว ยังอ่อนด้อยกว่ามากนัก

‘เป็นเศษจิตมาร ใช้โอกาสที่ผนึกสั่นไหวซึมออกมา สิงร่างตงเซิงจวิน เท่ากับการหลอมร่างของตงเซิงจวินให้กลายเป็นร่างแยกของมัน’

ถึงกระนั้นมาตรว่าจะมาแค่ร่างแยกที่หลอมสำเร็จ แต่กลับแข็งแกร่งสุดขีด

จอมยุทธ์มหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณจากตำหนักอัสนีสวรรค์ ที่มีพลังฝึกปรือใกล้เคียงกับตงเซิงจวินถูกเขากระแทกกระเด็นออกไป!

เยี่ยนจ้าวเกอกวาดสายตาไปรอบๆ พบว่ายังคงมีกระแสอากาศสีดำหลายสายแผ่ขยายอยู่ในเหวลึกอย่างไร้สุ้มเสียง

ทุกคนที่อยู่ในเหวลึกต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาปรากฏความขัดขืน แบกรับแรงกดดันมหาศาล

‘ตงเซิงจวิน’ หัวเราะขึ้น “โลกดีๆ เช่นนี้ มอบให้ข้าเถอะ!”

ท่ามกลางเสียงกู่ร้อง แสงสีดำในดวงตาของเขาหมุนเวียน วูบไหวร่าง พุ่งเข้าหาจอมยุทธ์เผ่ามนุษย์ที่อยู่ใกล้ตนที่สุด

นั่นคือศิษย์ร่วมสำนักในตอนแรกของเขา จอมยุทธ์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์

จอมยุทธ์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นพยายามตั้งสติ ยกมือขึ้นป้องกัน

แต่เห็น ‘ตงเซิงจวิน’ แยกเขี้ยวเป็นรอยยิ้มแปลกประหลาด

แสงสีดำสัมผัสกับจอมยุทธ์มหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้น แต่ไม่ได้โจมตีเขา กลับติดอยู่บนตัวจอมยุทธ์ผู้นั้นเหมือนกับหมึกดำ!

ผู้อาวุโสสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นส่งเสียร้องอย่างตกใจระคนโมโห ร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนกับอาการสั่นด้วยความหวาดกลัว

ในตอนนั้นเอง กระแสอากาศสีดำที่กระจายอยู่เต็มเหวลึกรวมตัวทะลักเข้าไปในร่างของยอดฝีมือมหาปรมาจารย์ผู้นี้อย่างบ้าคลั่ง

พริบตาต่อมา ร่างกายของผู้อาวุโสสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ก็หยุดสั่นอย่างฉับพลัน

บนใบหน้าชราของเขาปรากฏรอยยิ้มแปลกประหลาด สีหน้าเหมือนกับ ‘·ตงเซิงจวิน’ ไม่มีผิด!

ชายชราเงยหน้าขึ้นมา ในเบ้าตาทั้งสองข้าไม่เห็นตาขาวอีกแล้ว มีแต่เพียงสีดำแถบหนึ่ง

‘ตงเซิงจวิน’ กับชายชราผู้นี้เอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกัน ถึงแม้เสียงหนึ่งจะเป็นของคนหนุ่ม อีกเสียงเป็นของคนชรา แต่อารมณ์ในน้ำเสียงกลับเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน “มอบให้ข้าเถอะ”

แสงสีดำสองสายเคลื่อนไหวไปมาในเหวลึก พุ่งไปหาคนอื่นต่อ

พวกซี่จ้าวจวินรีบถอยหลบ แต่ว่าอีกฝ่ายรวดเร็วอย่างแปลกประหลาด พลังเองก็แข็งแกร่งยิ่ง ทำให้พวกเขามิอาจต้านทานได้

โซ่สีดำที่ปรากฏลายแสงสีแดงหลายสายสั่นไหวกลางอากาศไม่หยุด มารร้ายที่ดุร้ายหมายขวัญมากมายพุ่งไปหาจอมยุทธ์เผ่ามนุษย์ที่อยู่รอบๆ เช่นกัน

มารร้ายเหล่านี้ก่อให้เกิดการสังหารโหด กวนคนเป็นพายุหยาดฝนโลหิตมากมาย

‘ตงเซิงจวิน’ พุ่งเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอ ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม ในมือปรากฏกระบองสั้นทำจากหินท่อนหนึ่ง

กระบองสั้นที่ทำจากหินขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว กลายเป็นเสาหินขนาดยักษ์เสาหนึ่งในชั่วพริบตา จากนั้นก็หล่นลงจากท้องฟ้า ชนใส่ศีรษะของ ‘ตงเซิงจวิน’

เสาหินที่มีขนาดยักษ์เหลือประมาณมีประกายแสงเจ็ดสีส่องระยิบระยับอย่างต่อเนื่อง เป็นเสาระเบียงวังเทพนั่นเอง

เนื่องจากพลังฝึกปรือของตัวเยี่ยนจ้าวเกอ ถึงแม้ว่าเสาระเบียงวังเทพจะมีพลังในการสะกดผนึกที่แข็งแกร่ง แต่ก็ยังไม่อาจสะกดร่องแยกยมโลกที่เปิดออกอย่างแท้จริงได้

แต่ก็เห็นผลลัพธ์ชัดเจนเมื่อใช้กับ ‘ตงเซิงจวิน’ ที่ถูกมารร้ายสิงร่าง