ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 512

จอมยุทธ์โลกผืนสมุทรต่างอ้าปากตาค้าง “…ใบวิญญาณสิบใบบานดอกวิญญาณสิบดอก?!”

สำหรับคนที่นี่ นี่เป็นเหตุการณ์ที่มีอยู่แค่ในตำนานเท่านั้น หลังจากมหาภัยพิบัติก็ไม่เคยปรากฏในโลกผืนสมุทรมาก่อน

แม้จะเป็นมหาจักรวาลก่อนมหาภัยพิบัติ จอมยุทธ์ที่มีใบไม้วิญญาณสิบใบบานดอกไม้วิญญาณสิบดอกก็เป็นแค่ตำนานเท่านั้น

ฟู่เอินซูมองเหตุการณ์นี้ด้วยความสับสนเช่นกัน ‘นับตั้งแต่มีแปดพิภพหลังมหาภัยพิบัติมา นอกจากเยี่ยนตี๋แล้ว เขาเป็นคนที่สอง’

นางตั้งใจนึกย้อน พบว่าต่อให้เทียบกับเยี่ยนตี๋ เยี่ยนจ้าวเกอก็ยังมีข้อแตกต่าง

ลวดลายอาคมที่สลักบนดอกไม้วิญญาณดอกที่สิบและใบไม้วิญญาณใบที่สิบของเยี่ยนตี๋ ถึงแม้จะลี้ลับยากหยั่งคาด แต่ก็ชัดเจน

ทว่าใบวิญญาณใบที่สิบและดอกไม้วิญญาณดอกที่สิบของเยี่ยนจ้าวเกอ กลับปรากฏเป็นสภาพโกลาหล ทั้งลึกล้ำและลี้ลับมากกว่า

จอมยุทธ์ในโลกผืนสมุทรมองเยี่ยนจ้าวเกอ ในใจเกิดความรู้สึกกลัวเกรงอย่างอธิบายไม่ถูก

โดยเฉพาะจอมยุทธ์คนอื่นจากนอกจากจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่ง พวกเขามองเยี่ยนจ้าวเกอ จากนั้นก็มองจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่งสองคน ในใจเกิดความปั่นป่วน ‘คนที่มีใบไม้วิญญาณเก้าใบบานดอกไม้วิญญาณเก้าดอกยังแข็งแกร่งชนิดมองเย้ยหยันคนรุ่นราวคราวเดียวกัน คนที่ใบไม้วิญญาณสิบใบบานดอกไม้วิญญาณสิบดอก จะเป็นอย่างไรกัน?’

จางฮ่าวเฉิงกับลี่เซิ่งได้สติกลับมา สายตาที่มองไปยังเยี่ยนจ้าวเกอกลายเป็นเร่าร้อน

เยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้มีสีหน้าสงบเหมือนกับน้ำกระจ่างใสที่เกิดจากหยดน้ำพิรุณ ไม่มีความหวั่นไหวแม้แต่น้อย

“ข้ามาที่ระเบียงสมุทร เพราะข้ามีเรื่องของข้าที่ต้องจัดการ ก่อนจะมาที่นี่ไม่ทราบเรื่องการท้าสู้ของพวกท่านสองคนมาก่อน”

ชายหนุ่มแบมือเล็กน้อย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม้จะเป็นตอนนี้ ข้าก็ไม่คิดจะสอดมือในการต่อสู้ของพวกท่าน พวกท่านต้องการแย่งชิงอันดับหนึ่งในระดับมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณ ก็จัดการเรื่องของพวกท่านไปเสีย เหตุใดต้องมายุ่งกับข้าด้วย”

จางฮ่าวเฉิงเอ่ยอย่างราบเรียบ “แต่ท่านอยู่ในระเบียงสมุทรที่พวกเราจะต่อสู้กัน”

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มขึ้น “ข้าแค่ผ่านทางมาจริงๆ เพียงรั้งอยู่ชั่วคราวเท่านั้น หากข้าจัดการเรื่องของข้าเสร็จ ข้าย่อมจากไปเอง ถ้ายังไม่เสร็จก็ย้ายที่ไม่ได้”

