ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 720

การระเบิดของกระแสปั่นป่วนอันเกิดมิติเวลา เริ่มขึ้นหลังจากเงาแสงของจักรพรรดิประกายกาฬหสายไป

เพื่อขับเน้นวาสนาที่ได้จากกงจักรมหาประกายกาฬ ผิวของวังฝูงมังกรมีแสงอันขมุกขมัวคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง เคลื่อนไหววกไปวนมาอยู่กลางกระแสปั่นป่วนของมิติเวลา ได้รับการปกป้องรอบด้าน

ไม่อย่างนั้นแม้จะหลอมประตูหยกขาวไปแล้ว ท่ามกลางคลื่นอันน่ากลัวเช่นนี้ จุดจบของวังฝูงมังกรก็คือความพินาศอยู่ดี

พวกเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ในวังฝูงมังกรย่อมลำบาก

ตอนนี้ทุกคนกลับสงบสติอารมณ์ได้

กระนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็สังเกตเห็นว่า กงจักรมหาประกายกาฬค่อยๆ เงียบงันลง

แม้จะดูดตะเกียงประกายกาฬไปแล้ว กงจักรมหาประกายกาฬก็ยังคงไม่สมบูรณ์ ถือว่าเป็นของกึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น

คิดจะทำให้มันกลายเป็นอาวุธเซียนที่สั่นสะเทือนฟ้าดินในตำนาน ยังมีหนทางอีกยาวไกลที่ต้องเดิน

เยี่ยนจ้าวเกอลองเชื่อมต่อกับมันดู กลับไม่มีเสียงสะท้อนใด ของวิเศษที่เพิ่งจะแสดงความสามารถยิ่งใหญ่ออกมาเมื่อครู่ชิ้นนี้ ในตอนนี้เหมือนกลายเป็นกงจักรเหล็กสีดำที่ไม่สะดุดตาโดยสิ้นเชิง ลอยนิ่งอยู่กลางความว่างเปล่าด้านในวังฝูงมังกร

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่รีบร้อน เพียงมองกงจักรเหล็กสีดำนั้นพลางตั้งใจสำรวจ

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ส่วนหนึ่งอยู่ในการคาดการณ์ของเขา อีกทั้งยังเป็นเพราะฝีมือของเขาด้วย

แต่มีเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอได้เห็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่ทราบอยู่ไม่น้อย

“คุณชาย” อาหู่ถูไม้ถูมือ เขยิบมาใกล้อย่างสนใจ “นอกจากของชิ้นนี้แล้ว พวกเราครั้งนี้ยังได้อะไรมาอีก?”

เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ “หากพูดถึงประโยชน์ที่เห็นผลได้ในทันที ต้องตัดของเล่นชิ้นนี้ออกไปก่อน”

ใบหน้าของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกปรากฏรอยยิ้ม แบมืออก มีแสงสว่างสาดออกมาจากใจกลางฝ่ามือ

นาทีถัดมา สิ่งของสีขาวขุ่นลักษณะเหมือนกับกระดูกก็โผล่ขึ้นที่ใจกลางฝ่ามือของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

อาหู่มองกระดูกชิ้นนั้นอย่างสนใจ พิจารณาอย่างละเอียดอยู่นาน แต่ก็ยังแน่ใจว่าตนไม่เคยเห็นมาก่อน

“เหมือนจะเป็นกระดูกส่วนหลังของตัวอะไรสักตัว เป็นกระดูกสันหลังท่อนหนึ่งหรือขอรับ” อาหู่เกาศีรษะขนาดใหญ่ของตัวเอง

กลับเป็นพ่านพ่านที่อยู่ด้านข้างขยับเข้ามา ใช้จมูกดุนเล็กน้อย ดวงตาปรากฏลักษณะคล้ายเข้าใจคล้ายไม่เข้าใจ

ตัวมันเองก็ไม่เคยเห็นสายพันธุ์ของอีกฝ่ายมาก่อน ทว่าความทรงจำที่รับสืบทอดจากบรรพบุรุษซึ่งสลักไว้ในส่วนลึกของสายเลือด ทำให้มันเกิดความรู้สึกคุ้นเคยอยู่หลายส่วน

พ่านพ่านจ้องอยู่พักหนึ่ง ฉายสีหน้า ‘ถึงแม้จะไม่รู้จัก แต่ดูน่าอร่อยดี’ ออกมา จากนั้นก็ใช้ลิ้นเลีย คิดจะนำกระดกชิ้นนี้ไป

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกตอนนี้กลับห้ามมัน เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ช้าก่อน ของอย่าอื่นยังพอได้ แต่ของชิ้นนี้ไม่อาจให้เจ้ากินได้”

พ่านพ่านกะพริบตา เหมือนกับไม่เข้าใจ ใช้ลิ้นเลียไปยังกระดูกชิ้นนั้นอีกครั้ง

“เป๊าะ!”

เยี่ยนจ้าวเกอดีดนิ้วใส่ศีรษะของมันอย่างไม่พอใจ “หยุดทำหน้าซื่อได้แล้ว เจ้าไม่ใช่ไม่เข้าใจคำพูดของข้าเสียหน่อย”

พ่านพ่านใช้อุ้งเท้าหน้าปิดหน้าผาก แยกเขี้ยวออก เผยรอยยิ้มใสซื่อออกมา

ชายหนุ่มมองกระดูกชิ้นนั้น กล่าวอย่างเชื่องช้า “สำหรับเจ้าแล้วมันเป็นอาหารอันโอชะ แต่ว่าสำหรับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของข้า กลับเป็นของที่ยอดเยี่ยมยิ่ง”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกยิ้มเล็กน้อย ฝ่ามืออกแรงกำมัน กระดูกสีขาวขุ่นนั้นสั่นไหวขึ้นมา

แสงสีขาวขุ่นค่อยๆ หายไป ก่อนจะมีแสงสีทองหลายสายสาดออกมาจากในกระดูกชิ้นนั้น!

กระดูกทั้งชิ้นนั้นเปลี่ยนเป็นโปร่งแสงละลานตาเหมือนกับผลึกสีทอง

กระดูกชิ้นนี้เหมือนกับมีชีวิตเป็นของตัวเอง เริ่มโดดเด้งอย่างต่อเนื่อง ด้านในกระดูกมีเสียงร้องดังมา เหมือนกับเสียงอันรกร้างที่ข้ามผ่านทะลุกาลเวลามาถึง

ด้านในแสงสีทองปรากฏภาพมายามภาพหนึ่ง

ในภาพมายาคือมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาลและไร้ขอบเขต

คลื่นโหมกระหน่ำ ด้านในทะเลลึกมีเงาร่างขนาดมหึมาเงาหนึ่งเคลื่อนไหว