ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 838

ความหวังในใจขาดสะบั้น การลงมือที่เยี่ยนจ้าวเกอใช้กับบรรพชิตหนุ่มรู้นั้น ทำให้อีกฝ่ายมีความสามารถในการรับรู้รุนแรงเป็นพิเศษ

การกระทำของเยี่ยนจ้าวเกอทำให้ความรู้สึกของอีกฝ่ายยังคงแจ่มแจ้ง สมองรักษาความใจเย็น จะได้สะดวกต่อการสอบถามของเขา

แน่นอนว่าความเจ็บปวดที่ทัณฑ์ทรมานนำมาก็ชัดเจนกว่าเดิมด้วยเช่นกัน

บรรพชิตหนุ่มรูปนั้นกัดฟัน ทางหนึ่งอดทน ทางหนึ่งใช้สติปัญญากับความเยือกเย็นที่เหลืออยู่คิดคำนวณอย่างรวดเร็ว

‘กระบี่ลงทัฑณ์เซียนของผู้สืบทอดสายเหนือพิสุทธิ์…ไม่เหมือน’

‘วรยุทธ์ของศาสนาพุทธ…ก็ไม่ใช่’

‘เป็นคนที่นับถือผีสางเทพชั่วร้าย…ก็ไม่ใช่อีก’

‘วิชาสายหยกพิสุทธิ์ อันดับหนึ่งของคัมภีร์นภาต้นกำเนิดสิบม้วน คัมภีร์นภาไร้ขอบเขต…ขาดการสืบทอดนานเกินไป ไม่อาจยืนยันได้’

‘การทำนายก่อนกำเนิดที่สืบทอดจากแผนภูมิเหอถูลั่วซือ? หมัดแปลงกำเนิด อันดับหนึ่งของวิชาห้ากำเนิดแรกเริ่มสายเอกพิสุทธิ์? คัมภีร์มารไร้รูปจากนพยมโลก?’

พริบตาเดียว ในห้วงสมองของพระบรรพชิตหนุ่มรูปนี้ปรากฏความเป็นไปได้ที่ตนทราบหลายอย่าง ‘การสืบทอดของวรยุทธ์สามชนิดนี้ไม่เคยได้ยินข่าวมานานแล้ว มีวรยุทธ์ใดวรยุทธ์หนึ่งปรากฏขึ้นมาแล้วหรือ’

แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นวรยุทธ์ชนิดใด ก็เปลี่ยนแปลงความจริงข้อหนึ่งไม่ได้

ถ้าหากไม่ใช่พวกคนระดับสุดยอดในศาสนาพุทธมีการพิจารณาเป็นพิเศษ จงใจไม่ลงมือ เช่นนั้นก็เป็นเพราะเยี่ยนจ้าวเกอมีความสามารถขัดขวางการส่งข่าวของรัศมีแสง!

เมื่อพวกตนถูกฆ่าทิ้งที่นี่ ผู้สูงส่งในศาสนาพุทธที่มีพลังฝึกปรือสูงกว่าจึงไม่มีทางทราบได้

เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าในขณะที่ไม่ทราบถึงตำแหน่ง ก็ไม่รู้ด้วยว่าเป็นฝีมือของเยี่ยนจ้าวเกอ

พวกตนตายไปอย่างสูญเปล่า คนหนุ่มตรงหน้ากลับลอยนวลไปได้!

ครั้นคิดถึงตรงนี้ ต่อให้เป็นบรรพชิตหนุ่มที่มีจิตใจแน่วแน่ มีความตั้งมั่นแข็งแกร่ง ก็อดเกิดความรู้สึกสิ้นหวังไม่ได้ ‘ก่อนหน้านี้เห็นเขาลงมือ กลับมองไม่เห็นถึงร่องรอยของวรยุทธ์ที่สาปสูญไปแม้แต่น้อย!’

เยี่ยนจ้าวเกอมองเขาอย่างสงบนิ่ง “ไต้ซือ ดูเหมือนข้าผู้แซ่เยี่ยนจะไม่ได้ทำบาป จึงไม่ถูกกรรมตามสนอง”

“อย่างน้อย กรรมน่าจะยังไม่ตามสนองเร็วๆ นี้”

“สิ่งที่ข้ามีคือเวลาที่เอาไว้เสวนากับท่าน กับอยากดูว่าท่านมีปัญญาอดทนถึงขนาดไหน”

บรรพชิตหนุ่มครางหนักๆ คำหนึ่ง ความสิ้นหวังเติมเต็มสองดวงตา

เขาเอ่ยประท้วง “ประสกอย่าคิดเลยว่าจะได้อะไรจากอาตมา!”

ขณะที่พูดอยู่ ในร่างก็มีรัศมีแสงกระจกสีฟ้าเขียวสว่างขึ้น

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกคิดจะควบคุม กลับพบว่ารัศมีแสงนี้ไม่ได้ต้านทานความสามารถของตน แต่ส่งผลต่อในร่างของตัวบรรพชิตหนุ่มรูปนั้นเอง

เยี่ยนจ้าวเกอตาเป็นประกาย ยื่นมือออกไปทาบกับทรวงอกของบรรพชิตรูปนี้ ฝ่ามือแฝงความโกลาหล โคจรเคล็ดวิชาในคัมภีร์นภาไร้ขอบเขต คิดสลายรัศมีแสงนี้

ทว่ารัศมีแสงกลับไม่สว่างออกมาด้านนอก เปลี่ยนเป็นริบหรี่ลงในร่างของบรรพชิตหนุ่ม

จิตที่สงบนิ่งสายหนึ่งปรากฏ วังเวงไร้เสียง

บรรพชิตหนุ่มรูปนั้นเปล่งคำสรรเสริญพระคุณ “องค์ตถาคตมีเมตตา”

จากนั้นเสียงก็ขาดหาย สองตาปิดลงเล็กน้อย ประกายแสงดับลง ดวงตาแข็งทื่อเหมือนตุ๊กตาปั้นรูปสลักไม้

ผิวของเขาปรากฏแสงสีทองจางๆ ลอยขึ้นมาชั้นหนึ่ง ทำให้คนมองดูเหมือนกับพระพุทธรูปฉาบทอง

บนร่างไร้กลิ่นอายแม้แต่นิดเดียว มรณะภาพไปเช่นนี้อย่างคาดไม่ถึง

เยี่ยนจ้าวเกอมองบรรพชิตหนุ่มตรงหน้าด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง ร่างของอีกฝ่ายค่อยๆ แหลกสลาย กลายเป็นพระสารีริกธาตุสีทองจางๆ เม็ดหนึ่ง วางอยู่กลางฝ่ามือของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

‘อืม เป็นการทำลายตนเองที่สมบูรณ์แบบนัก หรือว่าจะไม่มีทางได้คำให้การจากบรรพชิตเหล่านี้’