ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 92

เยี่ยนจ้าวเกอมองเยี่ยจิ่ง ผู้ที่กำลังทำท่าเหมือนจะจับคนมากินทั้งเป็น

หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินคำถามของตนแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างที่เดิมทีค่อยๆ สูญเสียสติไป ก็เริ่มปรากฏอารมณ์ความรู้สึกที่ซับซ้อนขึ้น

ทั้งโกรธแค้น เสียใจ ไม่ยินยอม อาวรณ์ เกลียดชัง ระอา ความรู้สึกผิดต่างๆ รวมเข้าด้วยกัน

ทว่าความรู้สึกเหล่านี้ กลับถูกความโกรธกลืนกินไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยจิ่งกัดฟันกรอด จ้องเยี่ยนจ้าวเกอไม่ละสายตา ทว่าเขากลับไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแต่กล่าวซ้ำไปซ้ำมาว่า “เพราะเจ้า…เพราะเจ้า…ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะเจ้า!”

เหยียนซวี่ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็ยังคงมีสีหน้าคงเดิม ทว่าส่วนลึกของแววตายากที่ปกปิดความรู้สึกผิดหวัง “คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ”

หลังจากที่หาตัวเยี่ยจิ่งพบก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เปิดเผยตัวตนแต่อย่างใด เพียงแต่บอกกับอีกฝ่ายว่าเขาสามารถช่วยแก้แค้นได้

ทว่าเยี่ยจิ่งจำเป็นต้องร่วมมือกับเขา

หานเซิ่ง เฒ่ามารหัวขวานก็มาเพราะมีเยี่ยจิ่งเป็นตัวล่อ กระนั้นการที่หานเซิ่งลงมือ ก็เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายของเหยียนซวี่

หากเยี่ยนจ้าวเกอสิ้นชีพในเงื้อมมือของหานเซิ่ง จากนั้นหานเซิ่งก็ถูกยอดฝีมือแห่งเขากว่างเฉิงโจมตีสังหาร นับว่าเป็นผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในความคิดของเหยียนซวี่

ถ้าหากจำเป็นต้องลงมือสังหารเยี่ยนจ้าวเกอด้วยตัวเอง เยี่ยจิ่งก็เป็นประโยชน์อย่างยิ่ง

ทว่าดูจากตอนนี้แล้ว เยี่ยจิ่งไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทั้งๆ ที่ชี้แนะอีกฝ่ายไปแล้วว่าให้โยนความผิดเรื่องการตายของหลินอวี้เสาไปให้เยี่ยนจ้าวเกอ…

ถึงกระนั้นเยี่ยจิ่งที่ถูกโทสะเข้าครอบงำ กลับไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี

ในความคิดของเขา เหตุใดจึงต้องใส่ร้ายป้ายสีเล่า

ทุกสิ่งอย่างในวันนี้ เดิมทีก็ล้วนเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่สร้างขึ้น!

เหยียนซวี่มองเยี่ยจิ่ง ในใจกำลังส่ายหน้า

คนที่ไร้สติจะถูกโน้มน้าวได้ง่าย ทว่าขณะเดียวกันก็สูญเสียการควบคุมได้ง่ายเช่นกัน ทำให้เกิดเรื่องนอกเหนือความคาดหมายบางอย่าง

ท่านผู้อาวุโสคุมการณ์แห่งถังตะวันออก ตอนนี้รู้สึกได้อย่างลึกซึ้งถึงความปวดหัวของการมีสมาชิกสุดห่วย

สือเถี่ยมองดูท่าทีของเยี่ยจิ่ง แอบส่ายหน้าอยู่ในใจเช่นกัน

ด้วยผลกระทบจากวิชาสร้างร่างกายขึ้นอีกครั้ง อารมณ์ของเยี่ยจิ่งเปลี่ยนแปลงไปไม่คงที่อย่างมาก ใจร้อน โมโหได้ง่าย ยากที่รักษาความสงบเยือกเย็นเอาไว้ได้

เขาไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในหุบเหวปราการมังกรในวันนั้นเลยจริงๆ หรือ?

