ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 774

ในการเผชิญกับน้ำวนที่กลืนกินสรรพสิ่ง เยี่ยนจ้าวเกอไม่เพียงแต่ไม่หลบหลีก กลับเพิ่มความเร็วพุ่งเข้าไปด้านใน

ตรงหน้าพลันมืดสนิท โลกแห่งจิตใจของเขาตกอยู่ในความดำมืดอีกครั้ง ต่อมาด้านหน้าจึงค่อยสว่างขึ้น

กระบี่สำริดเล่มหนึ่งโผล่ขึ้นเบื้องหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ส่องแสงจางๆ แวววาว

แม้มันจะดูอ่อนโยน แต่เยี่ยนจ้าวเกอกลับสัมผัสได้ถึงความดุร้ายที่แฝงอยู่ด้านใน

กลิ่นคาวเลือดในบึงเลือดด้านนอกหล่อเลี้ยงกระบี่เล่มนี้อย่างต่อเนื่อง

เยี่ยนจ้าวเกอสัมผัสถึงกลิ่นอายพลังด้านใน เลิกคิ้วขึ้น ‘…อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง’

หากจะพูดให้ถูกต้อง คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงที่อยู่ในระหว่างเซ่นสรวง และใกล้จะเสร็จแล้ว

ไม่เหมือนกับกงจักรมหาประกายกาฬที่เป็นแค่ตัวอ่อน กระบี่สำริดตรงหน้าห่างจากความสำเร็จแค่ครึ่งก้าวเท่านั้น

ถ้าหากใช้การสร้างอาวุธมาเปรียบ แม้แต่การชุบไฟและการเจียระไนก็จบไปแล้ว เหลือเพียงการเปิดคมเท่านั้น

ถึงแม้ว่าจะยังสร้างไม่เสร็จ แต่กลิ่นอายพลังและความดุร้ายที่อยู่ข้างในกลับน่าตระหนกยิ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอแทบจะแน่ใจว่า กระบี่นี้หากสร้างเสร็จ ในฐานะอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง มันจะเหนือกว่าหอกราชาลี้ลับและกระบี่ประกายฟ้าเมฆาเคลื่อนเสียอีก ทั้งยังมีคุณสมบัติโดดเด่นยิ่ง

‘หือ?’ เยี่ยนจ้าวเกอจิตใจสั่นสะท้าน ด้านในห้วงสติของเขาปรากฏดวงตาคู่หนึ่ง

ลูกตาสีดำขลับคู่นั้นสบตากับเยี่ยนจ้าวเกออย่างเงียบงันและสงบนิ่ง

ดวงตาคู่นี้คล้ายกับดวงตาสีดำขลับที่เขาเห็นในเตากลืนดินก่อนหน้านี้อย่างยิ่ง

แต่ว่ามันดูมีชีวิตชีวามากกว่า

ดวงตาสีดำด้านในเตากลืนดิน เหมือนกับวิญญาณของเตากลืนดิน เหนือกว่ารูปญาณวรยุทธ์ของเจ้าของคนเดิม

เยี่ยนจ้าวเกอเผชิญหน้ากับดวงตาคู่นี้ มันช่างเหมือนกับดวงตาของคนจริงๆ

ด้านในความว่างเปล่าอันมืดมิด เงาคนจางๆ สายหนึ่งค่อยๆ โผล่ขึ้นมา โดยมีดวงตาคู่นั้นเป็นฐาน

เขาพินิจพิจารณาอีกฝ่าย กลับเป็นชายชราผมดำสวมเสื้อแพรคนหนึ่ง

ดวงตาของอีกฝ่ายสงบนิ่งล้ำลึก สายตาที่มองเยี่ยนจ้าวเกอ เหมือนกับข้ามผ่านกาลเวลาอันยาวนาน

หลังจากร่างของชายชราผู้นี้ปรากฏขึ้น กระบี่สำริดที่ลอยกลางอากาศก็วางขวางอยู่บนหัวเข่าของเขา

เยี่ยนจ้าวเกอมองแวบหนึ่งก็ทราบว่า ชายชราผู้นี้ไม่ได้มีชีวิตอยู่จริงๆ แต่ได้ตายลงไปแล้ว เงาแสงที่อยู่ในมิติแห่งจิตนี้ยังคงเป็นมรดกจากรูปญาณวรยุทธ์ของเขา

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายยังคงมีชีวิตอยู่ ด้วยพลังฝึกปรือที่มีความสามารถสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงได้ของเขา รูปญาณวรยุทธ์ที่อยู่ในนี้เมื่อเห็นเยี่ยนจ้าวเกอ ก็เหมือนกับตัวจริงได้เห็นชายหนุ่มด้วยตัวเอง

แต่ดูจากท่าทางในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าของคนเดิมของฝักกระบี่กลืนฟ้าและเตากลืนดิน น่าจะไม่ได้อยู่ในโลกแห่งนี้แล้ว

“ผู้อาวุโส รบกวนท่านแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอประสานมือให้อีกฝ่าย

ชายชราผมดำไม่มีปฏิกิริยา แต่ว่าสายตาที่มองเยี่ยนจ้าวเกออ่อนโยนกว่าเดิมมาก

เยี่ยนจ้าวเกอก้าวเท้าไปด้านหน้า เข้าใกล้กระบี่โบราณของชายชรา จู่ๆ จิตใจของเขาก็เกิดความเย็นเยียบขึ้น

เพราะเหมือนกับมีดวงตาอีกคู่หนึ่งกำลังมองเขา มันน่ากลัวเหลือแสน ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง

ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่เขาเพิ่งเหยียบประตูของวังก้นทะเล

ชายหนุ่มสงบจิตใจ สายตาตกบนกระบี่สำริดที่วางพาดบนเข่าชายชรา

ในตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอแน่ใจอย่างสมบูรณ์แล้ว ว่าสายตาอันดุร้ายที่เต็มไปด้วยความเย็นเยียบและความคิดชั่วร้ายนั้น มาจากกระบี่สำริดที่ดูปลอดภัยไร้อันตรายเล่มนั้น

ในนาทีนี้ ตอนที่สายตาของเยี่ยนจ้าวเกอตกลงบนกระบี่สำริดเล่มนี้ ภาพตรงหน้าก็พลันเปลี่ยนแปลง

บนผิวกระบี่สำริดปรากฏภาพกลับด้าน

อสูรร้ายตัวหนึ่ง ตัวเป็นแกะหน้าเป็นคน ดวงตาอยู่ใต้รักแร้ ฟันเป็นเสือ มือเป็นคน

ด้านข้างหูของเยี่ยนจ้าวเกอถึงขั้นที่มีเสียงซึ่งเหมือนกับเสียงร้องไห้ของทารกดังมา