ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 579

หวงซวี่ เจ้าสำนักคนปัจจุบันของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ ถูกเยี่ยนจ้าวเกอสังหารนอกเขากว่างเฉิงด้วยหนึ่งฝ่ามือ!

จอมยุทธ์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่รอบๆ ต่างนิ่งอึ้งเป็นไก่ไม้

แม้แต่พวกจางคุนและเหอหนิงแห่งเขากว่างเฉิงก็ยังเหม่อลอยไปชั่วขณะ

ในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอปรากฏตัว คนในเขากว่างเฉิงต่างมีความรู้สึกซับซ้อน

ถึงเยี่ยนจ้าวเกอจะเหมือนกับบุตรรัก ทว่าเมื่อยอดฝีมือของสำนักแสงสว่างมายังเขากว่างเฉิงเพราะชายหนุ่ม ก็เหมือนกับเขานำพาภัยพิบัติมาสู่เขากว่างเฉิง

ทว่าในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆ แม้ว่าเสียใจที่โทษเขา และยินดีที่เขาปลอดภัยจากการผนึกทะเละตะวันออกก่อนหน้านี้ แต่ทุกคนก็ยังเป็นห่วงเขาอย่างอดไม่ได้

ถึงอย่างไรศัตรูที่อยู่เบื้องหน้าก็แข็งแกร่งเกินไป ก่อให้เกิดสภาวะบดขยี้ต่อฝั่งตนโดยสิ้นเชิง

เหอหนิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนแรกเตรียมจะมอบเสื้อคลุมนภาให้จางคุน เพื่อให้ลงมือช่วยเหลือเยี่ยนจ้าวเกอ

แต่ตอนนี้พวกผู้อาวุโสในเขากว่างเฉิงทั้งหมดต่างตกอยู่ในความงุนงง

มองเยี่ยนจ้าวเกอรับมือหยางจ่านหัวและผู้เซิน สองยอดฝีมือ…

มองเยี่ยนจ้าวเกอใช้กระบองไม้ไผ่แท่งหนึ่งกดดันจนอาวุธศักดิ์สิทธิ์ขวานจามสวรรค์รับมือไม่ไหว…

มองเยี่ยนจ้าวเกอสังหารเจ้าสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์หวงซวี่ในฝ่ามือเดียว

แม้ว่าเขากว่างเฉิงกับสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์จะเป็นศัตรูคู่อาฆาต แต่เมื่อเห็นเจ้าสำนักของอีกฝ่ายถูกเยี่ยนจ้าวเกอฟาดศีรษะแหลก พวกจางคุนยังขนลุกไปทั่วกายไม่ได้

ถ้าหากเป็นเยี่ยนตี๋หรือหยวนเจิ้งเฟิงยังพอทำเนา ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอกลับสังหารหวงซวี่ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้คนในสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์งงงวยเท่านั้น แม้แต่คนในเขากว่างเฉิงเองก็รู้สึกว่าโลกคล้ายกับกลายเป็นไม่จริงขึ้นมา

โดยเฉพาะหวงซวี่ที่ยังมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ขวานจามสวรรค์อยู่ในมือ แต่กลับไม่อาจใช้ประโยชน์ใดๆ ได้

เยี่ยนจ้าวเกอฟาดหวงซวี่ตายในฝ่ามือเดียว สีหน้าของเขากลับไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ทั้งยังสั่นกระบองไม้ไผ่ในมือครั้งหนึ่ง ทำให้ขวานจามสวรรค์หลุดจากการควบคุมของหวงซวี่ หล่นลงสู่มือของเขา

แสงสีดำซัดสาดมีการขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ผู่เจี๋ยสีหน้ากลายเป็นเขียวคล้ำ

ถึงแม้หวงซวี่จะเป็นถึงเจ้าสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ แต่เขากลับไม่สนใจความเป็นความตายของอีกฝ่าย

กระนั้นหวงซวี่มายังเขากวางเฉิงโดยร่วมทางกับเขาและหยางจ่านหัว สุดท้ายคนของเขากว่างเฉิงกลับสังหารหวงซวี่ต่อหน้าเขา นี่จะไม่ทำให้ผู่เจี๋ยไม่รู้สึกอับอายได้อย่างไร?

แต่ว่าในตอนนี้เขากำลังเผชิญกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก ที่เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสองเช่นเดียวกัน แต่กลับมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เกราะเหมันต์ทระนง ทั้งยังมีหอกเกล็ดมังกรอยู่ในมือ ทำให้เขาไม่อาจช่วยเหลือหวงซวี่ได้ ได้แต่มองเยี่ยนจ้าวเกอฆ่าหวงซวี่และชิงขวานจามสวรรค์ไปตาปริบๆ

สิ่งที่ทำให้ผู่เจี๋ยอับอายยิ่งกว่าก็คือ ตอนนี้เขายังเอาตัวเองไม่รอด!

