ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 517

เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้รอคอยการปรากฏตัวของปราชญ์ปีศาจแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม เยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้กำลังแค่นหัวเราะ ‘เหอะ ปราชญ์ปีศาจผู้นี้ใจร้อน คิดใช้ข้าต่างหอก ตกปลาในน้ำขุ่น’

บนโลกใบนี้ นอกจากฟู่เอินซูแล้ว คนที่รู้ว่าเยี่ยนจ้าวเกอไม่ใช่ผู้สืบทอดของสำนักปราชญ์ปีศาจย่อมเป็นสำนักปราชญ์ปีศาจเอง โดยเฉพาะเจ้าสำนัก ปราชญ์ปีศาจลิ่นเชียนเฉิง

เขาลงมือในตอนนี้ เท่ากับทำให้เรื่องวุ่นวายขึ้น รับสารภาพออกมาเอง คว่ำหม้อดำครอบเยี่ยนจ้าวเกอ[1]

ชายหนุ่มเพียงใช้หางตากวาดมอง สัมผัสได้ถึงสายตาของจางฮ่าวเฉิงและผู้อาวุโสต่งจากวังผลึกวารี เขารู้ได้ทันทีว่าพวกเขาที่กึ่งเชื่อกึ่งสงสัยในตอนแรก บัดนี้เชื่อไปแล้วเจ็ดแปดส่วน

ปัจจุบันคนในฝ่ายมารมองการต่อสู้ระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับฟางข่านด้วยท่าทีที่เหมือนดูเรื่องสนุกมากขึ้น

ส่วนความระมัดระวังของคนในฝ่ายธรรมะที่มองเยี่ยนจ้าวเกอก็เพิ่มมากขึ้น

สำหรับพวกเขาแล้ว คนที่ทะนงตนอย่างเยี่ยนจ้าวเกอ ปกติแล้วย่อมรังเกียจการปลอมตัว

แต่ว่าถ้าหากตั้งใจปิดบังสถานะผู้สืบทอดของสำนักปราชญ์ปีศาจของตัวเอง นั่นก็แสดงให้เห็นว่าจะต้องมีแผนการที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าแน่นอน

ฟางข่านตวาดเสียงเย็นชา “มารร้ายนอกรีต ความจริงอยู่ตรงหน้า เจ้าอย่ามาบิดพลิ้ว ข้าเตรียมตัวไว้แต่แรกแล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า!”

พวกจางฮ่าวเฉิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ ขณะที่ในใจเกิดข้อกังขา ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นอยู่ในที

ในตอนนี้งระเบียงสมุทรสั่นไหวอย่างรุนแรง กลิ่นอายอันแข็งแกร่งคล้ายกับตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล

ทุกคนนมองไปที่สายน้ำที่เกิดจากการรวมตัวของหยดน้ำพิรุณสายนั้น รู้สึกได้ว่าการสั่นไหวของพลังอันแข็งแกร่งกมาจากที่นั่น

สายตาของฟางข่านสั่นสะท้าน ดวงตาที่ตั้งอยู่บนหน้าผากในแนวตั้งของร่างจิตประสานมองมา แต่กลับมองแสงสว่างที่อยู่ในสายน้ำไม่ออก

เพียงแต่การสั่นไหวของกลิ่นอายอันแข็งแกร่งนั้น ทำให้จิตใจของเขาเกิดความเข้าใจอย่างเลือนราง

ความรู้สึกอัปมงคลเริ่มปรากฏขึ้นในจิตใจของฟางข่าน ‘นั่นคือใคร?

‘ราชาวังผลึกวารี นิ้วเก้ามังกรแห่งสำนักมังกรโลหิต เจ้าสำนักสังหารมังกร หรือว่าเป็นตลับวิญญาณหลอนของเกาะวิญญาณหลอน?’

‘หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหลุมพรางตั้งแต่เริ่ม’

ฟางข่านตกใจ แต่รู้สึกได้ว่าพลังงานนั้นเหมือนกำลังตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล ยังไม่เสถียรพอ ทำให้เขารู้สึกไม่อยากถอยในตอนนี้

เขาตวาดด้วยความโมโห สองฝ่ามือกลายเป็นแสงสีมรกตเต็มฟ้า รวมตัวกันกลายเป็นเส้น อ้อมเยี่ยนจ้าวเกอกับฟู่เอินซูที่เขาประมือด้วยมาโดยตลอด พุ่งเข้าไปหาสายน้ำสีขาวบริสุทธิ์สายนั้น

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าสงบนิ่ง โบกมือโจมตีใส่จากด้านข้าง กล่าวอย่างราบเรียบ “ทางด้านทะเลลางเรือนคือปราชญ์ปีศาจหรือ? ข้าไม่ทราบ”

“สำหรับข้า ไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นลงมือ ท่านก็ทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้ว”

พลังจากฝ่ามือของฟางข่านเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน ม้วนเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอ!

การโจมตีสายน้ำเมื่อครู่เป็นการส่งเสียงบูรพาตีประจิม!

ไม่ว่าในสายน้ำนั้นจะมีอะไร ฟางข่านคิดไว้แล้วว่า หากโจมตีผิดพลาด เขาจะถอยหนีก่อน คอยสังเกตสถานการณ์ค่อยว่ากล่าว

แต่ในสถานการณ์ที่ต้องโจมตีเพียงครั้งเดียว เป้าหมายของฟางข่านย่อมเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่สังหารบุตรของตน!

ครั้งนี้เขาลงมือสุดกำลัง แสงสีมรกตกลายเป็นเส้นเดียว เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว คนที่อยู่รอบๆ แทบไม่มีใครเห็นวงโคจรของแสงสีมรกตได้อย่างชัดเจน

เบื้องหน้าของทุกคนถึงกับปรากฏความรู้สึกหลอน คล้ายกับโลกเบื้องหน้ากำลังบิดเบี้ยว ภาพทุกอย่างถูกแสงสีมรกตนั้นดูดไว้ กลายเป็นเส้นด้ายเล็กๆ เพียงเส้นเดียว

เยี่ยนจ้าวเกอยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง เขาทำท่าทางเหมือนกับมีเวลาว่างเหลือเฟือ ทั้งยังยิ้มพลางมองพวกจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่ง “ก่อนหน้านี้เคยบอกแล้วว่า ข้ามาที่ระเบียงสมุทรเพราะมีเรื่องต้องจัดการ”

ขณะที่พูด สายน้ำที่เกิดจากหยดน้ำพิรุณก็สั่นสะเทือนเลือนลั่น!

ท่ามกลางแสงสว่างมากมาย เงาคนเงาหนึ่งเหาะออกมาจากด้านใน แค่พริบตาเดียวก็มาถึงเบื้องหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอ

แสงสีมรกตที่เกิดจากพลังฝ่ามือของฟางข่านคิดอ้อมผ่านเงาคนเงานี้

แต่ว่าเงาคนนั้นยกฝ่ามือขึ้น กางนิ้วทั้งห้าออก คล้ายกับครอบคลุมฟากฟ้าและทะเลสีมรกตนั้น ยิ่งใหญ่จนไร้ขอบเขต แสงสีมรกตหลบซ้ายป่ายขวา ยังอ้อมผ่านฝ่ามือของคนผู้นี้ไม่ได้ สุดท้ายก็โจมตีใส่กลางฝ่ามือของเขา

เงาคนสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายกับไม่มีเรื่องราวใด