“แต่ความจริงแล้ว การอยู่ในสายน้ำสายนี้ของข้ามิได้ส่งผลกระทบต่อการต่อสู้ของพวกท่าน ถ้าหากพวกท่านคิดจะตัดสินผลแพ้ชนะระหว่างกันเพื่อดูว่าใครจะเป็นอันดับหนึ่งในขั้นกำเนิดญาณจริงๆ พวกท่านแค่สู้กันก็พอ จะมีใครหรือไม่ล้วนไม่สำคัญ…”

ลี่เซิ่งเดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว ประกายดาบรอบตัวหายไปแล้ว แต่ว่าจิตสังหารอันดุดันทั่วร่างรุนแรงขึ้นกว่าเดิม “ก่อนหน้านี้ดูถูกเจ้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีรากฐานหยั่งลึกเช่นนี้”

“แต่ว่าใบวิญญาณสิบใบบานดอกวิญญาณสิบดอก ใช่ว่าจะเหนือกว่าใบวิญญาณเก้าใบบานดอกวิญญาณเก้าดอกของข้า”

“ที่ต้องลงมือเมื่อครู่ เพราะเจ้าเกะกะ”

“แต่ว่าตอนนี้ เทียบกับจางฮ่าวเฉิงแล้ว ข้าต้องการสู้กับเจ้ามากกว่า!”

เยี่ยนจ้าวเกอกะพริบตาปริบๆ “เหตุใดต้องลำบากด้วย ระหว่างข้ากับพวกท่านไม่ได้มีความแค้นหรือความขัดแย้งจริงๆ เสียหน่อย กลับกันข้าสนใจดูการท้ารบของพวกท่าน”

เขาสนใจจะดูการต่อสู้ของจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่งอยู่ด้านข้างจริงๆ ที่ระดับของคนทั้งสองไม่แตกต่างกันเป็นเพียงปัจจัยหนึ่ง สำคัญก็คือเหตุการณ์เช่นนี้ทำให้เขานึกถึงความทรงจำที่เนิ่นนานมาแล้ว ทำให้นิสัยเสียของเขากำเริบอีกครั้ง

ทั้งภาพยนตร์เรื่องจันทร์กระจ่าง หรือสัประยุทธ์แห่งกู้กง

เรื่องดูดีทั้งหลาย เขาก็อยากได้การต่อสู้แห่งยุคที่โดดเด่นเช่นนี้บ้างเหมือนกัน…

ชายหนุ่มมองไปมาระหว่างจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยความสนอกสนใจว่า “บทประพันธ์ไม่มีที่หนึ่ง วรยุทธ์ไม่มีที่สอง ทั้งสองท่านที่ถูกจัดอยู่ในจอมยุทธ์ขั้นกำเนิดญาณสิบอันดับแรกไม่เคยต่อสู้กันซึ่งหน้ามาก่อน การจัดอันดับเองก็เป็นผู้อื่นจัดให้ อีกทั้งยังมีการโต้เถียงกันมาโดยตลอด”

“วันนี้ในที่สุดก็มีโอกาสได้สู้กันแล้ว สู้ตัดสินที่ระเบียงสมุทร ผู้ชนะก็คือยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อจากนี้จะไม่มีข้อโต้แย้ง มีชื่อเสียงสมคำร่ำลือ”

“พวกท่านทั้งสองแบ่งเป็นธรรมมะและมาร การต่อสู้นี้สามารถสร้างขุมกำลังให้กับฝั่งตนได้ ดูว่าธรรมะชนะอธรรม หรือเต๋าหดหายมารเติบโต”

“เมื่อผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้ถูกเผยแพร่ออกไป ย่อมกลายเป็นตำนานของโลกผืนสมุทร ข้าเห็นว่าพลังของทั้งสองท่านไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าหากไม่อายุสั้น วันนั้นจะต้องเป็นผู้โดดเด่นในเรื่องเล่าขานของโลกใบนี้ การต่อสู้ในวันนี้ก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งในตำนานของพวกท่านด้วย”

เขาแบมือ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อุตส่าห์มีเรื่องดีเช่นนี้ เหตุใดต้องแกว่งเท้าหาเสี้ยนด้วย?”