ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 530

เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยด้วยรอยยิ้มผ่อนคลาย “ย่อมไม่บังเอิญแน่นอน ข้ามาตามหาศิษย์หลานของข้าโดยเฉพาะ

“ก่อนหน้านี้ที่ปกปิดร่องรอย เป็นเพราะข้ากลัวว่าพวกท่านทำตัวเป็นขโมยจับขโมย จวินน้อยตกไปอยู่ในมือท่านแล้ว เมื่อพิจารณาถึงความปลอดภัยของเขา ข้าจึงต้องระวังตัว”

เยี่ยนจ้าวเกอเบะปาก “ตอนนี้ในเมื่อรู้แล้ว ถึงแม้จะไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหน แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีอันตราย ข้าย่อมวางใจ”

คนในสำนักมังกรโลหิตถลึงตามองเยี่ยนจ้าวเกอ เฉินซื่อเฉิงเอ่ยอย่างเชื่องช้า “แสดงว่าใต้เท้าคิดปกป้องศิษย์หลานใช่หรือไม่?”

เยี่ยนจ้าวเกอตั้งนิ้วชี้ข้างขวาขึ้นชี้พวกเฉินซื่อเฉิง ส่ายหน้าเบาๆ “ถ้าหากศิษย์หลานของข้าทำผิดจริงๆ ข้าก็ต้องสั่งสอนเขา

“แต่ถ้าหากมีคนวางแผนใส่ร้ายศิษย์หลานของข้า เช่นนั้นพวกเราก็ต้องคุยกันเสียหน่อยแล้ว”

มีผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตกล่าวด้วยน้ำเสียงเดือดาล “ความจริงอยู่ตรงหน้า หลักฐานคามือ ยังมีอะไรต้องพูดอีก”

เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของกระบี่หยก ทางหนึ่งพูดอย่างไม่ใส่ใจ “คามืออันใด? จนถึงตอนนี้ มีแต่การสรุปฝ่ายเดียวของพวกท่านเท่านั้น”

มีคนในสำนักมักมังกรโลหิตคิดพูดอีก เหนียนเชินยกสองมือขึ้นปรามพวกเขา

กลิ่นอายดุร้ายของนิ้วสีแดงฉานเก้านิ้วทำให้มิติต่างแดนกำลังสั่นไหว

“หลานของข้า ตายแล้ว” เหนียนเชินมองเยี่ยนจ้าวเกอเขม็ง “ตายด้วยน้ำมือศิษย์หลานของเจ้า!”

เยี่ยนจ้าวเกอมองเหนียนเชินอย่างใจเย็น “แล้วทำไม? ควรให้ศิษย์หลานของข้างอมือไม่ตอบโต้ ตายด้วยมือของหลานท่านหรือ?

“ถ้าท่านคิดลงมือ ข้าจะยอมเล่นด้วย”

สายตาของเยี่ยนจ้าวเกอกลายเป็นเย็นชา “ข้าแบกรับภาระของศิษย์หลานข้าไว้แล้ว คนของข้าถูกพวกท่านตามสังหารเป็นหมื่นลี้ ข้าไม่พอใจตั้งแต่แรก

“ตอนนี้กำลังตามหาคน หลังจากตามเจอคนแล้ว ข้าคิดจะไปหาสำนักมังกรโลหิตของพวกท่านด้วยตัวเอง

“พวกเด็กน้อยทั้งหลาย ข้าคร้านจะเอาเรื่องพวกเขา คนที่ข้าต้องการเจอก็คือพวกท่านสองคน” เยี่ยนจ้าวเกอมองเหนียนเชินกับเฉินซื่อเฉิง “ตอนนี้เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย แต่ว่าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่ข้ายินดียิ่ง”

เหนียนเชินตวาดด้วยความโกรธ “ประเสริฐนักเด็กน้อย! เช่นนั้นข้าจะจัดการเจ้าก่อน!”

เขาชูสองมือขึ้น ปลอกนิ้วสีแดงฉานเก้าชิ้นหลุดออกจากมือ ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็พุ่งลงบนกรงเล็บขนาดมหึมาที่อยู่บนร่างของมังกรโลหิตเหนือศีรษะของเขา

กรงเล็บทั้งเก้าสวมเข้าไปในปลอกนิ้วคมกริบเก้าปลอกได้อย่างพอดิบพอดี พลังงานอันบ้าคลั่งสั่นสะเทือนฟ้าดิน

ตรงหน้าเยี่ยนจ้าวเกอคล้ายกับปรากฏทะเลเลือดไร้สิ้นสุด กลางทะเลเลือดมีมังกรจำนวนนับไม่ถ้วนบินขึ้นบินลง อาบอยู่ในประกายโลหิต

อานุภาพของมังกรครั้งนี้แทรกไว้ด้วยพลังดุร้ายที่ทั้งน่ากลัวและเข้มข้น ประกอบกันกลายเป็นความรู้สึกกดดันที่ยากจะจินตนาการ

กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นสายหนึ่งแทบจะย้อมให้มิติต่างแดนทั้งมิติกลายเป็นสีแดงฉาน

คล้ายกับฝูงมังกรพิโรธ ต้องการสังหารทุกสรรพสิ่ง

พลังของนิ้วเก้ามังกรซึ่งเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ในตอนนี้สั่นสะเทือนฟ้าดิน ร่างมังกรโลหิตของเหนียนเชินยื่นกรงเล็บออกมาคว้าใส่เยี่ยนจ้าวเกอ!

เยี่ยนจ้าวเกอกลั้นหายใจเล็กน้อย ในใจรู้สึกว่าภาพตรงหน้าหดเล็กลงด้วยความเร็วสูง พร้อมทั้งพังทลายลงโดยมีตนเป็นสูงกลาง ทั้งยังกดอัดเข้ามาหา

ทะเลเลือดกว้างขวางซัดสาดอย่างต่อเนื่อง มังกรสีเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนเสกลมเสกคลื่น พร้อมกับพุ่งเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอ!

ในตอนนี้เสียงของเหนียนเชินดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง ลอยเข้ามาในหูของเยี่ยนจ้าวเกอ “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าโอหังเกินไป คิดว่าสังหารฟางข่านได้คนเดียว จะอาละวาดบนโลผืนสมุทรได้ตามใจหรือ?

“คนที่สามารถสังหารฟางข่านมีอยู่มากมายนัก ที่ไม่สนใจเจ้า เป็นเพราะว่าพวกเขากำลังตรึงกำลังกันเอง ไม่อยากจะให้ผู้อื่นเอาเปรียบก็เท่านั้น!

“เจ้าคิดว่าคนอื่นกลัวเจ้าจริงๆ หรือ? เจ้านับเป็นตัวอะไร!

“หากเป็นในยามปกติ ข้าคงต้องคิดแล้วคิดอีก แต่ตอนนี้หลานของข้าตายแล้ว ข้าไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่นอีก ตอนนี้คิดแต่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น!”

เหนียนเชินคล้ายกับมังกรร้ายแผดคำราม “ใครทำลายชีวิตของเหว่ยน้อย ข้าจะสังหารมันทั้งโคตร!”

เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าไม่ตื่นตกใจ ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกที่อยู่ด้านข้างก้าวออกมา กางแขนออก จากนั้นก็กำเป็นหมัด