ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 590

เริ่มตั้งแต่แขนขา ไปจนทั่วร่าง ฉานเจิ้งเหมือนกับผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่งที่ถูกบีบจนแหลกเหลว เลือดเนื้อเลอะเลือน กระดูกขาวขรุขระ

อิ่นหลิวหัวที่อยู่ในข่ายอาคมมองเหตุการณ์ทั้งหมด เกือบจะสลบไป

เมื่อครู่นี้ถึงแม้นางจะตอบโต้ฉางเจิ้น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยนจ้าวเกอ ก็อดตกใจร่างกายสั่นระริกไม่ได้

บัดนี้เยี่ยนจ้าวเกอหันไปมองอิ่นหลิวหัวแล้ว

นางพลันส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว “ศิษย์…ศิษย์พี่เยี่ยน ข้าสำนึกผิดแล้ว! ข้าเพียงเลอะเลือนไปชั่วขณะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ…ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์ ศิษย์สำนึกผิดแล้ว ท่านช่วยข้าที ศิษย์ไม่กล้าแล้ว!”

ฟู่เอินซูมองอิ่นหลิวหัวด้วยสีหน้าซับซ้อน “ฉางเจิ้นมีความผิด แต่คำพูดที่เขาพูดเกี่ยวกับเจ้าไม่ผิด ความผิดที่เจ้าทำในครั้งนี้แค่ตายยังไม่พอ…”

อิ่นหลิวหัวรู้สึกหนาวสั่นในจิตใจ ก่อนจะกรีดร้องอย่างไม่ยอม “ท่านอาจารย์ ตอนนั้นข้าไม่ได้คิดร้ายต่อท่าน ไม่ได้เผยร่องรอยให้คนผู้นั้นทราบจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นคนของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์!”

อาจารย์ฟู่เอินซูจ้องนางไม่ละสายตา “คำพูดนี้ข้าเชื่อ แต่ทุกอย่างหลังจากนั้นเล่า?”

“ข้าถูกพวกเขาข่มขู่ ไม่รู้ว่าท่านเป็นตายร้ายดีอย่างไร หายสาปสูญไป ตอนนั้นข้าตกใจจนเลอะเลือนแล้ว” อิ่นหลิวหัวพูดอ้ำอึ้ง

ฟู่เอินซูมองอิ่นหลิวหัว สายตาผิดหวังถึงขีดสุด “ตอนนั้นเจ้าตกใจจนเลอะเลือน ตั้งแต่กลับจากทะเลตะวันออกมายังสำนัก เวลานานถึงเพียงนั้นเจ้าเลอะเลือนตลอดเวลาเลยหรือ?”

“ฉางเจิ้นบอกว่าข้าไม่รู้จักเจ้า คำพูดนี้ถูกต้อง และไม่ถูกต้อง ข้าเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างของเจ้า แต่ก็มีบางสิ่งที่ข้าพบวันนี้และข้าไม่เข้าใจจริงๆ”

“จนกระทั่งถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้าถึงได้เดินมาถึงขั้นนี้?”

นางทางหนึ่งพูด ทางหนึ่งส่ายหน้าอย่างเชื่องช้า

สีหน้าของอิ่นหลิวหัวชะงัก สุดท้ายสายตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นขาดสติ คลุ้มคลั่งขึ้นโดยไร้การควบคุม

จากนั้นนางหัวเราะเสียงเย็น พร้อมกับชี้ฟู่เอินซู กล่าวเสียงดังว่า “เหตุใดข้าถึงเดินมาถึงขั้นนี้หรือ? ท่านถามว่าเหตุใดข้าถึงเดินมาถึงขั้นนี้? หึ ท่านไม่รู้จริงๆ หรือ?”

“ตั้งแต่กลางวันถึงกลางคืนล้วนเป็นมงกุฎจันทรา การทดสอบแห่งจันทรา ตั้งแต่ข้าเข้าสำนัก พวกท่านก็เอาแต่จ้ำจี้จ้ำไชข้า พวกท่านชอบเอาสตรีผู้นั้นมาเปรียบเทียบกับข้า!”