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกแทงหอกอย่างดุดัน ทำลายประกายกระบี่ของผู่เจี๋ยเป็นชิ้นๆ เขาพยายามหลบหลีก ทว่าก็ยังคงได้รับบาดเจ็บ เลือดกระจายเต็มฟ้า

และในตอนนี้ วังฝูงมังกรกำลังสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง แสงสว่างรูปร่างมังกรมากมายที่กระจายออกมาค่อยๆ เริ่มแตกสลาย

เงาร่างที่เปล่งแสงเจิดจ้าดิ้นหลุดออกมาจากการสะกดของวังฝูงมังกร!

ผู่เจี๋ยยินดี ในที่สุดหยางจ่านหัวก็เป็นอิสระแล้ว!

บนมือของหยางจ่านหัวมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์มงกุฎตะวันฟ้าสาง สามารถต่อสู้กับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกและเกราะเหมันต์ทระนงได้

สิ่งที่น่ากริ่งเกรงเพียงอย่างเดียวก็คือ ไม้ไผ่สีเขียวขี้ม้าอันแปลกประหลาดของเยี่ยนจ้าวเกอ

ผู่เจี๋ยเพิ่งคิดจะเตือนหยางจ่านหัว แต่กลับเห็นร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกควงหอก ร่างถอยหลังโดยไม่บุกต่อ

ไม่ใช่เพราะร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกหวาดกลัว มันแทบจะเป็นลำแสง เร็วจนคนอื่นมองไม่ทัน เข้าไปใกล้หยางจ่านหัวและวังฝูงมังกรในชั่วพริบตา

ผู่เจี๋ยเสียเปรียบอยู่แล้ว ความเร็วยังสู้ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกไม่ได้ จึงไม่อาจขัดขวาง ได้แต่ตะโกนว่า “จ่านหัวระวัง!”

จากนั้นมือขวาก็กำหอกกลับด้าน หัวหอกแทงเข้าทรวงอก

ผู่เจี๋ยไม่ได้มองร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก เพียงถลึงมองเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ไกลออกไป “เด็กน้อย ฝีมือเจ้าโหดเหี้ยมนัก!”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย “กล่าวเรื่องเหล่านี้ในตอนนี้ จะมีความหมายหรือ?”

มุมปากของผู่เจี๋ยมีเลือดไหลออกมา “ตอนแรกเพียงตามหาเจ้าเพื่อคิดถามที่อยู่ของของวิเศษที่ใช้สะกดร่องแยกนพยมโลกในปฐพีพิภพบนโลกแห่งนี้เท่านั้น แต่ตอนนี้เจ้าหาที่ตายแล้ว เจ้า และสำนักที่อยู่เบื้องหลังเจ้าจะต้องพินาศ!”

ชายหนุ่มมีสีหน้าสงบนิ่ง “อ้อ ของวิเศษชิ้นนั้นที่พวกท่านตามหาอยู่ที่ข้านี่เอง แต่ข้าไม่คิดให้พวกท่านหรอก”

ผู่เจี๋ยเบิกตาโพลง “เจ้ากล้า…”

“ถ้าหากทุกคนแลกเปลี่ยนอย่างเสมอภาค แต่ดูจากท่าทีของพวกท่านแล้ว ข้อแรกพวกท่านไม่คิดว่าพวกเราเท่ากัน ข้อสองพวกท่านไม่คิดจะแลกเปลี่ยนกัน กลับกัน ข้ายังสงสัยว่าพวกท่านมีสิ่งของที่มีค่ามากกว่าของวิเศษชิ้นนี้หรือไม่” เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน

“เด็กน้อย เจ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเกินไปแล้ว มีของวิเศษบางอย่างที่เจ้าไม่อาจควบคุมและครอบครอง ของวิเศษชิ้นนั้นไม่ใช่สิ่งที่โลกของพวกเจ้าจะเก็บรักษาไว้ได้ เจ้าเก็บไว้ติดตัวรังแต่นำหายนะมาสู่ตัวเอง!” ผู่เจี๋ยกล่าว พลางจ้องมองเยี่ยนจ้าวเกอ

“มอบให้สำนักแสงสว่างเสีย แล้วสำนักแสงสว่างจะไม่เอาเปรียบเจ้า นี่เป็นทางออกเดียวของเจ้าแล้ว!”

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้ม “ท่านลองดู สุดท้ายก็ยังต้องลงมืออยู่ดี ข้าบอกว่าข้าคิดเก็บไว้ พวกท่านเหมือนไม่ต้องการละทิ้ง ยังคงคิดแย่งชิง”

“พวกท่านต้องการแย่ง ข้าไม่ต้องการมอบให้พวกท่าน เช่นนั้นทำอย่างไร? ก็ได้แต่สู้เท่านั้น”

“เหอะๆ…” เยี่ยนจ้าวเกอพูดอย่างเรียบเฉย “ผู้สูงส่งจากโลกเบื้องบน? คนที่ข้าสู้ด้วยก็คือผู้สูงส่งจากโลกเบื้องบนอย่างพวกท่าน”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกใช้พลังอย่างเหี้ยมหาญ

ผู่เจี๋ยถลึงตวาดขึ้น “เจ้า…”

เสียงยังไม่ทันขาดลง พลังอันยิ่งใหญ่ของเผิงคุณก็แหวกอกของเขาออกทันที!