ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน นิยาย บท 15

จางหย่งเล่อถอนหายใจกำลังจะกลับขึ้นรถม้า พอดีกับรถม้าอีกคันมาจอดเทียบ คนในรถเลิกผ้าม่านขึ้นก็เห็นอักษรจางจึงเหยียดมุมปาก

"สกุลจางนี่ช่างใจกล้านัก ลักขื่อเปลี่ยนเสาไม่เท่าไหร่ ตอนนี้ยังกล้าส่งคนที่บ้านคัดเลือกสนมอีกครั้ง ดูท่าทะเยอทะยานไม่น้อยจะเป็นทั้งสะใภ้ใหญ่สะใภ้รองของราชวงศ์ให้ได้กระมัง"

บุรุษรูปงามเปิดม่านออกมาก่อนจะเอ่ยวาจาถากถาง เขาคือหนานกงมั่วบุตรชายเสียนอ๋องซึ่งเป็นเสด็จอาของฮ่องเต้ วันนี้มาหาพี่ชายพอดี พอเห็นรถม้าสกุลจางจอดอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะหยุดรถ จางหย่งเล่อเกลียดบุรุษผู้นี้แต่จำต้องคารวะทักทาย

"หย่งเล่อคารวะซื่อจื่อเจ้าค่ะ หมดธุระแล้วข้าน้อยขอตัวนะเจ้าคะ"

"ทำไมข้าพูดผิดหรือคุณหนูรองจาง ข้าว่าจางป๋อเหวินท่านลุงของเจ้าไม่เลวเลยนะ ส่งหลานสาวปัญญาอ่อนมาให้แต่งงานกับพี่ชายข้าแทนบุตรสาวตนเอง ใช้ข้ออ้างว่านางป่วย แต่มาตอนนี้กลับจะส่งคนป่วยเข้าคัดเลือกสนมถือว่าสกุลจางของเจ้าใจกล้าไม่น้อยเชียว"

หนานกงมั่วเยาะเย้ยถากถาง จางหย่งเล่อทำได้แค่อดทน หากนางปะทะกับเขาน้องสามอยู่ในตำหนักเหมยฮวาอาจยิ่งลำบาก หนานกงมั่วจิตใจคับแคบ มักหาโอกาสช่วงชิงการค้ากับนางเสมอทำตัวเป็นคู่แค้น ตั้งแต่มีปัญหาเรื่องการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเขาก็ยิ่งตัดหนทางนางมากขึ้น ไม่อยากรั้งอยู่นานกลัวทนไม่ได้แล้วโต้กลับ จึงขอตัวเพราะไม่อยากได้ยินคำระคายหูถากถางไม่ยอมหยุด

"ซื่อจื่อสั่งสอนถูกแล้วหย่งเล่อจะจำไว้เจ้าค่ะ ข้าน้อยแค่มาเยี่ยมน้องสาวหากทำให้จวนอ๋องไม่สะดวกใจต้อนรับเช่นนั้นก็ขอตัว ลาแล้วเจ้าค่ะ" จางหย่งเล่อย่อตัวลาหนานกงมั่วจากนั่นก็ขึ้นรถม้าเพื่อจากไป

"คุณหนู ซื่อจื่อคนนั้นท่านอย่าใส่ใจเลยนะขอรับ เขาคงโกรธแทนเยี่ยอ๋องเลยกล่าววาจาไม่น่าฟัง"

"สุนัขดีไม่ขวางทางผู้อื่น คนดีๆอย่างข้าเหตุใดต้องลดตัวไปกัดกับหมาเล่า ลุงจูไปร้านหนังสือหยวนเป้าเถอะข้าอยากไปหาซือหมิงไม่ได้เจอนางมาเดือนกว่าแล้ว คนใจแคบอย่างหนานกงมั่วสักวันคงได้สำลักน้ำลายตัวเองจนตาย ปากโสโครกยิ่งนัก"

รถม้าเคลื่อนไปแต่คนที่อยู่ในรถม้ากำมือสองข้างแน่นจนกระดูกนิ้วโปนออกมา องครักษ์ข้างกายแอบกลืนน้ำลาย ซื่อจื่อวรยุทธนับว่าสูงส่งไม่น้อยคำพูดเหล่านั้นแม้รถม้าจะเคลื่อนไปแล้วแต่ได้ยินชัดเจนทุกคำ ดูจากสีหน้าเจ้านายแล้วอยากไว้อาลัยให้คุณหนูรองสกุลจางผู้นั้นจริงๆ

"สุนัขงั้นหรือ จางหย่งเล่อถึงข้าจะเป็นหมาก็เป็นหมาป่าเชียวนะ ลูกแกะน้อยอย่างเจ้าปากกล้านักกล้าพองขนใส่ข้า สักวันหมาป่าเช่นข้าจะขย้ำเคี้ยวเจ้าไม่คายแม้แต่กระดูกสักชิ้น รอก่อนเถอะ"

รถม้าเลี้ยวเข้าไปในตำหนักในวันนี้เขามาเยี่ยมพี่ชาย หนานกงมั่วรู้ว่าพี่ชายโยนสตรีปัญญาอ่อนคนนั้นไปเรือนท้ายจวนแล้ว จึงสั่งคนที่มาว่าห้ามพูดถึงเรื่องคนสกุลจางมาที่นี่วันนี้อีก ไม่เช่นนั้นหากพี่ชายโกรธจนแตกหักกับสกุลจางคงไม่ดีตอนนี้ชายแดนไม่สงบ จางป๋อคุณจำเป็นต้องรั้งอยู่

"บ้านรองเจ้าเลี้ยงบ้านใหญ่ไม่ใช่หรือ คลังสมบัติก็เป็นมารดาเจ้าดูแล คนบ้านใหญ่หากไร้บ้านรองเช่นเจ้าคงไม่พ้นถือกะลา ป้าสะใภ้ใหญ่คนนั้นกับท่านย่าของเจ้าชอบหน้าใหญ่บริจาคทีเหมือนเทน้ำทิ้ง ทั้งที่ไม่ใช่เงินตนเอง"

"นางอยากให้คนมองว่านางใจบุญ คัดเลือกสนมปีนี้นางคงหวังว่าได้รับคัดเลือก นางหน้าตางดงามคงคิดว่ามีโอกาสรับใช้ฝ่าบาทกระมัง" จางหย่งเล่อถอนหายใจ

"ข้าว่านะ น้องสามเจ้าต่างหากที่งามล่มบ้านล่มเมือง สิบสาวงามในเมืองหลวงไม่อาจเทียบนางด้วยซ้ำ อ้อในสิบอันดับมีเจ้ามีข้าเย่วเย่วกับฮองเฮาคนปัจจุบันนี่นาฮ่าๆ"

ฟางซือหมิงอยากให้เพื่อนรักอารมณ์ดีจึงเอ่ยขำๆ

"พูดเหมือนเจ้าเคยเห็นฉีเอ๋อร์ วันนี้ข้าไปหานางมาอยากเข้าเยี่ยมแต่ถูกคนตำหนักเหมยฮวาปิดประตูใส่หน้า ตอนกลับยังเจอสุนัขชั่วร้ายหนานกงมั่วเห่าใส่ไม่เลิกอีก"

"นี่เล่อเล่อตามข้าขึ้นมาชั้นสองข้ามีเรื่องจะคุยด้วย"จางหย่งเล่อเดินตามฟางซือหมิงขึ้นไปเวลามีเรื่องสำคัญนางมักจะไปคุยในห้องลับเสมอ