อิ่นหลิวหัวชี้เฟิงอวิ๋นเซิง พูดด้วยน้ำเสียงโมโห “เหตุใดข้าต้องเหมือนกับนางด้วย?”

ฟู่เอินซูมองอิ่นหลิวหัวเขม็ง “ถ้าหากเจ้าไม่อยากทำจริงๆ คิดจะยอมแพ้จริงๆ ถึงข้าจะเสียดาย แต่ก็ไม่บังคับให้เจ้าไปต่อ”

“ท่านไม่พอใจข้าถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าข้าบอกยอมแพ้ พวกท่านไหนเลยจะไม่เหยียดหยามข้า ต่อจากนี้ข้าจะยืนอยู่ในสำนักได้อย่างไร?” อิ่นหลิวหัวแค่นเสียง

เยี่ยนจ้าวเกอมองอิ่นหลิวหัวพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “อ้อ ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว”

ครั้นเขาเอ่ยปาก ร่างกายของอิ่นหลิวหัวก็สั่นสะท้าน

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเชื่องช้า “ที่แท้ไม่ใช่แค่รังเกียจงานหนัก จิตใจไม่สู้เท่านั้น ในขณะที่ไม่อยากลงแรงพยายาม กลับไม่อาจละทิ้งสวัสดิการและตำแหน่งของสตรีแห่งจันทราในสำนักได้”

“อยากดื่มน้ำกลับไม่คิดแบกหาม”

เขาหันไปมองเฟิงอวิ๋นเซิง “ไม่ใช่ความแตกต่างและความอิจฉาที่เกิดจากการเปรียบเทียบดีเลว ไม่ใช่จิตใจที่คิดแข่งขัน แค่คิดจะยึดครองไว้คนเดียว”

“เหนียนเหล่ยแห่งตำหนักอัสนีสวรรค์กับหลิงฮุ่ยแห่งเขาไร้พรมแดนคงไม่ได้มอบแรงบันดาลใจให้เจ้าหรอกกระมัง?

“ถ้าหากไร้เฟิงอวิ๋นเซิง เช่นนั้นในสำนักก็จะเหลือเจ้าที่เป็นสตรีแห่งจันทราเพียงคนเดียว ต่อให้เจ้าไม่เอาไหนอย่างไร เกียจคร้านอย่างไร ตราบใดที่ยังไม่สูญเสียความหวังในการแย่งชิงมงกุฎจันทรา สำนักจะอดทนกับเจ้า เจ้าจะสามารถกินเปล่าโดยไม่ต้องลงแรงได้อย่างสบายใจต่อไป”

อิ่นหลิวหัวมองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความโกรธและเครียดแค้น

นางเหมือนกับเทหมดหน้าตัก สายตาเคลื่อนไปมาระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิง “พวกท่านมีความสัมพันธ์กันอยู่แล้ว! ดังนั้นท่านจึงดูแลนางเป็นพิเศษ! มีของอะไรก็มอบให้นางก่อน!”

“ตัวข้าสู้นางไม่ได้อยู่แล้ว ท่านกลับเอาแต่เข้าข้างนาง ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเรายิ่งมายิ่งกว้างขึ้น ท่านคิดจะใช้ข้ามาทำให้นางโดดเด่นขึ้นแต่แรก!”

“ข้ายิ่งแย่เท่าไร ก็ยิ่งทำให้นางโดดเด่นเท่านั้น!”

เฟิงอวิ๋นเซิงนิ่วหน้า “เข้าข้างข้าอะไรกัน? นอกจากที่สำนักไม่มีหินกิเลนจริงๆ เจ้าก็ได้รับการชำระล้างจากน้ำพุสวรรค์ ส่วนข้าได้รับการชำระล้างจากน้ำพุกิเลน สิ่งที่ข้ามี เจ้าล้วนมี ที่เจ้าโกรธเป็นเพราะหินกิเลนก้อนเดียวหรือ?”