ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 840

เงาแสงในม่านตาทั้งสองข้างของเยี่ยนจ้าวเกอสลาย กลับคืนสู่ความสงบนิ่ง

เขาผุดกายขึ้นจากพื้น

การเคลื่อนไหวของเยี่ยนจ้าวเกอราบเรียบยิ่ง ไม่มีการแผ่กลิ่นอายของพลังแม้แต่น้อย

แต่ว่าหลังจากเขาลุกขึ้น วังฝูงมังกรก็สั่นไหวเล็กน้อย

ความว่างเปล่าอันไพศาลนอกตัววังคล้ายกับสั่นไหวตามไปด้วย

การเคลื่อนไหวของเยี่ยนจ้าวเกอแม้ดูเหมือนปกติ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนหวนคืนสู่ความเป็นจริงอยู่รางๆ

เขาสั่งความคิด บนผิวรอบตัวพลันปรากฏลวดลายแสงอันลี้ลับหลายสาย

กลิ่นอายพลังที่กล้าแข็งร้อนเร่าทำให้ผู้คนรู้สึกขลาดเขลา ทะลักออกมาจากในจุดลมปราณทุกจุดของเยี่ยนจ้าวเกอ

ประกายแสงเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวดับอยู่บนร่างของชายหนุ่ม เหมือนกับการกะพริบของหมู่ดวงดาราบนท้องฟ้ายามราตรี

ด้านในวังฝูงมังกร พวกเฟิงอวิ๋นเซิง อาหู่ และเสี่ยวอ้ายในตอนนี้หยุดการฝึกของตัวเอง มองเยี่ยนจ้าวเกอพลางจุ๊ปากชมเชย

เสี่ยวอ้ายใช้สองมือรองคางของตัวเอง อ้าปากกว้าง ครู่ต่อมาค่อยถอนใจชมเชย เอ่ยว่า “นายน้อย ท่านยังไม่ได้ทลายนภาเห็นเทวะแท้ๆ ไฉนจึงให้ความรู้สึกเหมือนหลอมจักรวาลในร่างของตัวเองสำเร็จแล้ว”

เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เป็นจักรวาลในร่างที่เป็นมายายังไม่เป็นความจริง”

มีกระบวนท่าวรยุทธ์ระดับสุดยอด มีโอสถปริมาณมหาศาลที่ได้จากเตาทองคำม่วงเมฆาลี้ลับ มีของวิเศษจำนวนมากที่สั่งสมไว้ก่อนหน้านี้

เมื่อเงื่อนไขทุกด้านครบถ้วน ตัวเยี่ยนจ้าวเกอในวันนี้จึงก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น

ลมปราณ เลือดเนื้อ ร่างกาย วิญญาณ จิตใจ จิตวรยุทธ์ รวมกันเป็นหนึ่งอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่อาจแยกแยะจากกัน

จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นรวมรูประยะท้าย!

เส้นทางสามพิสุทธิ์รวมเป็นหนึ่ง ยากเย็นกว่าเส้นทางของวรยุทธ์สายอื่น

แต่ถ้าเกิดก้าวหน้าก้าวหนึ่ง พลังของเยี่ยนจ้าวเกอจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเช่นกัน

เขาถอนใจยาว แสงสว่างที่กะพริบอยู่บนร่างหายไป กลิ่นอายที่ทั้งแข็งกร้าวทั้งน่าทึ่งนั้นก็ถูกเก็บไปด้วยเช่นกัน

เยี่ยนจ้าวเกอบิดขี้เกียจเล็กน้อย “เอาล่ะ”

เขากวักมือครั้งหนึ่ง เตาผลึกหินชั้นในลอยมาถึงด้านหน้า

ชายหนุ่มตบฝ่ามือหนึ่งใส่เตาผลึกหินชั้นใน ครั้นฝาเตาเปิดออก แสงสีม่วงสายหนึ่งก็พุ่งออกมา

กระบองไม้ไผ่สีเขียวขี้ม้ายาวหกปล้องนอนแน่นิ่งอยู่ในเตาผลึกหินชั้นใน นอกจากแสงสีม่วงแวววาวบนผิวแล้ว ก็ไม่มีจุดไหนผิดปกติ

เยี่ยนจ้าวเกอพิจารณากระบองไม้ไผ่เล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะขึ้น จากนั้นก็ปิดฝาเตาตามเดิม

เขาเดินออกจากวังใหญ่ นั่งลงบนศีรษะพ่านพ่าน มองความว่างเปล่าที่สับสนด้านหน้า บันทึกการเปลี่ยนแปลงของมัน ทำความเข้าใจอย่างต่อเนื่อง

