ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 547

แทบทุกคนต่างมองไปทางร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกโดยสัญชาตญาณ

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกแบมืออก ครั้นแสงสว่างสั่นไหว ก็มีเงาคนปรากฏขึ้น

แต่มีเงาของคนเพียงคนเดียว

สือจวิน

ทันทีที่ทุกคนเห็นภาพนี้ ในใจก็เกิดความคิดมากมายสลับกันเกิดขึ้น

“สงบสติอารมณ์” เยี่ยนจ้าวเกอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย สือจวินพยักหน้าอย่างเงียบงันไม่เหมือนเดิม

เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้น ก็สบตากับสวีเฟยแวบหนึ่ง รู้ว่าในหลายวันมานี้สือจวินผูกพันธ์กับเฉินอิ๋งนัก

สือจวินเกลียดชังความชั่วร้าย ไม่ขออยู่ร่วมกับความยุติธรรม สงสารผู้อ่อนแอ นิสัยเหล่านี้ล้วนไม่แปลกปลอม

แต่ว่าเขามีนิสัยเด็ดขาด หากมีคนวางแผนหลอกใช้ หรือคิดใส่ร้ายเขา หลังจากเขารู้ความจริงแล้ว ก็มีแต่การตอบโต้อย่างสาสมเท่านั้น

เขาก็เหมือนกับสวีเฟยและเยี่ยนจ้าวเกอ หากไม่ลงมือก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อไรที่ลงมือแล้ว ก็ไม่สนว่ากำปั้นของตนที่กระแทกใส่อีกฝ่ายจะเป็นสตรีหรือบุรุษ

ดังนั้นสือจวินจึงไม่ลังเลที่จะจัดการกับคนที่หลอกลวงและใส่ร้ายตนแม้แต่น้อย อีกฝ่ายเป็นสตรีหรือไม่ แสร้งทำเป็นน่าสงสารหรือไม่ ล้วนไม่ทำให้เขาปราณี

ท่าทางเงียบงันในตอนนี้กลับเป็นเพราะว่า ก่อนหน้านี้เฉินอิ๋งมีตำแหน่งในใจของเขาไม่ธรรมดา ไม่ใช่แค่คนที่เขาลงมือช่วยเหลือเพราะเห็นความไม่เป็นธรรม

สถานการณ์เช่นนี้ พอพบเห็นความจริงในตอนสุดท้าย ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนโกรธแค้น

ไม่มีใครรู้ว่าเฉินอิ๋งทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าสือจวิน

สารภาพทุกสิ่งทุกอย่าง จากนั้นก็ยอมรับความตายแต่โดยดี คล้ายกับสุดท้ายตัวเองจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด ถือเป็นการชดเชยให้แก่เขา

นางเสียใจที่เคยหลอกใช้สือจวิน แต่ว่าหลังจากคนทั้งสองอยู่ด้วยกันสองต่อสองมาหลายวัน นางก็ค่อยๆ อดใจไม่ไหว เริ่มรู้สึกรักเขาขึ้นมา

หรือเป็นท่าทางสะอึกสะอื้น หมดอาลัยตายอยาก หลับตารอความตายโดยไม่ได้พูดอะไร?

ยังมีวิธีอื่นๆ อีกมากมาย

ในพริบตาเดียว ห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกอปรากฎวิธีหลายวิธี ส่วนวิธีร้องไห้ฟูมฟาย ตีอกชกหัว สบถสาบาน เยี่ยนจ้าวเกอไม่คิดถึงแม้แต่น้อย เขาไม่คิดว่าด้วยสติปัญญาของเฉินอิ๋ง นางจะทำอะไรเช่นนั้น

แต่ไม่ว่าจะเป็นเยี่ยนจ้าวเกอหรือว่าสวีเฟยต่างก็ไม่ได้ถามว่าสือจวินว่าทำอย่างไร สวีเฟยเพียงตบไหล่ของลูกศิษย์เบาๆ

จอมยุทธ์จากสำนักอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ยังคงไม่แยกย้ายกัน ต่างมองเยี่ยนจ้าวเกออย่างรอคอย แต่ไม่กล้าหวังเท่าไรนัก

จอมยุทธ์วังผลึกวารีและสำนักคืนวิญญาณต่างส่งกระแสเสียงให้จอมยุทธ์เขาหงส์วิเศษเงียบๆ หวังให้พวกเขาช่วยพูด

ผู้อาวุโสแห่งเขาหงส์วิเศษที่เป็นผู้นำมองไปยังเยี่ยนจ้าวเกอ เห็นอีกฝ่ายมองเขาด้วยดวงตาชุ่มฉ่ำและสงบนิ่ง

ผู้อาวุโสเขาหงส์วิเศษผู้นี้จิตใจสั่นไหวเล็กน้อย ในที่สุดก็เข้าใจ ‘คนผู้นี้กำลังตอบแทนเรา ทำให้วังผลึกวารีและสำนักอื่นติดหนี้บุญคุณเขาหงส์วิเศษ’

‘คนผู้นี้ถึงแม้จะทำอะไรแข็งกร้าว ลงมืออำมหิตเลือดเย็น แต่ก็มิใช่คนบ้าที่ไม่รู้จักน้ำใจ’

ขณะที่คุร่นคิด ผู้อาวุโสเขาหงส์วิเศษก็คำนับเยี่ยนจ้าวเกออย่างจริงใจ “ฝ่ายมารบ้าคลั่ง วันนี้ธรรมะคิดกำจัดเหล่ามารร้าย ท่านเยี่ยนได้โปรดลงมือช่วยช่วยเหลือผู้คน”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าช้าๆ “ผู้คนล้วนสำคัญ ข้าย่อมลงมือ”

เมื่อเห็นท่าทีของเยี่ยนจ้าวเกอ ทุกคนในที่สุดก็คลายใจลง

ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทุกท่านโปรดวางใจ ฝ่ายมารก่อเรื่องไม่ได้แน่”

เขาพูดเช่นนี้ ทุกคนจึงคิดว่าเขาน่าจะมีแผนเป็นมั่นเหมาะ

“พวกเราไปเถอะ” เยี่ยนจ้าวเกอพูดขึ้น ก่อนจะพาทุกคนเดินทางไปด้วยกัน

ความจริงสำหรับเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะขัดแย้งกับฝ่ายธรรมะในโลกผืนสมุทรไม่น้อย แต่เขาเข้าข้างฝ่ายธรรมะยิ่งกว่า

นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการแบ่งธรรมะมารในด้านความหมาย การฝึกฝนวรยุทธ์บางอย่างมิได้เชื่อมโยงกับลักษณะนิสัยของคน