ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 583

วังฝูงมังกรกำลังสั่นไหว เหมือนพร้อมจะพังทลายได้ตลอดเวลา

ปราณแห่งความมอดม้วยที่น่ากลัวกลายเป็นคลุ้มคลั่ง ไม่เพียงแต่ก่อให้เกิดการทำลายด้านในวังเท่านั้น ยังขยายออกไปยังโลกด้านนอกด้วย

ปราณแห่งความมอดม้วยนี้ เหมือนกับหายนะวันสิ้นโลกแทบจะทำลายโลกทั้งใบ

ในอดีต สุสานมังกรเคยเกิดเรื่องเช่นนี้หลายครั้งแล้ว ทุกครั้งนำมาซึ่งภัยพิบัติทำลายล้างเหมือนวันสิ้นโลกบนโลกผืนสมุทรที่อยู่ใกล้สุสานมังกรที่สุด ทำให้โลกแห่งนั้นยากจะฟื้นฟู ทุลักทุเลอยู่หลายปี

หลายครั้งนี้เป็นเพราะการสัมผัสของต้องห้ามโดยคนที่เข้าไปหาสมบัติในสุสานมังกร ก่อให้เกิดการปล่อยปราณแห่งความมอดม้วยส่วนหนึ่งออกมาด้านนอก

และในตอนนี้ เยี่ยนจ้าวเกอจงใจเหนี่ยวนำ ปราณแห่งความมอดม้วยที่สะสมอยู่ในวังฝูงมังกรจึงถูกปล่อยออกมาทั้งหมด

ซากมังกรส่วนใหญ่ที่ก้นหุบเหวเหมันต์บรรพกาลในสุสานมังกรตกมาอยู่ในมือของเยี่ยนจ้าวเกอ และถูกเก็บไว้ในวังฝูงมังกรทั้งหมด

ตอนนี้คลื่นคลั่งทำลายล้างซึ่งเกิดจากการปล่อยปราณแห่งความมอดม้วย ทั้งหมดสามารถกวาดล้างแปดพิภพ ทำให้โลกใบนี้เดินไปสู่จุดจบได้

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอไม่กังวล เขาต้องการสังหารยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามของอีกฝ่าย แต่ไม่คิดจะตกตายร่วมกัน

เป็นเพราะการดำรงอยู่ของเติ้งเซินและหลิวเฟิง โลกแปดพิภพจึงเกิดปัญหาอย่างไม่คาดคิด

ในตอนนี้ยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามทั้งสองคนได้แต่ฝืนใช้พลังทั้งหมดของตัวเอง เพื่อป้องกันคลื่นทำลายล้างเบื้องหน้า

กระนั้นพลังอันน่ากลัวที่แทบจะล้างโลกนี้ มาตรว่าจะเป็นพวกเขาก็ไม่อาจต้านทานได้!

เติ้งเซินเห็นว่าผิดท่า คิดจะทำลายการจำกัดจากพลังแห่งเขตแดน ฟื้นฟูพลังที่แท้จริงที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่ เพื่อลอยออกจากแปดพิภพ

แต่ว่าเขาถูกปราณแห่งความมอดม้วยม้วนไว้ ทำให้ก้าวเท้าไม่ออก!

และการกระทำนี้ได้เหนี่ยวนำทำให้พลังแห่งความมอดม้วยจำนวนมากกว่าเดิม ซัดใส่ร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง!

ภายใต้การกระแทกโดยปราณแห่งความมอดม้วยดุจฟ้าดุจทะเล เติ้งเซินและหลิวเฟิงเจอความทรมานเหมือนถูกถลกหนัง ทั่วทั้งร่างดับสูญ!

“เด็กน้อย เจ้าจะต้องไม่ตายดี!” ทั่วทั้งร่างของเติ้งเซินเปล่งแสงอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับดับลงอย่างต่อเนื่องเช่นกัน

ละอองแสงสีแดงคุ้มกายของหลิวเฟิงที่อยู่ด้านข้างค่อยๆ สลายไปด้วย

ยอดฝีมือสำนักแสงสว่างไม่ว่าจะเป็นใครล้วนทำอะไรบนโลกแปดพิภพได้ตามใจ ทว่าตอนนี้ได้แต่ถลึงตามองตัวเองถูกคลื่นทำลายล้างกลืนกิน!

ซุนฮ่าว ยอดฝีมือสำนักแสงสว่างซึ่งเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามอีกคนที่อยู่ด้านนอกวังฝูงมังกร ไม่ได้เข้ามาในภายใน เพียงรั้งอยู่ด้านนอก

เพราะเขาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรับมือเติ้งเซินกับหลิวเฟิงได้

ในความจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะต้องช่วยเหลือหยางจ่านหัว เข้าไปเพียงคนเดียวก็เหลือแหล่แล้ว

ในตอนที่ซุนฮ่าวเห็นประตูของวังฝูงมังกรปิดลงอย่างสะเทือนเลือนลั่น เขาค่อยๆ ส่ายหน้า “ไร้เดียงสานัก”

ซุนฮ่าวมองเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ด้านนอกวังฝูงมังกร ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “เขียดที่คอยมองท้องฟ้าอยู่ตรงก้นบ่อ ครั้นตัวเองกระโดดใกล้ปากบ่อได้ ก็คิดว่าเป็นเรื่องเยี่ยมยอดแล้ว”

“คิดว่าตัวมันที่กระโดดถึงปากบ่อสุดยอดนั้นเป็นที่สุดในโลก สูงเสมอฟากฟ้า”

“แต่ความจริงแล้ว โลกใบนี้กว้างไกลกว่าขีดจำกัดที่เจ้าจะหยั่งถึง”

“บนโลกใบนี้มีคนที่แข็งแกร่งจนเจ้าไม่อาจจินตนาการถึงยืนอยู่ในระดับที่เจ้าไม่อาจเข้าใจ”

“ต่อให้เจ้าหนีออกจากปากบ่อ คิดบดขยี้เจ้าก็ง่ายเหมือนเพียงยกมือเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายังอยู่ในบ่อน้ำไม่ใช่หรือ?”