ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 620

เยี่ยนจ้าวเกอมองกระเรียนกระดาษแวบหนึ่ง ทราบว่าเป็นวิชาลับส่งข้อความชนิดพิเศษ มักจะใช้ระหว่างคนในตระกูล ทำให้ผู้อาวุโสช่วยเหลือลูกหลานได้สะดวก

ผ่านไปเพียงครู่เดียว คนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเยี่ยนจ้าวเกอ

คนที่เป็นผู้นำคือบุรุษวัยกลางคน เว่ยหลางเห็นเขาก็ร้องเรียกด้วยความละอาย “ท่านอาสอง…”

บุรุษวัยกลางคนมองพวกเยี่ยนจ้าวเกอเล็กน้อย จากนั้นก็มองเว่ยหลาง แล้วถอนใจเสียงหนึ่ง “หลางเอ๋อร์ ท่านพี่กับข้าเป็นห่วงเจ้านัก”

เว่ยหลางรีบร้อนกล่าว “ทำให้บิดากับท่านอาสองเป็นห่วง ข้าผิดเองขอรับ”

เขามองเยี่ยนจ้าวเกอ เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเป็นปกติ ก็แนะนำว่า “สหายเยี่ยน ท่านนี้คือท่านอาสองของข้า แซ่เว่ย ชื่อต้นอวิ๋น ชื่อรองเซิ่ง

“ท่านอาสอง ท่านนี้คือเยี่ยนจ้าวเกอ สหายเยี่ยน เขาเพิ่งช่วยข้าไว้”

เว่ยอวิ๋นเซิ่งได้ยิน ก็ประสานมือคารวะเยี่ยนจ้าวเกอ “ขอบคุณที่ใต้เท้าช่วยเหลือหลานของข้า”

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มเล็กน้อย “ท่านเว่ยเกรงใจไปแล้ว”

ขณะที่เว่ยอวิ๋นเซิ่งมองไปยังจางเชียนซง เว่ยหลางก็กล่าวอย่างระมัดระวัง “ท่านอาสอง ท่านจางได้รับบาดเจ็บแล้ว…”

“เจ้านี่นะ…” เว่ยอวิ๋นเซิ่งส่ายหน้าเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้เคยบอกแล้วว่าอย่าตามคนของสำนักความมืดไปก่อปัญหา พวกเขาอยู่ที่เกาะหลวนเซียงไม่ได้ก็แค่ไปที่อื่น แต่ตระกูลเว่ยของเราจะไปที่ไหนได้?”

เว่ยหลางลดเสียงลง “ท่านอาสอง โจรเสวียนกดขี่มาโดยตลอด ตระกูลเว่ยของเราเองก็ได้รับความลำบาก ถูกรีดนาทาเร้น วันนี้โจรเสวียนสูญเสียลิขิตฟ้า เป็นโอกาสที่ประเสริฐในการโค่นพวกเขา”

“เจ้ายังอายุน้อย ต่อให้ไม่มีต้าเสวียน ก็ต้องมีขุมกำลังอื่นมาใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่มีทางถึงตาตระกูลเว่ยของพวกเรา” เว่ยอวิ๋นเซิ่งพูด

“คงจะไม่แย่ไปกว่าถูกต้าเสวียนกดศีรษะแล้ว” เว่ยหลางพึมพำ

เว่ยอวิ๋นเซิ่งมองจางเชียนซง ครุ่นคิดไม่พูดจา จากนั้นก็มองพวกเยี่ยนจ้าวเกอแวบหนึ่ง ส่งกระแสเสียงถามว่า ‘คนเหล่านี้เหตุใดต้องช่วยเหลือพวกเจ้า เพียงแค่พบเห็นความไม่เป็นธรรมจึงชักดาบช่วยเหลือหรือ’

‘ความจริงพวกเขาน่าจะช่วยเหลือท่านจางมากกว่า’ เว่ยหลางตอบอย่างตรงไปตรงมา ‘สหายเยี่ยนผู้นี้ไม่ใช่คนของทะเลหวงเจีย เพียงแต่มาส่งกระดูกของผู้อาวุโสสำนักความมืดกลับบ้านเกิด แต่ไม่ทราบว่าควรจะติดต่อกับคนของสำนักความมืดอย่างไร‘

‘ท่านเองก็ทราบว่า หอสักการะหลักของสำนักความมืดลี้ลับยากหยั่งคาด โลกภายนอกยากจะมีคนรู้’

เว่ยอวิ๋นเซิ่งใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนใจ ‘ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็พาพวกเขากลับเมืองเหลาเฟิงก่อน’

ครั้นเว่ยหลางได้ยินดังนั้น เขากลับหวั่นวิตก ‘ถ้าพาพวกเขากลับตระกูล จะนำอันตรายมาสู่ตระกูลหรือไม่?’

หากให้เขาเสียสละชีวิตของตัวเอง เขาจะไม่อิดออดแม้แต่น้อย แต่ตระกูลมีเด็ก สตรี และคนชรา เกิดถูกราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องหมายตา ผลสุดท้ายเขาไม่กล้าคิดถึงเลย

‘มีข้าคอยดูแลพวกเจ้า ย่อมไม่เผยความลับโดยง่าย ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าร่อนเร่อยู่ด้านนอก เกิดถูกคนของราชวงศ์ต้าเสวียนหวังจับไว้ ก็คงพัวพันถึงตระกูลอยู่ดี’ เว่ยอวิ๋นเซิ่งเอ่ย

เว่ยหลางลำบากใจอยู่บ้าง ‘ขอบคุณท่านอาสอง’

เขาอธิบายกับเยี่ยนจ้าวเกอ ส่วนเยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่ใส่ใจ พยักหน้าหงึกหงัก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รบกวนแล้ว”

ภายใต้การอำพรางของจอมยุทธ์ตระกูลเว่ย ทั้งหมดจึงข้ามเขาข้ามทะเลไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างเดินทาง พวกเยี่ยนจ้าวเกอยามนี้ค่อยมีความคิดสัมผัสกับทุกสิ่งในโลกซ้อนโลกอย่างละเอียด

ครั้นเงยหน้าไปมอง เส้นสายปราณวิญญาณของที่นี่ตัดสลับกันกลางอากาศไปทั่ว ใช้เพียงตาเนื้อก็เห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว

ท้องฟ้าสีครามไม่ใช่สีฟ้าบริสุทธิ์ มองไปปรากฏสีเขียวจาง

ตอนกลาวันกับตอนกลางคืนก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น