“พวกเกาฉิงมีวิธีกลับมรกตท่องฟ้าได้อย่างรวดเร็ว น่าจะไม่ใช่แค่เพราะได้รับการสั่งสอนจากผู้อาวุโสก่อนจะออกเดินทางเท่านั้น แต่เพราะรู้ว่าหากเจอสถานการณ์คล้ายกันจะต้องทำอย่างไรด้วย”

ชายหนุ่มใคร่ครวญ “มรกตท่องฟ้าน่าจะมีความพิเศษโดยตัวมันเองอยู่แล้ว”

“พวกเกาฉิงมีความมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่า หลังจากเข้าไปในมรกตท่องฟ้าแล้ว การสะกดรอยของศาสนาพุทธจะไร้ประโยชน์ หรือต่อให้พาคนเข้าไปฆ่าทิ้งในมรกตท่องฟ้า คนในศาสนาพุทธก็ไม่อาจค้นพบ นี่เป็นเพราะความพิเศษของมรกตท่องฟ้า ไม่ใช่เพราะกษัตริย์ลี้ลับหรือจักรพรรดิน้ำพุหลง”

นี่อาจจะเป็นจุดที่มรกตท่องฟ้ามีความพิเศษ และอาจเป็นเพราะปกติแล้วมรกตท่องฟ้าเก็บของวิเศษบางอย่างเอาไว้

เยี่ยนจ้าวเกอใคร่ครวญไปพลาง ศึกษาการปลี่ยนแปลงของมิติด้านหน้าไปพลาง เพื่อค้นหาวิธีกลับไปยังอีกด้านของ ‘กำแพง’

เวลาต่อจากนั้น ชีวิตของเยี่ยนจ้าวเกอ วนเวียนอยู่ระหว่างการฝึกฝนและการหาเส้นทาง

พวกเฟิงอวิ๋นเซิงอยู่ด้านในวังฝูงมังกร มีโอสถเซียนยาวิเศษจำนวนมากและของทรัพยากรของวิเศษคอยสนับสนุน ตั้งใจฝึกปรือฝีมือ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ภายใต้การไหลผ่านของกาลเวลา ไม่ทันไรก็ผ่านไปอีกครึ่งปี

ในตอนที่ชายหนุ่มข้ามบาดแผลแห่งกำแพงสวรรค์ แล้วเห็นท้องฟ้าสีเขียวของโลกซ้อนโลก เขาก็รู้สึกพึงพอใจ

เขาสัมผัสการไหลของเวลาในโลกซ้อนโลก จากนั้นก็เทียบกับการไหลของเวลาในตอนที่ตนลอยคออยู่ในมิติก่อนหน้านี้ แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ ‘ไม่ต่างกับที่เราคำนวณไว้ก่อนหน้านัก’

เวลายังมีเหลือเฟือ เยี่ยนจ้าวเกอจึงตรวจสอบว่าครั้งนี้ตนมาโผล่ ณ ที่ตรงไหน

ไม่ทันไรก็เจอสถานที่ที่มีผู้คนบางตาซึ่งอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มจึงเข้าไปสอบถามทันที

โลกซ้อนโลกใหญ่เกินไปจริงๆ แม้ว่าจะมีภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย แต่เป็นเพราะความแตกต่างของสถานที่ จึงมีสำเนียงท้องถิ่นและภาษาท้องถิ่นมากมาย

เยี่ยนจ้าวเกอต้องใช้เวลาไปไม่น้อยจึงค่อยทราบว่า ตำแหน่งที่ตนอยู่ในตอนนี้ คือจุดตัดระหว่างเขตสารทอิสานและเขตสุราลัยบูรพา

มีระยะห่างไกลจากเขตตะวันอาคเนย์ไม่น้อย จำเป็นต้องมุ่งหน้าลงใต้ ข้ามเขตสุราลัยบูรพา

ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ และออกเดินทางทันที

ทว่าในตอนที่เขากำลังจะขยับ ฝีเท้ากลับเชื่องช้าลง

สายตาของเขาอดมองไปยังคนผู้หนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ได้

นั่นเป็นบุรุษหนุ่มร่างผอมสูง โฉมหน้างดงามถึงขีดสุด บุคลิกล้ำเลิศ ทำให้ผู้ที่เห็นยากจะลืมเลือน

แม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้จงใจปิดบังไว้ พลังฝึกปรือของเขาค่อนข้างโดดเด่น เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นรวมรูประยะท้าย

ด้วยสายตาของเยี่ยนจ้าวเกอ คนผู้นี้ห่างจากระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่แค่ก้าวเดียวเท่านั้น

ทว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอหยุดเคลื่อนไหว

สิ่งที่ทำให้เขาสนใจก็คือ นอกจากลักษณะท่าทางที่ไม่เหมือนกันแล้ว ใบหน้าของบุรุษผู้นี้ เหมือนกับซือคงจิงทุกอย่าง

เป็น ‘ซือคงจิง’ อีกคนหนึ่ง