ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 730

ถึงแม้ว่าจะมีสำนักความมืดเป็นตัวอย่าง แต่เยี่ยนจ้าวเกอไม่ปฏิเสธการเสี่ยง

เพียงแต่โอกาสที่จะสำเร็จจำเป็นต้องให้ทุกคนชั่งน้ำหนักพิจารณาให้ละเอียด

กระนั้นหากไปพบหลินฮั่นหัว ราชากระบี่ภูผาเงา ศิษย์อันดับหนึ่งของประมุขอาคเนย์ในตอนนี้ ก็เป็นไปได้ว่าจะได้พบคนของสำนักความมืด

ความตั้งใจของอีกฝ่ายถูกทำลายโดยสิ้นเชิง ตนเองกลับได้ประโยชน์อย่างเต็มเปี่ยม ในการพบหน้ากันย่อมหลีกเลี่ยงความกระอักกระอ่วนไม่ได้

ด้วยหนังหน้าหนาๆ ของเยี่ยนจ้าวเกอ ก็ต้องคิดให้ดีเช่นกัน

ทว่าก็ยังจำเป็นต้องเจอหลินฮั่นหัวอยู่ดี

หลินฮั่นหัวเป็นบุรุษที่ภายนอกดูเหมือนกับคนหนุ่ม เรียกได้ว่าเป็นหล่อเหลาไม่ธรรมดา และมีความองอาจสง่างาม

แต่อายุที่แท้จริงของเขากลับมากกว่าเจิ้งหมิงและเฉินจื้อเหลียงไม่รู้เท่าไร

คนผู้นี้เหมือนกับกระบี่คมออกจากฝัก เมื่อเผยความคมกล้าออกมา ก็ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความเจิดจ้า คิดถอยหนีโดยสัญชาตญาณ

นี่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอสนใจยิ่งกว่าเดิม ว่ากันตามปกติหลินฮั่นหัวได้เลื่อนไปอยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปด ขั้นสะพานเซียนระยะกลางแล้ว

จอมยุทธ์ที่พลังฝึกปรือน้อยกว่า คิดเก็บความคมกล้าของตัวเองต่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่ง ปิดบังลมปราณของตัวเองไม่ให้ไหลออกด้านนอก เพื่อไม่ให้ถูกลมและน้ำค้างกัดกิน

กระบี่วิเศษเมื่อเผยประกายคมออกมา ย่อมสั่นสะท้านและคุกคาม กระนั้นตัวเองก็จะได้รับการกัดกินอย่างต่อเนื่องจากโลกภายนอก

เมื่อเก็บไว้ในฝัก แม้จะดูธรรมดา แต่เป็นผลดีในการเก็บรักษา ค่อยชักออกมาดื่มโลหิตในตอนที่จำเป็นก็พอ

จอมยุทธ์ฝึกฝนลมปราณของตัวเองก็เป็นหลักการที่ใกล้เคียงกัน การควบคุมลมปราณเป็นสิ่งที่จอมยุทธ์ทุกคนต้องฝึก

แต่ว่าหลักการข้อนี้ เหมือนจะไม่มีผลต่อหลินฮั่นหัว เขาเหมือนกับเผยความคมกล้าให้เห็น ทำให้คนต้องเอียงตามอง คิดไม่มองยังยาก

เยี่ยนจ้าวเกอก้มหน้ามองไป พื้นใต้เท้าของหลินฮั่นหัวไร้รอยขีดข่วน แต่นั่นเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

หลังจากหลินฮั่นหัวก้าวออกมา แล้วเป่าลมไปบนพื้นตรงนั้น พื้นดินจะพังทลายเป็นหลุมใหญ่ทันที

ดินหินของที่นั่นได้ถูกหลินฮั่นหัวป่นเป็นผงจนหมดแล้ว เพียงแค่ยังรักษาสภาพเดิมไว้ชั่วคราวก็เท่านั้น

ส่วนพวกเยี่ยนจ้าวเกอและไป๋จื่อหมิง เมื่อมาถึงเบื้องหน้าหลินฮั่นหัว ก็ถึงขั้นเกิดความรู้สึกไม่อาจเข้าใกล้

เมื่อเข้าใกล้ ก็จะเป็นเหมือนกับพื้นดินใต้เท้าของหลินฮั่นหัว ถูกปราณกระบี่นับพันล้านสายขยี้เป็นผุยผง

เยี่ยนจ้าวเกอไม่คิดว่าหลินฮั่นหัวจะไม่สามารถเก็บปราณกระบี่ของตัวเองได้ เขาเองก็ไม่มีความจำเป็นแสดงบารมีต่อหน้าทุกคน

เช่นนั้นก็เหตุผลเพียงหนึ่งเดียวก็คือ นี่เป็นวิธีการฝึกฝนตัวเองของหลินฮั่นหัว

นอกจากนี้ยังต้องทำอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับการฝึกของคัมภีร์พลิกนภา สำหรับหลินฮั่นหัวแล้ว มันเป็นธรรมชาติราวกับการหายใจ

