ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 539

เหนียนเชินมองเยี่ยนจ้าวเกอกับสือจวินจากฟากฟ้า ดวงตาแทบจะมีไฟพวยพุ่งออกมา

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าเป็นปกติ มุมปากปรากฏรอยยิ้มราบเรียบ โบกมือให้กับเหนียนเชินอย่างสบายอารมรมณ์ ทักทายว่า “อ้าว ‘ราชันมังกรแปดนิ้ว’ สบายดีหรือ”

คนที่อยู่บนเกาะตกตะลึง มองเหนียนเชินที่อยู่กลางอากาศอย่างงงงัน

อีกฝ่ายมีสีหน้าเขียวคล้ำ มองเยี่ยนจ้าวเกอเขม็ง

คราวนี้คนอื่นเห็นมือทั้งสองที่แข็งทื่อเล็กน้อยของเหนียนเชิน กลับพบว่า นอกจากนิ้วโป้งข้างซ้ายที่ได้ตัดออกไปเมื่อนานมาแล้ว นิ้วชี้ข้างขวายังหายไปด้วย!

วันนี้เป็น ‘ราชันมังกรแปดนิ้ว’ แล้วจริงๆ แต่พวกเขากลับไม่หัวเราะ สายตาของทุกคนเคลื่อนไปมาระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับเหนียนเชิน ต่างเกิดการคาดเดาที่ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นตระหนกขึ้น

หมัดที่กำแน่นของร่างสมุทรสุดขอบโลกที่อยู่ด้านข้างเยี่ยนจ้าวเกอคลายออกเล็กน้อย แสงสีเลือดกับแสงสีทองปรากฏออกมาจากด้านใน

คล้ายกับสิ่งที่แข็งแกร่งถึงขีดสุดถูกร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกกำไว้แน่นจนมิอาจกระดิกกระเดี้ย

การคาดเดาในใจได้รับการยืนยัน ทุกคนล้วนอ้าปากตาค้าง ‘เหนียนเชินถูกเขาหักนิ้วทิ้งนิ้วหนึ่งหรือ?! ปลอกนิ้วมังกรปลอกหนึ่งของนิ้วมังกรทั้งเก้าที่เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ถูกเขาชิงไปแล้ว?!’

แม้จะทราบถึงความแข็งแกร่งของชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครคาดถึงว่าเขาจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้

สายตาของเฉินซื่อเฉิงอยู่บนร่างของเฉินอิ๋ง “อิ๋งเอ๋อร์ เจ้าเป็นไรหรือไม่”

เฉินอิ๋งส่ายหน้า เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างราบเรียบ “ธิดาท่านไร้รอยขีดข่วนแม้สักนิด กลับเป็นศิษย์หลานข้าที่ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย”

มีผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตคนหนึ่งแค่นเสียง “เขาสังหารลูกศิษย์สำนักมังกรโลหิตของพวกเราไปมากมายถึงเพียงนั้น ยังมีหน้ามาพูดอีกหรือ?”

เยี่ยนจ้าวเกอไม่ยี่หร่ะ “ใช่แล้ว คนมากมายขนาดนั้นรุมศิษย์หลานของข้าคนเดียว สุดท้ายถูกเขาฆ่าหมดสิ้น”

ผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตคนนั้นถลึงตา “เจ้า…”

“ข้าอะไร?” เยี่ยนจ้าวเกอไม่สนใจเขาอีก สายตาอยู่บนร่างเฉินอิ๋ง “แม่นางเฉิน เหนียนเหว่ยไม่ได้ข่มเหงเจ้า เป็นสือจวินศิษย์หลานข้าที่ข่มเหงเจ้าหรือ?”

เฉินอิ๋งก้มหน้าอย่างลังเล จอมยุทธ์สำนักมังกรโลหิตที่อยู่ด้านข้างต่างมองนางด้วยความกระวนกระวายใจ

ไม่รอนางเอ่ยปาก เยี่ยนจ้าวเกอก็เอ่ยอย่างเรียบเฉย “ถ้าศิษย์หลานข้าข่มเหงเจ้า ขอถามหน่อยว่าข่มเหงที่ใด ถึงแม้เจ้าจะเป็นคนเสียหาย แต่ก็พูดโดยไม่มีหลักฐานไม่ได้กระมัง?

“ที่นี่มีคนอยู่มากมาย ท่านได้รับบาดเจ็บอะไรสามารถกล่าวได้เต็มที่ บางคนอาจจะยืนยันให้ท่านได้”

ผู้อาวุโสสำนักมังกรโลหิตหวังเล่อกล่าวเสียงเย็น “เรื่องราวได้รับการพิสูจน์แล้ว เป็นศิษย์หลานของเจ้าลักพาตัวเฉินอิ๋งลูกศิษย์ของสำนักเราไป ลูกศิษย์คนอื่นคิดลงมือขัดขวาง กลับถูกศิษย์หลานของท่านสังหาร!”

“ศิษย์หลานของท่านลักพาเฉินอิ๋งไปทำอะไร ต้องถามเขาจึงจะทราบ”

“เฉินอิ๋งตอนนี้ไม่เป็นไร พูดได้แค่ว่า เป็นเพราะถูกพบตัวได้ทันเวลา ใครจะรู้ว่าศิษย์หลานของท่านมีความคิดชั่วร้ายอะไร เพียงแต่ยังไม่ทันลงมือเท่านั้น”

“แต่ก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่เขาลักพาตัวคนในตอนแรกไม่ได้อยู่ดี!”

เยี่ยนจ้าวเกอมองหวังเล่ออย่างขบขันเล็กน้อย “ความจริงเป็นอย่างไร อาศัยปากท่านคนเดียวแต่งขึ้นได้หรือ?”

หวังเล่อขึ้นเสียงสูง “ข้าทราบว่าใต้เท้ามีพลังแข็งแกร่ง มีพรสวรรค์โดดเด่นเหนือผู้ใด อายุน้อยเพียงนี้ก็เลื่อนเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณแล้ว”

“อีกทั้งเจ้ายังหลอมซากของจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์สุดขอบโลกให้กลายเป็นร่างแยกได้ กระนั้นต่อให้พลังของเจ้าจะแข็งแกร่ง แต่จะคุ้มครองลูกศิษย์ที่ทำชั่วของเจ้าได้หรือ?”

“เจ้าต้องรู้ว่าบนโลกนี้มีความยุติธรรมอยู่ด้วย วันนี้ท่านสังหารข้า ปิดปากข้า แต่เจ้าจะฆ่าคนหมดใต้หล้า ปิดปากคนทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้ได้หรือ?”

เขามองเยี่ยนจ้าวเกออย่างเคร่งขรึม “ถึงใต้เท้าจะมีพลังแข็งแกร่ง แต่เกรงว่าจะไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นกระมัง?”

“เจ้าปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้โลกผืนสมุทรต้องตกตะลึง ถ้าหากบอกว่าการสยบใต้หล้า ทำให้ทุกคนยอมศิโรราบ กดดันไม่ให้ผู้คนกล้าส่งเสียงเป็นเป้าหมายของท่าน เช่นนั้นท่านก็ดูถูกคนในโลกนี้เกินไปแล้ว!”