ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 742

ชายชราร่างผอมแห้ง ลักษณะธรรมดา ไร้ชีวิตชีวาคนหนึ่ง

แต่เมื่อปรากฏในสายตาของเยี่ยนจ้าวเกอ กลับสูงใหญ่เหลือประมาณ

แขนเสื้อข้างซ้ายว่างเปล่า สะบัดไปมา เยี่ยนจ้าวเกอมองอย่างเจ็บปวด

ด้านหน้าเหมือนกับปรากฏเหตุการณ์ที่ชายชราตัดแขนข้างหนึ่งของตัวเองในหลุมดำของมิติเวลา ที่อยู่ด้านใต้หุบเหวบนปฐพีพิภพเมื่อในอดีต

แสงสว่างด้านในดวงตาของเทวรูปไป๋จื่อหมิงที่อยู่ในตำหนักใหญ่ สั่นระริกเล็กน้อย มีจิตสายหนึ่งส่งออกมา “อาจารย์ปู่…”

บนใบหน้าของชายชราปรากฏรอยยิ้ม เขาทอดถอนใจอยู่หลายครั้ง แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะความภูมิใจ

เทวรูปเบื้องหน้าแม้จะเป็นของไป๋จื่อหมิง แต่ในห้วงสมองของเขากลับปรากฏเป็นใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอ

“จ้าวเกอ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้พบกันอีกครั้งด้วยวิธีนี้ ข้าครั้งนี้ที่สามารถหลุดออกมาจากตาน้ำทะเลได้ ต้องขอบคุณเจ้าด้วย”

ชายชราแขนเดียวผู้นี้ย่อมเป็น ‘ปราชญ์เทียมฟ้า’ หยวนเจิ้งเฟิง เจ้าสำนักคนเก่าของเขากว่างเฉิงแห่งโลกแปดพิภพในอดีต ซึ่งล่องลอยจากกระแสปั่นป่วนของมิติเวลามาถึงโลกยมทะยาน!

เยี่ยนจ้าวเกอรำพึงรำพันในใจมากมายเช่นกัน ส่วนใหญ่แล้วเป็นความยินดี “ศิษย์เยี่ยนจ้าวเกอ ขอคำนับอาจารย์ปู่ เห็นท่านสุขสบายดี ข้าก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง”

หยวนเจิ้งเฟิงถาม “ได้ยินคนของภูเขาหิมะไพศาลบอกว่า ตอนนี้เจ้าอยู่ในโลกซ้อนโลกหรือ? เป็นเจ้าลอยขึ้นไปหลังจากมีระดับมากกว่าจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม หรือว่ามีของวิเศษคุ้มกันสำหรับผ่านบาดแผลแห่งกำแพงสวรรค์? รู้หรือไม่ว่าสถานการณ์ของโลกแปดพิภพเป็นอย่างไร?”

ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวมากมายหลังจากหยวนเจิ้งเฟิงหายสาปสูญไปจากโลกแปดพิภพอย่างย่อๆ

ประเด็นสำคัญย่อมเป็นเรื่องที่บุญคุณความแค้นระหว่างเขากว่างเฉิงและสำนักแสงสว่างในตอนนี้ กลายเป็นสิ่งที่ตนต้องทำบนโลกซ้อนโลกไปแล้ว

หยวนเจิ้งเฟิงไม่มีเวลาสนใจความพินาศของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ และตำหนักอัสนีสวรรค์ซึ่งตนสู้ด้วยมาค่อนชีวิต เพราะตอนนี้เขาสนใจสำนักแสงสว่างมากกว่า

“เจ้าอยู่ในโลกซ้อนโลกเพียงคนเดียว…” หยวนเจิ้งเฟิงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น

เยี่ยนจ้าวเกออธิบายอย่างรวดเร็ว “อาจารย์ปู่วางใจ ตอนนี้ข้าได้ผูกมิตรกับลูกศิษย์ขององค์ประมุขอาคเนย์ สามารถปะทะกับอีกฝ่ายได้แล้ว”

หยวนเจิ้งเฟิงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะรีบกลับไปพบกับพวกเยี่ยนตี๋ ฟางจุ่น ศิษย์น้องจาง ศิษย์น้องเหอที่โลกแปดพิภพก่อน”

“ข้ากับเยี่ยนตี๋อยู่ในโลกแปดพิภพพร้อมกัน ย่อมไม่ต้องเกรงกลัวการมาของสำนักแสงสว่าง”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “กลับต้องรบกวนให้อาจารย์ปู่หยุดอยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นรวมรูประยะท้ายสักระยะ”

“หลังจากต่อสู้กับสำนักตะวันซ้อน เกรงว่าตัวท่านใกล้จะก้าวเท้าก้าวสุดท้ายนั้นได้แล้วกระมัง?”

มุมปากของหยวนเจิ้งเฟิงปรากฏรอยยิ้มเช่นกัน “ถือว่าพอได้อะไรอยู่บ้าง หากทำความเข้าใจและตกตะกอนอีกสักรอบ ข้ามีความมั่นใจจะลองดู แต่ว่าไม่ได้รีบร้อน”

“ท่านมีของวิเศษที่ใช้สำหรับเคลื่อนไหวในมิติหรือไม่” เยี่ยนจ้าวเกอถาม

เรื่องสองเรื่องที่เยี่ยนจ้าวเกอไหว้วานจอมยุทธ์ภูเขาหิมะไพศาลก่อนหน้านี้ เรื่องที่หนึ่งก็คือการช่วยให้หยวนเจิ้งเฟิงที่อยู่ในตาน้ำทะเลหลุดออกมา

เรื่องที่สองก็คือการทิ้งเครื่องหมายไว้ในโลกซ้อนโลกและโลกแปดพิภพให้กับหยวนเจิ้งเฟิง เพื่อทำให้ท่านผู้เฒ่าแยกแยะทิศทางในมิติไร้สิ้นสุดได้

ในขณะที่แยกแยะทิศทาง ถ้าหากว่าระหว่างโลกทั้งสองใบไม่มีทางเชื่อมเขตแดน และไม่ใช่จอมยุทธ์ที่ฝึกฝนวรยุทธ์อย่างคัมภีร์นภาความว่างเปล่า หรืออยู่ในระดับต่ำกว่าขั้นเทวะสำแดง คิดจะเคลื่อนไหวระหว่างโลกทั้งสองใบ โดยพื้นฐานแล้วจำเป็นต้องใช้วิธีพิเศษหรือการช่วยเหลือจากของวิเศษ

อย่างเช่นที่เยี่ยนจ้าวเกอพึ่งพากระจกยังสูงส่ง เพื่อใช้วิชาเคลื่อนผ่านโลกกระจก ในการเคลื่อนที่ไปมาระหว่างโลกแปดพิภพและโลกผืนสมุทร

หยวนเจิ้งเฟิงตอบว่า “สหายจากภูเขาหิมะไพศาลกำลังช่วยข้าหาวิธีอยู่”

“ในช่วงนี้ ข้าพึ่งพาภูเขาหิมะไพศาลในการซึมซับวรยุทธ์ และรอสหายจากที่นั่นช่วยเตรียมของวิเศษสำหรับเคลื่อนไหวในมิติ นอกจากนี้พวกเขายังบอกว่า หลังจากผ่านไปสักพัก จ้าวเกอเจ้าอาจจะติดต่อมาอีกครั้ง”