ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 526

เยี่ยนจ้าวเกอมองภาพในเงาแสงต่อ เห็นผู้อาวุโสเขาหงส์วิเศษคนหนึ่งเอ่ยเสียงทุ้ม “เห็นเพียงพวกเขาสองคนหนีไปด้วยกัน ต้นสายปลายเหตุล้วนไม่มี จะอธิบายอะไรได้?”

ผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักมังกรโลหิตเดือดดาล “บุตรสาวของเจ้าสำนักถูกคนของเขาหงส์วิเศษลักพาตัวไป ตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไม่ทราบ เจ้ายังกล้าพูดจาใจเย็นอีกหรือ?”

ผู้อาวุโสวัยกลางคนจากเขาหงส์วิเศษที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินดังนั้น ก็แค่นเสียงเหอะด้วยความไม่พอใจ “พวกเขากระโดดเข้าไปในน้ำวนแล้วหายตัวไปจริงๆ แต่ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น อาจจะตกอยู่ในกำมือของพวกเจ้าก็ได้ แต่พวกเจ้ากลับยังมาเขาหงส์วิเศษของเรา คิดยืมข้ออ้างหาเรื่องกัน!”

“ข้ากลับอยากถามพวกเจ้าว่าคนอยู่ไหน?”

ผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตโกรธแค้น “ประเสริฐนัก พวกเจ้าคิดจะตีคราดกลับด้าน[1]หรือ? เดรัจฉานน้อยแซ่สือนั่นสร้างปัญหาใหญ่ขึ้น ไม่กลับมาขอให้พวกเจ้าช่วยคุ้มครอง แล้วยังไปที่ไหนได้อีก?”

“ต้นเหตุเป็นอย่างไรยังไม่ทราบ หากเชื่อตามคำกล่าวของเจ้า มีทั้งหมดสามฝ่าย สือจวินไม่อยู่ บุตรสาวของเจ้าสำนักเฉินไม่อยู่ มีแต่คำพูดของฝ่ายเดียว จะให้คนเชื่อได้อย่างไร?” ผู้อาวุโสเขาหงส์วิเศษกล่าวอย่างเย็นชา

สตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งในสำนักมังกรโลหิตยกมือขึ้นห้ามปรามคนในสำนักที่กำลังโมโห จากนั้นก็กล่าวว่า “ท่านกล่าวไม่ผิด เช่นนั้นก็โปรดส่งสือจวินกับอิ๋งเอ๋อร์มา พวกเราจะได้ถามกันต่อหน้า”

ผู้อาวุโสเขาหงส์วิเศษแค่นหัวเราะเสียงหนึ่ง “บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าคนยังไม่กลับสำนัก”

เขามองคนในสำนักมังกรโลหิตที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ข้าเองก็อยากทราบว่าคนอยู่ที่ไหน”

ผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตผู้หนึ่งเอ่ยด้วยความโกรธ “พวกข้าไม่คิดจะมาเสียเวลาที่นี่กับพวกเจ้า เวลาผ่านไปหนึ่งนาที อิ๋งเอ๋อร์ก็มีอันตรายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งส่วน

“ในอดีตสำนักทั้งสองของพวกเราเคยมีการกระทบกระทั่งกันจริง ลูกศิษย์ในสำนักข้าแพ้เด็กน้อยสือจวินนั่น นับว่าพวกเขาไร้ความสามารถ โทษใครไม่ได้ แต่ลูกศิษย์สองคนของสำนักข้าตายด้วยกระบี่ของสือจวิน อิ๋งเอ๋อร์ถูกลักพาตัวไป ผลลัพธ์เช่นนี้ต้องมีคำอธิบาย!”

ผู้อาวุโสหญิงของสำนักมังกรโลหิตกวาดมองคนในเขาหงส์วิเศษด้านหน้า ก่อนจะกล่าวอย่างเชื่องช้า “พวกท่านบอกว่าสือจวินไม่อยู่ เช่นนั้นอาจารย์ของเขาเล่า? พวกท่านคงไม่บอกว่าคนไม่อยู่กระมัง?”

