ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 644

ในวังฝูงมังกร แสงอาทิตย์สีฟ้ากับแสงจันทร์สีดำสนิทที่กระจัดกระจาย ยังคงกลายเป็นพิรุณแสงตกลงด้านล่าง ส่วนเยี่ยนจ้าวเกออาบแสงอยู่ด้านใน

เขาเงยหน้ามองไป เห็นเฟิงอวิ๋นเซิงกับอาหู่ต่างนั่งตัวตรง แม้แต่พ่านพ่านยังไม่ได้คว่ำนอนอยู่บนพื้นเหมือนปกติ แต่ยืนสองขาขึ้นมา

น้ำสีดำและเพลิงสีขาวหมุนวนรอบร่างกายของพ่านพ่าน

แสงอาทิตย์สีฟ้าพันเปลวเพลิงสีขาว ส่วนแสงจันทร์สีดำสนิทผสมกับสายน้ำสีดำ

ในสายตาของเยี่ยนจ้าวเกอ ขนาดร่างกายของพ่านพ่านแทบจะใหญ่ขึ้นด้วยความเร็วที่ตาเนื้อแยกแยะได้

ถึงจะรู้ว่าจอมขี้เกียจตัวนี้หลังจากเสร็จเรื่องแล้วอาจจะหดตัวเองลงอีก แต่ขณะมองร่างกายที่ค่อยๆ เหมือนภูเขาเข้าไปทุกทีของมัน มุมปากของเขายังอดกระตุกเล็กน้อยไม่ได้

…ถ้าไม่ใช่เพราะในวังฝูงมังกรเป็นมิติ สามารถขยายและเปลี่ยนแปลงได้ เกรงว่าคงจะบรรจุพ่านพ่านในตอนนี้ไม่ได้

อาหู่นั่งขัดสมาธิ จุดลมปราณทั่วร่างดูดซับเอาปราณมังกรหลายสายเข้าไป เชื่อมกับแสงของอาทิตย์ยะเยือกจันทร์ดำรอบๆ

หลายวันมานี้ อาหู่ฝึกฝนอยู่ในวังฝูงมังกร ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะอ่อนเพลีย

ตอนนี้สาเหตุที่หายใจเอาพลังอาทิตย์ย้อนจันทร์ย้อนเข้าไป ส่วนใหญ่ก็เพื่อชำระล้างร่างกาย เพิ่มคุณสมบัติร่างกาย สร้างรากฐานที่แข็งแกร่งกว่าเดิมสำหรับวันหน้า

เฟิงอวิ๋นเซิงที่อยู่ด้านข้าง สถานการณ์กลับไม่เหมือนกัน

สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในวังฝูงมังกร หลักๆ แล้วเป็นแสงของจันทร์ดำและพลังจันทร์ย้อน

พลังของอาทิตย์ยะเยือกสีฟ้า ส่วนใหญ่ถูกดาบยาวสีดำในมือเฟิงอวิ๋นเซิงดูดซับไปแล้ว

ในฐานะที่เป็นเจ้าของ ขณะนี้เฟิงอวิ๋นเซิงเชื่อมต่อกับดาบสีดำเล่มนั้นแนบชิดกว่าเดิม หลอมเปลี่ยนพลังจันทร์ย้อนจำนวนมากเข้าไปในร่างกาย

ตอนนี้ผิวกายของนางมีลวดลายอาคมอันเป็นตราอักขระสีฟ้าส่องแสงสลัวเย็นเยียบ สว่างขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ครั้นสองตาของลืมขึ้น ม่านตาล้วนเป็นสีฟ้า คล้ายกับมีอาทิตย์ยะเยือกสองดวงลอยขึ้น

เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงเบื้องหน้าเฟิงอวิ๋นเซิง ก้มหน้ามองดาบสีดำเล่มนั้น สัมผัสพลังที่แฝงอยู่ด้านใน พลางส่ายหน้าอย่างช้าๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้ ของวิเศษที่หลอมพลังของพระราหูคงจะประสบภัยพิบัติเข้าแล้ว แต่ว่ายังไม่ดับสูญ เพียงแค่สูญเสียรูปลักษณ์ก่อนหน้า กลิ่นอายของพลังจึงกระจายออกมา”

“ดาบเล่มนี้เกิดจากซากของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของพระราหู ถึงแม้พลังของตัวมันจะอ่อนแอ แต่รากฐานยังคงอยู่ สามารถส่งผลกระทบต่อกลิ่นอายพลังที่กระจัดกระจายสูญหายของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนั้นได้”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เมื่อใช้ดาบเล่มนี้เป็นตัวช่วยในการดูดซับกลิ่นอายพลังแห่งการกัดกร่อนที่กระจัดกระจายหายไป ภายใต้การหลอมกลิ่นอายมารแสงทมิฬอีกครั้ง บางทีอาจจะมีโอกาสกลับคืนสู่ลักษณะเดิม”

เฟิงอวิ๋นเซิงนั่งนิ่งอยู่บนพื้น ขับเคลื่อนลมปราณจัดการพลังอาทิตย์ยะเยือกที่เข้าสู่ร่าง

นางมองดาบในมือ ถอนใจเอ่ยว่า “เป็นสิ่งที่เหมือนกับตราประทับตะวัน และมงกุฎจันทราหรือ? ดาบ…ราหู?”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าว “บางทีอาจจะเรียกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อก่อน ทว่าหลังจากผ่านภัยพิบัติในอดีต บวกกับอุปสรรคในการหลอมพลังของอาทิตย์ยะเยือก กลับแทบจะเทียบได้กับการเกิดใหม่สองครั้ง ถ้าเรียกดาบราหูต่อไป ตัวมันคงไม่พอใจนัก”

หญิงสาวนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว โบกดาบสีดำที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนในมือเบาๆ “ท่านพูดถูก ต่อจากนี้เรียก ‘อาทิตย์ยะเยือก’ แล้วกัน”

“ดาบเทพอาทิตย์ยะเยือก?” เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ “ไม่เลวยิ่ง”

เฟิงอวิ๋นเซิงหัวเราะเช่นกัน “คำว่า ‘เทพ’ ในที่นี้ต้องรอปรึกษาหารือหรือไม่?”

ชายหนุ่มโบกมือ “ในอดีตไม่รู้ว่าดาบเล่มนี้พบเจอหายนะอย่างไร การเกิดใหม่ครั้งหนึ่งทำให้มันแปลกประหลาดขึ้นหลายส่วน กอปรกับเติบโตอย่างต่อเนื่อง ดาบราหูที่เกิดก่อนยังเทียบไม่ติด ข้าเฝ้าคอยอนาคตของมันยิ่งนัก”

นางมองดาบเทพอาทิตย์ยะเยือกในมือ พลันหัวเราะขึ้น “สำนักแสงสว่างมีของที่อยากได้เพิ่มอีกแล้ว”