ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 546

ทันทีที่เยี่ยนจ้าวเกอฟาดฝ่ามือลง คล้ายกับท้องฟ้าถล่มทลาย

บนโลกผืนสมุทร เฉินซื่อเฉิงคือมหาปรมาจารย์ขั้นที่เก้า ขั้นรูปญาณระยะท้าย นับว่าเป็นบุคคลระดับสุดยอด แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฝ่ามือนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ กลับมิอาจรับมือได้

พลังแห่งรอยตราพลินภาที่น่ากลัวครอบคลุมสี่ทิศ ทำให้เขาทำได้แต่หลับตารอความตาย

จอมยุทธ์โลกผืนสมุทรที่อยู่รอบๆ มองเหตุการณ์นี้ด้วยความตกตะลึง มองเยี่ยนจ้าวเกอใช้ฝ่ามือฟาดศีรษะเจ้าสำนักมังกรโลหิตเฉินซื่อเฉิงจนแหลก เสียชีวิตลง

จอมยุทธ์สำนักมังกรโลหิตอุทานขึ้น

เยี่ยนจ้าวเกอมองพวกเขาเหมือนไม่มีเรื่องราวใด “เป็นไร?”

ในดวงตาทั้งสองข้างของเฉินอิ๋งปรากฏความเจ็บปวด หลับตาลงไม่พูดอะไร จอมยุทธ์จากสำนักมังกรโลหิตริมฝีปากสั่น มองเยี่ยนจ้าวเกอเงียบๆ

“กำลังคิดว่าถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นเจ้าสำนักของพวกเจ้า ต่อให้มีปัญหาอะไรก็ควรให้สำนักเจ้าตัดสินกันภายใน จากนั้นก็ค่อยตัดสินใช่หรือไม่?” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย “ข้าว่าตอนนี้พวกท่านควรจะคิดมากว่า ว่าต่อจากนี้สำนักท่านจะเป็นอย่างไร”

“อย่าลืมว่าพวกลิ่นเชียนเฉิงบุกสำนักของพวกเจ้าแล้ว”

สีหน้าของคนในสำนักมังกรโลหิตพลันซีดขาวขึ้นมาทั้งหมด

เรื่องพวกนี้พวกเขาย่อมไม่ลืม เพียงแต่เรื่องที่เฉินซื่อเฉิงสองพ่อลูกวางแผนสังหารเหนียนเชินสะเทือนขวัญเกินไป ทำให้พวกเขาที่รู้ความจริงทำอะไรไม่ถูก

ในตอนนี้เมื่อเยี่ยนจ้าวเกอกล่าวเตือน ทุกคนจึงนึกออกว่าสำนักมังกรโลหิตของตัวเองอยู่ในช่วงเวลาเป็นตายแล้ว

เหนียนเชินเสียชีวิต เฉินซื่อเฉิงเสียชีวิต ผู้อาวุโสกับพวกลูกศิษย์ที่อยู่ปกป้องสำนักน่าจะตกอยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก เพราะการกวาดล้างของฝ่ายมาร

สำนักมังกรโลหิตทั้งหมดเกรงว่าจะเหลือแค่คนที่อยู่ทะเลตาข่ายดาว แต่กลับเป็นมังกรไร้หัว อีกทั้งยังสูญเสียรากฐาน เหมือนกับแหนลอยบนน้ำ

คำว่าสถานการณ์ง่อนแง่นไม่อาจบรรยายสถานการณ์ของสำนักมังกรโลหิตในตอนนี้ได้

รากฐานนับพันปีของหนึ่งในเจ็ดกลุ่มฝ่ายธรรมะที่ยิ่งใหญ่ ขุมกำลังระดับแดนศักดิ์สิทธิ์สุดยอดบนโลกผืนสมุทรซึ่งมีอยู่น้อยนิด กลับกลายเป็นเหมือนอาคารที่กำลังจะถล่ม เสี่ยงถูกทำลายทั้งสำนัก

เยี่ยนจ้าวเกอไม่สนใจคนของสำนักมังกรโลหิต เขาหันไปมองคนจากสำนักอื่น ยิ้มขึ้นเล็กน้อย “เทียบกับการลักพาตัวคนแล้ว การสังหารอาจารย์ของตัวเองเหมือนจะเป็นปัญหาที่ใหญ่กกว่ากระมัง?”

ทุกคนพยักหน้าอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มจึงกล่าวต่อ “ยังไม่ต้องพูดถึงการสังหารอาจารย์ เฉินซื่อเฉิงสองพ่อลูกเพื่อเรื่องส่วนตัว ก่อให้เกิดมรสุมขนาดใหญ่เพียงนี้ คิดว่าพวกเราเป็นคนโง่ ยังมอบโอกาสให้ฝ่ายมาร เกี่ยวพันถึงชีวิตของคนจำนวนนับไม่ถ้วน”

“คนเช่นนี้ ข้าสังหารไป ทุกท่านว่าอย่างไร?”

ทุกคนมองหน้ากันเอง ผู้นำของเขาหงส์วิเศษกล่าวก่อนว่า “ย่อมเป็นเรื่องประเสริฐ”

คนจากสำนักอื่น กลับเป็นคนของบึงหมื่นกระบี่ที่พูดต่อ “คนอันตรายเช่นนี้ ตายไปไม่น่าเสียดาย”

คนที่เหลือพากันส่งเสียงคล้อยตาม ทำเอาคนของสำนักมังกรโลหิตหมดอาลัยตายอยาก เงยหน้าไม่ขึ้น

กระนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่สำคัญที่สุด ต่างเงยหน้ามองนิ้วมังกรทั้งเก้าที่ลอยอยู่กลางอากาศ “นิ้วมังกรทั้งเก้าถึงอย่างไรก็…”

“ถึงอย่างไรก็เป็นสินสงครามของข้า ข้าจะยอมเก็บไว้ก่อน ส่วนต่อจากนี้จะจัดการอย่างไร ข้าจะค่อยๆ คิดดู พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”

เยี่ยนจ้าวเกอไพล่สองมือไว้ด้านหลัง สายตากวาดมองทั่วบริเวณ

คนที่สัมผัสได้ถึงสายตาของเขา จิตใจพลันรู้สึกเย็นเยียบ ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจ ทว่าเมื่อเห็นเยี่ยนจ้าวเกอกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกอีกทางหนึ่ง ต่างพูดอะไรไม่ออก

ความล้ำค่าของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ไม่ต้องพูดให้มากความ

ไม่ใช่แค่คนจากสำนักมังกรโลหิตเท่านั้น เหตุใดคนจากสำนักอื่นจะไม่อยากได้ หากตนไม่ได้ ย่อมไม่หวังให้คนอื่นได้ไป

ทว่าเมื่อเห็นสายตาเยือกเย็นของเยี่ยนจ้าวเหอกวาดมองมา ความกล้าก็พลันสลายสิ้น