ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 841

เมื่อครั้งยังอยู่ในโลกแปดพิภพ เยี่ยนจ้าวเกอเคยเจอสถานการณ์ที่คล้ายๆ กัน

นั่นเป็นบุรุษที่ชื่อโอวหยางฉี คนผู้นั้นมองดูเหมือนกับซือคงจิงที่แต่งชุดบุรุษ แต่นั่นกลับเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งจริงๆ

เมื่อมีเขาเป็นตัวอย่าง เยี่ยนจ้าวเกอก็ทราบว่าคนที่ดูเหมือนกับซือคงจิงเหล่านี้ ไม่ได้จำกัดแค่สตรีเพศเท่านั้น แต่ยังมีความเป็นไปได้ที่จะได้เจอบุรุษเพศด้วย

เยี่ยนจ้าวเกอมองอีกฝ่าย พิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า

คนผู้นี้อายุสมควรใกล้เคียงกับเย่เป่าฉีแห่งหอกระบี่ทะเลเหนือ บนทะเลหวงเจียในเขตตะวันอาคเนย์

แต่เขามีพลังฝึกปรือสูงกว่าขั้นหนึ่ง เป็นอย่างไปได้อย่างยิ่งว่าอาจจะเป็นเพราะอยู่กันคนละสำนัก

เยี่ยนจ้าวเกอสำรวจอาภรณ์บนร่างของคนผู้นี้

เป็นอาภรณ์สีเขียว ตรงแขนเสื้อปักลวดลายรูปต้นไม้โบราณต้นหนึ่ง บนต้นไม้มีกิ่งอยู่เก้ากิ่ง

ชายหนุ่มไม่มองก็แล้วไป แต่เมื่อมองดูลวดลายนี้แล้ว ต้นไม้โบราณเก้ากิ่งก็พลันเปลี่ยนกลายเป็นความจริง ใบไม้สีเขียวขจีวูบไหวต้านลมอยู่กลางอากาศ

คนผู้นั้นกลับไม่สนใจ เพราะคนที่มองดูลวดลายนั้นไม่ได้มีแค่เยี่ยนจ้าวเกอคนเดียว

คนที่อยู่รอบๆ จะมากจะน้อยในยามที่กวาดมองผ่านลวดลายนี้โดยที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ ต่างก็ยากจะไม่หยุดมอง

เพราะว่าในเขตสุราลัยบูรพา สัญลักษณ์นี้บ่งบอกถึงสถานะหนึ่ง นั่นก็คือลูกศิษย์สายตรงแห่งอารามสูงส่งบนเขาเมฆเลือน ที่อยู่ของประมุขบูรพา

ในสถานที่เล็กๆ อย่างเขตสุราลัยบูรพา ส่วนใหญ่แล้วคนที่สวมชุดนี้สามารถไปที่ใดก็ได้

ความพิเศษในลวดลายตรงแขนเสื้อก็คือ มันได้ผสมลมปราณของลูกศิษย์อารามสูงส่ง รวมถึงจิตวรยุทธ์ที่ประมุขบูรพาได้ถ่ายทอดให้ไว้ คนภายนอกยากจะเลียบแบบ ต่อให้ชิงไปได้ก็ไม่อาจสวมใส่

ไม่เพียงแต่จะเป็นสัญลักษณ์สถานะของลูกศิษย์จากอารามสูงส่งเท่านั้น อาภรณ์ของแต่ละคนยังมีการแบ่งแยก บ่งบอกถึงตำแหน่งด้วย

อาภรณ์ของบุรุษผู้นี้ แม้ว่าจะไม่ได้มีความสามารถในการป้องกันแข็งแกร่งเท่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์และอาวุธวิญญาณ แต่ก็เป็นของหายาก

นี่คือวิชาลับของอารามสูงส่งแห่งเขาเมฆเลือน ทุกคนที่อยู่ในเขตสุราลัยบูรพาล้วนรู้จัก

ลูกศิษย์ของประมุขบูรพามาปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างฉับพลัน ทุกคนที่อยู่รอบๆ จึงมองอย่างพร้อมเพรียง

เยี่ยนจ้าวเกอไม่เคยมาเขตสุราลัยบูรพา แต่ว่าตอนคุยกับพวกมู่จวินและเฉินจื้อเหลียงที่เขาโถงทองในเขตตะวันอาคเนย์ก่อนหน้านี้ เขาได้ศึกษาวิถีชีวิตอันเป็นเอกลักษณ์ของโลกซ้อนโลกไว้ไม่น้อย

แม้ชายหนุ่มจะไม่ได้เข้าใจถึงระบบสืบทอดแบบพิเศษของอารามสูงส่งในเขตสุราลัยบูรพาที่อยู่ติดกับเขตตะวันอาคเนย์อย่างละเอียด แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง

ในตอนนี้พอเห็นอาภรณ์ของบุรุษผู้นั้น เขาก็ค่อยๆ มั่นใจ ‘ลูกศิษย์สายตรงของประมุขบูรพาหรือ’

ประมุขบูรพา ผู้ปกครองแห่งเขตสุราลัยบูรพา เป็นคนที่เหมือนกับประมุขอาคเนย์เฉาเจี่ย และประมุขทักษิณจวงเซิน

