ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน นิยาย บท 12

จางซูฉีออกจากโรงพิมพ์ก็ตรงไปร้านขายยา นางนำเห็ดหลินจือออกมาสองดอกมันอยู่ในมิติดูแล้วน่าจะมีอายุสองถึงสามร้อยปี ไม่รู้ว่าแพงไหมในชาติที่แล้วสามารถเพาะขยายพันธุ์ได้แต่ยุคนี้ยังคงต้องขึ้นเขาเสาะหา

มาถึงหน้าร้านขายยาป้ายเขียนว่าหอโอสถจึงเดินเข้าไป หนานกงเยี่ยรู้สึกได้กลิ่นคุ้นเคยเมื่อวานนี้เขาก็ได้กลิ่นเช่นนี้เหมือนกันจากท่านป้าคนนั้น กำลังพูดคุยอยู่กับสวีไค่เฉิงและหลี่หมิงหลง เท้าบางชะงักทันทีที่เห็นสืออินและสือห่าว แม่เจ้าอย่าบอกนะว่าไอ้หน้าโบท็อกซ์นั่นอยู่ที่นี่ด้วย สองคนหันมาเห็นนางแล้วจะเดินกลับออกไปก็ไม่ทันแล้วด้วย วันนี้ก้าวเท้าผิดหรือไงวะซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้

"คุณชาย ไม่ทราบว่าท่านต้องการซื้อสิ่งใด ที่บ้านมีใครป่วยหรือขอรับ"

คนงานเดินมาหาต้อนรับอย่างดี ผิดกับร้านเครื่องประดับลิบลับแสดงว่าไม่ใช่ร้านไอ้โรคจิตหนานกงเยี่ย จางซูฉีใช้พัดปิดครึ่งหน้าก่อนจะเอ่ย

"ท่านหมอ ที่นี่รับซื้อสมุนไพรหรือไม่ขอรับ พอดีวันก่อนเดินทางมาเมืองหลวงตอนขึ้นเขาบังเอิญได้สมุนไพรมาสองต้น หากว่าท่านรับซื้อข้ายินดีขายให้ขอรับ"

"โอ๊ย คุณชายข้าเป็นแค่คนงานมิใช่ท่านหมอหรอกขอรับ ส่วนสมุนไพรข้าไปตามหลงจู้ให้ท่านดีกว่าข้าไม่มีความรู้ คุณชายท่านรอสักครู่นะขอรับ"

หนานกงเยี่ยมองมาเขาชะงักพัดที่ปิดครึ่งหน้าทำให้เห็นดวงตาสุกใสคู่นั้น เหมือนเขาเคยเห็นมาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหนจึงเดินเข้าไปหา

"คุณชายท่านนี้ ข้าเป็นเจ้าของร้านนี้มิทราบว่าท่านมาขายสิ่งใดพอจะบอกได้หรือไม่"

"เวรแล้วทำไมนะทำไมต้องเป็นร้านไอ้บ้านี่อีกแล้ว ทะลุมิติทั้งทีเจ๊ล่ะจ๊นจน แต่ไอ้อ๋องบ้านนี่ร่ำรวยเกิน ข้าวสักมื้อยังไม่คิดจะส่งให้ กิน"

"เอ่อ เถ้าแก่ข้ามีสิ่งนี้มาไม่ทราบว่าพอจะขายได้หรือไม่ขอรับ"

จางซูฉีหยิบเห็ดสองดอกออกมา ทันทีที่เห็นสวีไค่เฉิงกับหลี่หมิงหลงก็ตาโต ตอนนี้ไทเฮาประชวรหมอหลวงกำลังต้องการเห็ดหลินจือพอดีสวรรค์ช่างเมตตานัก หนานกงเยี่ยเองก็ยินดี เสด็จแม่สามวันดีสี่วันล้มป่วยจึงให้ไปตาม จูจ้านไห่มา

"ไปเชิญท่านหมอจูมาหน่อย น้องชายท่านนี้รบกวนรอสักครู่ไม่ทราบว่าเจ้าคือ..."

"ข้าน้อยแซ่เย่ว มีนามคำเดียวว่าฉางขอรับ"

"อ้อ น้องเย่วฉางรอสักครู่เถอะ เห็ดหลินจือนี้อย่างไรก็รับซื้อว่าแต่เราเคยพบกันมาก่อนหรือไม่ เหตุใดข้าคุ้นหน้าเจ้านัก"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน