ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 955

ฆราวาสเด็ดดาวกวนลี่เต๋อ จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า ขั้นสะพานเซียนระยะท้าย

ผู้วิเศษเซิง เสวียนเฉิงอ๋อง จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปด ขั้นสะพานเซียนระยะกลาง

พักพรตสือ คังผิง เฮ่อตงเฉิง กู้จาง จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเจ็ด ขั้นสะพานเซียนระยะต้น

นี่เป็นชื่อรายชื่อของยอดฝีมือที่ตายเพราะเขากว่างเฉิง

อีกทั้งยังถูกฆ่าทิ้งหมดสิ้นที่เขากว่างเฉิงในสงครามเดียวกันด้วย

ในสายตาของคนส่วนหนึ่ง บางทีอาจมีส่วนที่ไม่เป็นจริงอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อข่าวลือเรื่องอาวุธเซียนกระจายออกไป ก็ดึงดูดความสนใจของคนส่วนใหญ่

หากแต่เมื่อนึกดูให้ละเอียด กลับทำให้สยิวกายขึ้นมา

โดยเฉพาะพวกจวงเจาฮุยที่ตอนนี้ถูกเยี่ยนจ้าวเกอใช้ตราประทับตะวันกดไว้ด้านล่าง สัมผัสได้อย่างชัดเจนยิ่งกว่า

วินาทีนี้เขารู้สึกได้ว่า บางทีความสนใจไม่สมควรอยู่ที่อาวุธเซียนที่มีอยู่แค่ในเรื่องเล่า แต่ไม่มีแม้แต่เงาชิ้นนั้นมากนัก

สำหรับเขตตะวันอาคเนย์ สายตาของพวกเขาก็ไม่ควรจับจ้องเขาโถงทองเพียงอย่างเดียว

ในอดีตมีกี่ครั้งแล้วที่ตัวตนที่ไม่ได้รับความสำคัญ กลับกลายเป็นการคุกคามที่ส่งผลโดยตรง!

ขณะมองตราประทับตะวัน และมองเยี่ยนจ้าวเกออีกครั้ง จวงเจาฮุยก็จิตใจสั่นไหว

‘คนผู้นี้หากปีนขึ้นสะพานเซียน จะสามารถกระตุ้นตราประทับตะวันได้อย่างสมบูรณ์แล้ว!’

ตราประทับตะวันแตกต่างกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงชิ้นอื่นโดยสิ้นเชิง

เยี่ยนจ้าวเกอจะปีนขึ้นสะพานเซียนได้หรือไม่

แม้จะเป็นศัตรู แต่จวงเจาฮุยก็ยอมรับ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยแม้แต่น้อย!

สิ่งที่แตกต่างอยู่ที่ เยี่ยนจ้าวเกอจะปีนขึ้นสะพานเซียนได้ตอนไหน

ขอแค่คิดถึงเมื่อหกปีก่อน เขายังเป็นแค่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสอง ขั้นรวมรูป จิตใจของจวงเจาฮุยก็บิดเบี้ยวแล้ว

สำหรับเยี่ยนจ้าวเกอ เป็นเพราะการไหลของเวลาในโลกผืนสมุทรเร็วกว่าโลกซ้อนโลก ความจริงจึงผ่านมาไม่ต่ำกว่าหกปี

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น เมื่อพูดถึงอายุจริงแล้ว ความเร็วในการเพิ่มระดับของเยี่ยนจ้าวเกอก็น่าตื่นตระหนกยิ่ง

พอคิดถึงตรงนี้ สองคนจากเนินต้นจักรพรรดิก็ยิ่งรู้สึกย่ำแย่กว่าเดิม

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อหกปีก่อน เยี่ยนตี๋บิดาของเยี่ยนจ้าวเกอยังได้ทลายนภาเห็นเทวะสำแดง ลอยจากโลกแปดพิภพขึ้นมายังโลกซ้อนโลก

ปัจจุบันหกปีผ่านไป ครั้งสุดท้ายที่เยี่ยนตี๋ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ก็เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นหก ขั้นเทวะสำแดงระยะท้ายแล้วเช่นกัน!

ในวินาทีนี้ จวงเจาฮุยค้นพบอย่างแท้จริงแล้วว่า ตนดูแคลนเยี่ยนจ้าวเกอ ดูแคลนเขากว่างเฉิงเกินไป

ตอนนี้เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถเตือนบิดาของตนเอง เตือนผู้อาวุโสและสหายในสำนักได้

ต่อให้จะต้องละทิ้งเรื่องของเขาโถงทองและกระดูกหงส์เพลิงก่อนชั่วคราว ก็ต้องรวบรวมพลัง จัดการภัยร้ายเช่นเขากว่างเฉิงให้ได้!

แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกขื่นขมก็คือ อย่าว่าแต่ตอนนี้พวกเขาจะรอดชีวิตไปจากอารามเอกนิกายได้หรือไม่ ต่อให้ทำได้ พวกเขาก็ใช่ว่าจะมีโอกาสชดเชยความผิดพลาดเมื่อก่อนหน้า

ประมุขทักษิณจวงเซินบิดาของเขา หลังจากออกจากเขตเพลิงทักษิณไปเมื่อสองปีก่อนหน้านี้ จนกระทั่งถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้กลับมา

และสิ่งที่ย่ำแย่กว่าก็คือ ตามประสบการณ์ในอดีต จวงเซินจะไม่กลับมาในเวลาสองสามปีนี้

แน่นอนว่านอกจากจวงเซินแล้ว พวกประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ย ปัจจุบันก็ไม่ได้อยู่ที่สำนักของตัวเองเช่นกัน

แต่ว่าหากอ้างอิงจากการตายของฆราวาสเด็ดดาวกวนลี่เต๋อ ยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า ขั้นเทวะสำแดงระยะท้ายเป็นตัวอย่าง และอ้างอิงจากพลังที่แข็งแกร่งที่เยี่ยนจ้าวเกอได้แสดงออกมาในตอนนี้

ถ้าจวงเซินที่อยู่ในระดับประมุขในหมู่คนไม่ออกโรง แล้วเขาลีลาหงส์โจมตีสุดกำลัง จะทำลายเขากว่างเฉิงได้หรือไม่

พวกจวงเจาฮุยที่เริ่มให้ความสำคัญกับเขากว่างเฉิง ในตอนนี้ไม่มีความมั่นใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ในเขตตะวันอาคเนย์ก็ยังมียอดฝีมือในท้องถิ่น ไม่มีทางนิ่งดูดายแน่

พอคิดถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกของเขาก็คับข้องมากกว่าเดิมอย่างไม่อาจควบคุม

“แต่ถ้าหากท่านไม่มี เช่นนั้นก็น่าเสียดายยิ่ง ท่านยังต้องตายอยู่ดี” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยอย่างราบเรียบ “ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านตอบคำถามนี้ไม่ได้ กล่าวกันตามตรง ข้ายินดีเชือดท่านทิ้งมากกว่า”

ชายหนุ่มพูดพลาง เพิ่มแรงที่มือต่อ

ตราประทับตะวันสั่นไหว เหมือนกับขยายใหญ่ขึ้น กลายเป็นดวงอาทิตย์ที่แท้จริง

กายเนื้อของจวงเจาฮุยและบุรุษวัยกลางคนผู้นั้นมอดไหม้พร้อมกัน!

พวกเขากลายเป็นหงส์เพลิงสองตัว ดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต แต่ก็ไร้ประโยชน์

คนสองคนส่งเสียงคำรามและเสียงโหยหวนพร้อมกัน จากสูงสุดไปถึงต่ำสุด สุดท้ายก็หายไป

เยี่ยนจ้าวเกอตั้งใจมอง เห็นหงส์เพลิงที่เกิดจากบุรุษวัยกลางคนผู้นั้นสิ้นสูญหมดสิ้น ไร้ซากศพหลงเหลือ วิญญาณสลายหาย

แต่ว่าหงส์เพลิงที่เกิดจากจวงเจาฮุย หลังจากดับสิ้นแล้ว ก็ถึงกับปรากฏเป็นเปลวเพลิงกลุ่มหนึ่ง

เปลวเพลิงนั้นทำลายมิติอย่างเลือนราง กำลังจะเคลื่อนห่างออกไป

มิติที่เปลวไฟอยู่ตอนนี้เหมือนกับหลุดออกจากโลกของอารามเอกนิกาย สร้างโลกของตัวเองขึ้นมา พริบตานี้ตราประทับตะวันเหมือนไม่อาจแทรกแซงได้

“ไปไม่ได้ๆ” เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะเหอะๆ ยื่นฝ่ามืออกมา กลางฝ่ามือปรากฏสภาวะโกลาหล

ความโกลาหลกระจายไปทั่ว ถึงกับดูดเปลวเพลิงกลุ่มนั้นไว้!

ในเปลวเพลิงมีคลื่นสติส่งออกมา

ใบหน้าของจวงเจาฮุยค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากด้านใน มองเยี่ยนจ้าวเกออย่างตะลึงลาน

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย “ประเสริฐมาก ตอนนี้ดูเหมือนพวกเราจะมีที่ให้เจรจากันแล้ว เพียงแต่ท่านยินยอมหรือไม่”

“ตอนที่อยู่ในดินแดนสุทธทัศน์บนทะเลหวงเจีย ก่อนที่ท่านจะไป ท่านพาสตรีที่มีชื่อว่าเมิ่งหว่านไปด้วย ได้ยินว่าสำนักท่านมีผู้อาวุโสรุ่นก่อนชื่อหลิวเซี่ยนถิง ถ้าข้าทายไม่ผิด พวกนางเป็นแม่ลูกกันกระมัง”

เขามองจวงเจาฮุย “คำถามของข้าคือ บิดาของเมิ่งหวานเป็นผู้ใด”