ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 928

ขณะมองดูกวนอวี่ลั่วโต้เถียงกับลูกศิษย์ของประมุขประจิมแห่งเขาทุ่งวิจิตร เฉิงโม่สอดปากไม่บ่อยนัก

อารามคงมายาจากเขาหอเมฆาของเฉิงโม่กับเขาทุ่งวิจิตร นับว่าไม่ได้มีความขัดแย้ง ที่แล้วมาอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข

กับเขาโถงทองในเขตตะวันอาคเนย์ ก็ไม่มีความสัมพันธ์พิเศษใด

กวนอวี่ลั่วโต้เถียงกับอีกฝ่าย ส่วนใหญ่เป็นเพราะเฟิงอวิ๋นเซิงมาจากเขากว่างเฉิง

นางยังอายุน้อย วัยวุฒิต่ำ แม้ว่าจะเป็นหลานสาวของประมุขประจิม แต่ก็มีบางคำพูดที่พูดได้ไม่เป็นไร

เฉิงโม่กลับไม่อาจแสดงความช่วยเหลือได้

ประมุขอุดรอยู่ในเขตราตรีอุดรของโลกซ้อนโลก ไม่อาจออกมาเคลื่อนไหวโดยง่าย

ครั้งนี้เฉิงโม่มาชมดูการต่อสู้ของจักรพรรดิแพรและทวนพระอังคารที่มิติต่างแดน คำพูดและการกระทำของเขาไม่ได้เกี่ยวข้องแค่ตัวเขาเองอีก แต่เป็นตัวแทนของประมุขอุดรในระดับหนึ่ง ย่อมต้องระวังตัว

เขากับเยี่ยนจ้าวเกอเพียงพบหน้ากันครั้งเดียว คุยกันแค่ไม่กี่ประโยค ย่อมไม่อาจบอกว่ารู้จักกันอย่างลึกซึ้งได้

แต่เฉิงโม่รู้สึกได้ว่า คนหนุ่มผู้นั้นไม่ได้เป็นคนวางมาดใหญ่โต สร้างชื่อเสียงจอมปลอม

ที่จอมยุทธ์เขาทุ่งวิจิตรตรงหน้าเหล่านี้ลดทอนคุณค่าของเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่ใช่เพราะไม่พอใจที่สำนักที่มาจากโลกเบื้องล่างใบหนึ่งได้รับการกล่าวขานคู่กับพวกเขาเท่านั้น

แต่เป็นเพราะเขาโถงทองในเขตตะวันอาคเนย์ด้วย

ในตอนที่ประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ยกับประมุขทักษิณจวงเซินประมือกัน ประมุขประจิมกำลังเข้าฌานพอดี

ไม่กี่วันมานี้ประมุขประจิมเพิ่งออกฌาน ที่แล้วมาเขาไม่ปรองดองกับประมุขอาคเนย์เท่าไรนัก เกรงว่าจะมีความคิดร่วมมือกับประมุขทักษิณ

ความสัมพันธ์ระหว่างประมุขประจิมกับจักรพรรดิแพรเองก็ไม่เลวยิ่ง หากเขากับประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ยเกิดความขัดแย้งกัน ถ้าจักรพรรดิแพรไม่เข้าไปไกลเกลี่ย ก็ต้องไม่ช่วยเหลือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

เมื่อมีจักรพรรดิเอกภพกำเนิดคอยดึงความสนใจของจักรพรรดิแพรไว้ หากประมุขประจิมกับประมุขทักษิณร่วมมือกัน ประมุขอาคเนย์จะลำบากยิ่ง

เขากว่างเฉิงใกล้ชิดกับเขาโถงทอง เขาทุ่งวิจิตรย่อมไม่ถูกชะตากับเขากว่างเฉิงอยู่แล้ว

เฉิงโม่ส่ายหน้าเล็กน้อย จู่ๆ จิตใจสั่นไหว

เขามีระดับพลังฝึกปรือสูงที่สุด มีพลังแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มคน ดังนั้นเขาจึงรับรู้ถึงความผิดปกติได้ก่อน

ครั้นหันไปมอง เขาเห็นเยี่ยนจ้าวเกอในอาภรณ์สีขาว สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงิน มีดวงตาดุจดวงดาวสุกสกาว กำลังเดินมาทางนี้อย่างไม่รีบไม่ร้อน

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าผ่อนคลาย มุมปากประดับด้วยรอยยิ้มเลือนราง

ชายหนุ่มเห็นเฉิงโม่พอหันหน้ามา จึงยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เขาเป็นการทักทาย

แต่ว่าพอเฉิงโม่เห็นรอยยิ้มนั้น หัวใจของเขาก็พลันเต้นด้วยความระทึก ‘เขาได้ยินหมดแล้ว…’

เยี่ยนจ้าวเกอกวาดสายตามองผู้คนอย่างสบายอารมณ์ สายตาเลื่อนจากเฉิงโม่ไปอยู่บนตัวคนผู้หนึ่ง

นั่นเป็นสตรีอายุน้อยผู้หนึ่ง มีอายุราวๆ ยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด เกือบสามสิบปี ไม่งามไม่ขี้เหร่ มีบุคลิกเป็นเอกลักษณ์ มองแล้วรู้สึกว่าไม่ธรรมดา

ลวดลายบนอาภรณ์ที่นางสวมใส่เหมือนกับลูกศิษย์จากยอดเขาอัศจรรย์

แต่ว่าเมื่อเทียบกับพวกฟู่ถิงที่เยี่ยนจ้าวเกอได้พบมาก่อนหน้าแล้ว รูปแบบอาภรณ์ของสตรีนางนี้มีรายละเอียดไม่เหมือนกัน

เยี่ยนจ้าวเกอคล้ายนึกอะไรได้ ‘ไม่ได้มาจากผาบัวแดง แต่ว่าเป็นผู้สืบทอดที่อยู่ในสถานที่อื่นของยอดเขาอัศจรรย์’

จักรพรรดิแพรเป็นผู้ปกครองยอดเขาอัศจรรย์ แต่ว่าผาบัวแดงต่างหากถึงจะเป็นที่อยู่อย่างเป็นทางการของเขา พวกฟู่ถิงนับได้ว่าเป็นผู้สืบทอดสายตรงของจักรพรรดิแพร

นอกจากผาบัวแดงแล้ว ยอดเขาอัศจรรย์ยังมีสถานที่อื่นอยู่อีก เป็นพวกเถาอวี้ เทพธิดาสสารกำเนิดบุกเบิก

หากย้อนขึ้นไป ล้วนเป็นผู้สืบทอดของนักพรตเสวียนจง ต่างเป็นผู้สืบทอดสายเอกพิสุทธิ์ทั้งสิ้น

กระนั้นสำหรับคนนอกแล้ว ยอดเขาอัศจรรย์ในตอนนี้ล้วนเป็นลูกศิษย์ของจักรพรรดิแพร

ถึงอย่างไรความแตกต่างระหว่างเซียนกับคนธรรมดา การขวางกั้นระหว่างมนุษย์และเซียน และการก้าวสู่ระดับเซียนล้วนไม่เหมือนกัน

มีแต่ภายในจึงค่อยเกิดการแบ่งสาขาที่อยู่ แต่ก็ไม่ได้ชัดเจน เป็นแค่ความแตกต่างของการรับสืบทอดเท่านั้น