เพียงแต่การฝึกเช่นนี้มีพลังการทำลายล้างรุนแรงเกินไปบ้างจริงๆ

เยี่ยนจ้าวเกอคาดเดาว่า เขาอาจจะใช้ตัวเองต่างกระบี่ ใช้ฟ้าดินทั้งหมดด้านนอกเป็นหินลับกระบี่ เคี่ยวกรำตัวเองตลอดเวลาไม่มีหยุดพัก

ถึงแแม้จะมีสภาวะกล้าแข็งและน่ากลัวถึงขีดสุด ทำให้คนยากจะเข้าใกล้ แต่ท่าทีของหลินฮั่นหัวกลับสงบนิ่งยิ่ง “นี่เป็นเพราะข้ายามว่างไม่มีอะไรทำ จึงฝึกฝนวิชาเอง ทำตัวน่าขายน่าเสียแล้ว ขออภัยที่เสียมารยาท”

ปราณกระบี่บนร่างของเขาค่อยๆ หายไป สุดท้ายก็สัมผัสไม่ได้อีก

แรงกดดันที่อยู่บนตัวพวกเยี่ยนจ้าวเกอก็เบาลงด้วย

ทุกคนคำนับกัน หลินฮั่นหัวมองไปยังหวังฮุ่ยที่ถูกจับ พยักหน้าเล็กน้อย “ดีที่ทุกท่านลงมือช่วยเหลือ ศิษย์น้องเจิ้งเจ้าพานางไปพบกับท่านอาจารย์ที่เขาโถงทองโดยเร็วเถอะ”

เจิ้งหมิงขานรับ จากนั้นก็มองเยี่ยนจ้วเกอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “หลี่จิ้น ‘หงส์ม้วนอัคคีผลาญ’ ซึ่งเป็นศิษย์น้องของนาง และเป็นลูกศิษย์ของประมุขนานฟาง ถูกสหายน้อยเยี่ยนจ้าวเกอฆ่าทิ้งในขณะหลบหนี”

หลินฮั่นหัวได้ยิน ก็รู้สึกประหาดใจเล็กน้อย

อย่างเป็นนัยๆ เขารู้สึกว่าสายตาของไป๋จื่อหมิงแปลกประหลาดอยู่บ้าง คล้ายกับแฝงคำถามบางอย่าง

คำถามที่มีเป้าหมายอย่างชัดเจน

ไป๋จื่อหมิงยึดแนวทางรู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาน้อยครั้งจะไต่ถาม

ท่าทางในตอนนี้กลับเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มเล็กน้อย “ท่านผู้อาวุโสไป๋มีเรื่องใดหรือ?”

ชายชราครุ่นคิดเล็กน้อย ในที่สุดก็พูดอย่างตรงไปตรงมา “ขอไม่ปิดบัง เมื่อครู่ได้เห็นสหายน้อยเยี่ยนลงมือสังหารหลี่จิ้นด้วยมือตัวเอง ขณะที่ข้าตกตะลึง ก็มีข้อสงสัยบางอย่างอยู่

“สหายน้อยเยี่ยนมีพลังน่าทึ่ง ข้อนี้ข้าเลื่อมใสยิ่ง กระนั้นวรยุทธ์ที่สหายเยี่ยนใช้ ข้ากลับรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง”

เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในใจตื่นตระหนก ‘เขารู้จักคัมภีร์พลิกนภากับรอยตราพลิกนภาหรือ?’

กลับได้ยินไป๋จื่อหมิงกล่าวเสริมว่า “สภาวะฝ่ามือของสหายน้อยเยี่ยนทรงพลังแข็งกร้าว มอบความรู้น่าเกรงขามไร้เทียมทานให้แก่ผู้คน

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นคนผู้หนึ่งใช้ท่าฝ่ามือที่คล้ายกัน อีกทั้งยังโดดเด่นเหมือนกัน แต่ไม่ได้แข็งกร้าวและยิ่งใหญ่ดังเช่นที่สหายน้อยเยี่ยนท่านใช้ออกมา”

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินเหมือนเขาไม่รู้จักรอยตราพลิกนภา ในใจจึงผ่อนคลายลง

แต่ว่ายิ่งฟัง ยิ่งรู้สึกไม่ถูกต้อง

ไป๋จื่อหมิงไม่ได้รู้จักรอยตราพลิกนภาของตัวเอง แต่รู้จักฝ่ามือนภากว่างเฉิง!

นอกจากตนแล้ว เขาเคยเห็นผู้ใดใช้ฝ่ามือนภากว่างเฉิงมาก่อน?

จิตใจสั่นไหว สายตาของเยี่ยนจ้าวเกอเคร่งขรึมลง การหายใจถึงขั้นที่หยุดชะงักอย่างไม่ทันสังเกต

………………..