เงาแสงที่ถูกบันทึกไว้ด้านในเครื่องรางหยกที่ไป๋จิ่งคังนำมาหยุดลงเพียงเท่านี้

เขาถอนใจ แล้วมองสวีเฟยแวบหนึ่ง “อาจารย์ลุงเจ้าสำนักคิดเชิญน้องสวีไปที่ตำหนักใหญ่สักครู่ สาเหตุก็มีดังนี้ โปรดให้อภัยด้วย”

สวีเฟยเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสไป๋เกรงใจไปแล้ว ไม่ว่าที่สำนักมังกรโลหิตพูดจะเป็นจริงหรือเท็จ ข้าออกหน้าถือเป็นสิ่งสมควร”

ไป๋จิ่งคังมองไปยังเยี่ยนจ้าวเกอ กล่าวว่า “คุณชายเยี่ยน ข้าคิดว่าท่านไม่ควรปรากฏตัวจะดีกว่า จะได้ตามหาหลานสือจวินอย่างลับๆ ได้”

“หากพบหลานสือจวินเร็วกว่าสำนักมังกรโลหิต สถานการณ์จะเป็นใจต่อพวกเราแน่นอน ท่านเคลื่อนไหวอย่างลับๆ ร่องรอยจะได้ไม่รั่วไหล”

เยี่ยนจ้าวเกอมองไป๋จิงคัง เขาเข้าใจนัยยะในคำพูดของอีกฝ่าย

ถึงแม้ว่าตนจะเชื่อมั่นในนิสัยของสือจวิน แต่สถานการณ์ในครั้งนี้ก็ประดักประเดิดยิ่ง

พันไม่ควร หมื่นไม่ควร สือจวินพาเฉินอิ๋งไปจริงๆ ถ้านี่เกิดอุบัติเหตุอันใดขึ้น สถานการณ์ก็ไม่แน่ชัดแล้ว เหตุผลจะกลายเป็นไร้เหตุผลอย่างง่ายดาย

เขาหงส์วิเศษย่อมไม่ยอมอ่อนข้อต่อหน้าสำนักมังกรโลหิต จะมีเหตุผลหรือไม่ก็ต้องยืนกรานไว้ก่อน

แต่ถ้าสือจวินมีความผิด เขาหงส์วิเศษเป็นฝ่ายผิด วังผลึกวารีกับสำนักคืนวิญญาณก็ไม่อาจออกหน้า

เนื่องจากการคุกคามจากหกพรรคมาร แม้ในเจ็ดกลุ่มฝ่ายธรรมะจะมีความขัดแย้ง แต่ต้องผ่านสถานการณ์ใหญ่ไปก่อน

ในอดีตพวกไห่เจิ้งเซินไล่ล่าไป๋จิ่งคังสองสามีภรรยา คิดสังหารพวกเขาทิ้งบนโลกลอยน้ำที่แปลกหน้าในสถานการณ์ที่ไม่มีคนอื่น

พวกไห่เจิ้งเซินซึ่งเป็นลูกศิษย์สำนักมังกรโลหิตถูกเยี่ยนจ้าวเกอสังหาร สุดท้ายทางด้านโลกผืนสมุทรสรุปว่าพวกเขาหายสาปสูญ ไป๋จิ่งคังสองสามีภรรยาเองก็ไม่ได้เปล่าประกาศ เพียงรายงานต่อผู้นำระดับสูงของสำนักเท่านั้น

ครั้งนี้ทั้งสังหารคนทั้งลักพาตัว กอปรกับยังมีผู้เห็นเหตุการณ์ เรื่องราวอาจจะเปลี่ยนเป็นใหญ่โตได้ทุกเวลา

อักทั้งคนที่ถูกลักพาตัวยังเป็นศิษย์หญิงโฉมสะคราญและอายุน้อย ผลกระทบจึงเลวร้ายมากกว่าเดิม ทำให้คนที่ได้ฟังคาดเดาไปในทางที่ไม่ดี