ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 336

ซูเจ๋อใช้นิ้วของเขาจับที่คางของเฉินเสียน และเอียงศีรษะของเธอเบาๆ เพื่อที่เขาจะได้เห็นคอด้านข้างของเธอ

รอยจูบที่คอด้านข้างยังคงลุกลามลงไป จนถึงกระดูกไหปลาร้าที่ผ้าปกคลุมไว้

เมื่อเห็นว่ารอยจูบนั้นลึกมาก ซูเจ๋ออดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ "เจ็บไหม?"

เฉินเสียนหลับตาลง หูของเธอค่อยๆ แดงขึ้น และพูดว่า "ข้าจำไม่ได้"

ตอนที่ซูเจ๋อจูบเธอเช่นนี้ เธอไม่สนใจว่ามันจะเจ็บหรือไม่ เพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายอยู่ในเมฆในหมอก และทุกอย่างก็ถูกโยนออกจากไปแล้ว

เขามียาที่พกติดตัวและได้หยิบออกมาใช้ทาไปที่คอให้เฉินเสียน เหมือนคราวก่อนที่กำลังภายในหลอมรวมเข้าและกระจายได้เร็วขึ้น

นิ้วของซูเจ๋อเลื่อนลงมาจนสุดและหยุดที่ขอบเสื้อของเฉินเสียน และพูดว่า "ยังมีบางส่วนอยู่ใต้คอ ต้องการทาไหม หากว่าท่านไม่ต้องการ ข้าจะไม่ทา"

แต่เฉินเสียนคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้จะสวมใส่ที่คล้ายกับชุดของวันนี้ หากว่าไม่ทายาพรุ่งนี้เช้าก็ไม่อาจจะปกปิดมันไว้ไม่ได้

จากนั้นเธอก็คลายผ้าออก โดยเผยให้เห็นไหล่ เธอยกมือขึ้นเพื่อปลดขอบเสื้อ ขอบเสื้อที่อ่อนนุ่มก็ค่อยๆ ลื่น เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและหัวไหล่

นั้นคือบริเวณของเมื่อคืนที่ซูเจ๋อได้อาลัยอาวรณ์ และตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แม้ว่าจะทิ้งรอยจูบของเขาไว้ แต่มันก็สวยงามและน่าดึงดูดใจมาก

เขาได้ทายาให้กับเธอ และอีกด้านได้พูดว่า "ในช่วงไม่กี่วันนี้ท่านไม่ยอมที่จะให้ข้าเข้าใกล้ท่าน และไม่ยอมที่จะพูดกับข้าเลยแม้แต่คำเดียว ตอนนี้ท่านยังตำหนิและยังเกลียดข้าอยู่ใช่ไหม"

เฉินเสียนไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแค่เอียงคอไปที่มือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ซูเจ๋อพูดว่า "ที่จริงข้าไม่ต้องการให้ท่านรู้สิ่งเหล่านั้น ข้าก็คิดว่าในใจท่าน ข้าเก็บด้านที่ดีไปตลอด หากข้ารู้เรื่องนี้แต่แรก ข้าควรจะปกปิดให้มากกว่านี้และจะได้ไม่ทิ้งร่องรอยให้ท่านค้นหา"

"ข้าไม่ได้หลงในอำนาจ หรือไม่กระตือรือร้นในการสมรู้ร่วมคิด แต่นี่คือวิธีที่ข้าต้องใช้เพื่อให้ได้มาจนถึงทุกวันนี้ และจนถึงวันนี้วันที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ โชคชะตากำหนดให้มือของข้าจะได้ไม่ต้องสะอาดมาก"

เฉินเสียนรู้ว่า ซูเจ๋อสามารถดิ้นรนจากความวุ่นวายของราชวงศ์ก่อนหน้า และไม่สามารถที่จะพึ่งพาความบริสุทธิ์ มิฉะนั้น ในราชสำนักสามารถกินคนได้โดยไม่คายกระดูก เกรงว่าเขาคงจะไม่เหลือกระดูกไปนานแล้ว

มีเพียงวิธีที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเท่านั้นถึงสามารถแสร้งทำเป็นตัวเขาและปกป้องเขาได้

"ตอนที่ท่านมองไม่เห็น ข้ายังเคยทำเรื่องเลวร้ายอีกตั้งมากมาย หากข้าไม่พูด ท่านเองก็คงจะไม่รู้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคยเกิดเรื่องขึ้น เพราะข้าเป็นคนเช่นนี้มาตลอด"

เฉินเสียนเห็นเขาพูดอย่างนิ่งสงบ พูดว่า "ข้าเองคิดว่าไม่มียาที่จะสามารถช่วยได้ และเป็นคนที่ไม่มีอะไรที่จะสามารถช่วยได้เลย"

ในใจเฉินเสียนเจ็บปวด ที่เบ้าตาที่ยากแก่การเข้าใจ

ใช่ เธอมักจะจำส่วนที่ลึกที่สุดเสมอ คือด้านที่ขาวสะอาดของเขาทั้งหมด

คนทั้งหมดมีความซับซ้อน บนโลกใบนี้ไม่มีคนดีอย่างสมบูรณ์แบบ และก็ไม่มีคนเลวอย่างสมบูรณ์

เขาไปที่ภูเขาเพื่อช่วยชีวิตเธอ เขาช่วยเธอนับครั้งไม่ได้ เขาช่วยชีวิตเธอและเฮ่อโยว เขายังตั้งโรงหมอโทรมๆ ที่นอกเมืองเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยของผู้ลี้ภัย

เขาจะเป็นคนเลวที่บริสุทธิ์ได้อย่างไรล่ะ

"อาเสียน ถ้าซูเจ๋อไม่เลว ก็ไม่สามารถปกป้องให้ท่านเติบโตขึ้นทุกวัน ถ้าไม่เลว ก็ไม่สามารถกำจัดผู้ไม่เห็นด้วยในราชสำนักได้ ถ้าไม่เลว ก็ไม่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองในสถานการณ์ที่ทุกฝ่ายเป็นศัตรูกัน ถ้าไม่ได้เลว ยิ่งไม่สามารถช่วยแก้ไขและสนับสนุนต้าฉู่ของท่านได้"

"ท่านยังมีเวลาและโอกาสที่จะกลับคำ ท่านยังอาจจะคิดได้ชัดเจน บางทีคนเช่นข้าต่อไปอาจจะไม่สามารถเดินไปพร้อมกับท่านได้ ก็จะไม่สามารถอยู่กับท่านไปจนแก่เฒ่าได้ ถ้าท่านคิดให้ชัดเจนแล้ว สำหรับท่านกับข้าที่จะเป็นเพียงจักรพรรดิและขุนนางก็ไม่เป็นไร"

เขามีความทุกข์และความสุขน้อยลง "ถ้าท่านไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับข้าอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องกังวลกับมัน แค่บอกข้าสักหน่อยแล้วข้าจะได้ตัดมันทิ้ง"

เขาร้ายกับคนอื่น แม้กระทั่งร้ายกับตัวเอง เพียงเพื่อแค่จะดีกับเธอเพียงคนเดียว