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเพียงแค่ไม่ยอมเชื่อมากกว่า

ท้ายที่สุดก็คือไม่ยอมรับ คิดว่าตนเองไม่ควรประสบกับเคราะห์ร้ายอย่างไม่มีเหตุผล อีกทั้งยังเป็นการประสบเคราะห์ร้ายต่อหน้าเยี่ยนจ้าวเกออีกด้วย

การประสบเคราะห์ร้ายต้องมีคนคิดทำร้ายเขาอย่างแน่นอน ซึ่งนอกจากเยี่ยนจ้าวเกอที่แต่ไหนแต่ไรก็พัวพันกันมาก่อนอยู่แล้ว จะยังมีคนที่เหมาะสมมากกว่านี้อีกหรือ

คิดจากมุมมองหนึ่งแล้ว ความจริงก็เหมือนการโกรธแล้วพาล หาที่ระบายอารมณ์

เมื่อมาถึงตอนท้ายก็รู้สึกว่าตนในฐานะที่เป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ไม่มีทางจะก้มหัวให้ผู้ร้ายอย่างเด็ดขาด จะต้องเรียกร้องความยุติธรรมของตนให้จงได้ และนำเคราะห์ร้ายที่ตนประสบมาทั้งหมดคืนให้กับอริของตน

เพียงแต่ว่าในระหว่างที่คอยโน้มน้าวสะกดจิตตนเองไม่หยุดยั้งนั้น อารมณ์ของเยี่ยจิงก็ยิ่งไม่คงที่มากขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งความร้อนรนในใจเพิ่มมากขึ้นเท่าไร ไอสังหารภายในใจก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้นเช่นเดียวกัน

จากที่เขาคิดว่าตนเป็นผู้เคราะห์ร้าย ก็ค่อยๆ กลายเป็นคนที่พาลโมโหใส่ผู้อื่นทีละนิด อีกทั้งยังไม่เกรงกลัว ไร้ซึ่งเหตุผลมากขึ้นเรื่อยๆ

น้อยครั้งนักที่สือเถี่ยจะเกิดความรู้สึกเสียใจภายหลัง ทว่าตอนนี้เขาเองก็เริ่มกังขาว่าคนที่ตนมองเห็นในตอนนั้น ผู้ที่ตั้งใจจะรับเป็นศิษย์หลังจากการประลองทดสอบ ใช่เยี่ยจิ่งที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จริงหรือ

หลังจากที่ได้ยินคำถามของเยี่ยนจ้าวเกอ ปฏิกิริยาของเยี่ยจิ่งทั้งหมด ล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของเขา แน่นอนว่าเขามองออก ‘เป็นเพราะเจ้า’ ที่เยี่ยจิ่งเอ่ยออกมาเป็นเพราะความโกรธแค้น ไม่ใช่การยืนยันว่าเยี่ยนจ้าวเกอนั้นสังหารคน

เยี่ยจิ่งจ้องเยี่ยนจ้าวเกออย่างไม่ลดละ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า “หากไม่ใช่เพราะถูกเจ้าล่อลวง อวี้เสาจะไม่ไปกับข้าได้เช่นไร!”

เยี่ยนจ้าวเกอก้าวไปตรงหน้าของอีกฝ่าย แล้วก้มมองเขา “ไม่ไปกับเจ้า ก็เลยไม่มีทางจะให้นางไปกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

“ผู้ใดยืนอยู่ฝั่งเดียวกับเจ้า ก็เป็นศัตรูของข้า!” เยี่ยจิ่งเปล่งเสียงฮึดฮัด ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ สติและความรู้สึกตัวเลือนหายไปอีกครั้ง

ครั้นได้ยินดังนั้น เยี่ยนจ้าวเกอก็มองเยี่ยจิ่งอีก ทว่าน้ำเสียงของเขาสงบนิ่งนัก พอจะทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก “เยี่ยม เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมชดใช้ให้ศิษย์น้องหลินด้วยชีวิตเถอะ”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์เอ่ยถึงนาง หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะเจ้า ทุกสิ่งในตอนนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น!” เยี่ยจิ่งตะโกนด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจเขาอีก เพียงแต่มองไปที่เหยียนซวี่แทน “เยี่ยจิ่งใช้วิชาฝ่ามือดุสิตไม่เป็นหรอก”