เมื่อคิดถึงคนผู้นี้ ในห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกอก็อดปรากฏภาพหนึ่งขึ้นมาไม่ได้

เสาปราณสีเขียวหลายสายปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน จากนั้นก็รวมกันกลายเป็นต้นไม้เทพทะลุฟ้าขนาดยักษ์ต้นหนึ่ง

ต้นไม้เทพต้นนี้เหมือนกับข้ามผ่านจักรวาล กลิ่นอายของพลังที่เผยออกมายิ่งใหญ่กว่ายอดฝีมือจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า ขั้นสะพานเซียนระยะท้ายเสียอีก

ตอนผจญภัยในสุสานจักรพรรดิประกายกาฬ ประมุขประจิมกับประมุขบูรพาต่างลงมือ เพียงแต่ท้ายที่สุดถูกสะกดของสุสานจักรพรรดิประกายกาฬขัดขวางไว้ จึงทำให้สูญเสียร่องรอยของสุสานจักรพรรดิ สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปด้านใน

แม้จะปรากฏตัวขึ้นแวบเดียว ทว่าในตอนที่ประมุขบูรพาลงมือ ก็ยังคงมอบความประทับใจส่วนหนึ่งให้แก่เยี่ยนจ้าวเกอ

ความน่าอัศจรรย์ของวรยุทธ์ที่เขาฝึกฝน ความสมบูรณ์ของทรัพยากรที่ศิษย์ของเขาจะได้รับ สุดที่หอกระบี่ทะเลเหนือจะเทียบเคียง

หากพลังฝึกปรือของคนที่อยู่ตรงหน้านี้จะสูงส่งกว่าเยว่เป่าฉีที่มีพรสวรรค์ใกล้เคียงกัน ก็ไม่น่าประหลาดใจเท่าไร

ชายหนุ่มที่หน้าตาละม้ายเหมือนซือคงจิงผู้นี้ไม่ได้นำพาสายตาของคนรอบๆ เดินออกจากเมืองไป

หลังจากพวกเขารวมกลุ่มกันแล้วก็ออกเดินทางอีกครั้ง เดินเข้าไปในภูเขาลึก

เยี่ยนจ้าวเกอรักษาระยะห่างให้ไกลขึ้นอีกหน่อย จากนั้นค่อยตามไปต่อ

เดินทางอยู่ครึ่งวัน อีกฝ่ายก็ไม่ได้เดินทางเร็วเช่นกัน เส้นทางที่ใช้ไม่ได้เป็นเส้นตรง ดูเหมือนกับกำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่

ถึงเยี่ยนจ้าวเกอจะสงสัย แต่ว่าเมื่อเทียบกันแล้ว ปริศนาที่ชายหนุ่มผู้เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นกุมไว้ ทำให้เขาสนใจมากกว่า

ในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเตรียมจะเปิดเผยตัว คิดสนทนากับอีกฝ่าย เขาก็รู้สึกได้ว่าความเร็วของอีกฝ่ายช้าลงอย่างชัดเจน

ครู่ต่อมาเยี่ยนจ้าวเกอก็สัมผัสได้ว่า ในภูเขาลึกไกลออกไปมีเค้าลางการเปิดของมิติ

ลูกศิษย์ของประมุขบูรพากลุ่มนี้เหมือนกับเปิดทางเชื่อมมิติสายหนึ่ง มุ่งหน้าไปยังมิติต่างแดน

เยี่ยนจ้าวเกอเบะปาก ‘วิชาลับบางอย่างหรือ แสดงว่าลูกศิษย์จากอารามสูงส่งเหล่านี้กำลังตามหาของวิเศษอยู่สินะ’

เขาตามไป เตรียมจะเผยตัวเพื่อติดต่อกับอีกฝ่าย

รอจนเข้าใกล้แล้ว ก็พบว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ปกติ พลังแห่งเขตแดนปั่นป่วน ยังมีเสียงร้องของลมอันเย็นเยือกหลายสายดังออกมาจากประตูทางเชื่อมเขตแดน

เมื่อได้รับผลกระทบนี้ ความสามารถในการรับรู้ของจอมยุทธ์ก็ลดลงมหาศาล ได้แต่อาศัยประสาทสัมผัสทั้งห้าอย่างการได้ยินและการมองเห็น คอยสำรวจและเคลื่อนไหว

นี่ทำให้จอมยุทธ์จากอารามสูงส่งที่เฝ้าอยู่ตรงประตูไม่พบเงาร่างของเยี่ยนจ้าวเกอในทันที กลับสนทนากันอย่างเปิดเผย

“กระเรียนหิมะนั่นหายไปหลายปี วันนี้อุตส่าห์ปรากฏร่องรอยของนางอีกครั้ง หวังว่าครั้งนี้จะจับนางได้แล้ว”

เสียงของอีกฝ่ายเข้าสู่หูของเยี่ยนจ้าวเกอ ม่านตาของชายหนุ่มหดเล็กลงทันที การเคลื่อนไหวพลันหยุดชะงัก

………………..