ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 16

“อุ๊ยตาย ขออภัยด้วยเพคะ บ่าวทำงานหนักจนเคยชินแล้ว แรงเลยมากเกินไปหน่อย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ” แม้ปากของนางสกุลเฉินจะกล่าวขอโทษ แต่บนใบหน้าไม่ได้มีเจตนาขอโทษเลยสักนิด

หลังจากฉินเหยี่ยนเย่ว์ยืนตรง ขมวดคิ้วแน่น

ยายเฒ่าผู้นี้ จงใจทำ จงใจออกแรงผลักไสนาง

การกระทำเมื่อครู่นี้ในมุมมองของคนนอกนั้นไม่ได้ทำเลยเถิด หากนางคิดเล็กคิดน้อย คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน และมีชื่อเสียงว่าเป็นคนจิตใจคับแคบแพร่งพรายออกไป

นางสกุลเฉินราวกับมั่นใจแล้วว่านางทำได้แค่เพียงยอมรับชะตากรรม

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้มเยาะ ยกมือขึ้น ตบฉาดเข้าไปที่บนใบหน้าของนางสกุลเฉินทีหนึ่ง

ฝ่ามือนั้น แรงไม่มาก แต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน เสียงตบหน้าที่ดังก้องไปทั่วในเรือน ทุกคนต่างพากันตกอกตกใจ

นางสกุลเฉินรู้สึกว่าบนใบหน้าทั้งเจ็บแสบและปวดร้อน นางกุมใบหน้าเอาไว้ สีหน้าอับอาย

ถูกคนที่เคยโง่เขลาตบหน้าแล้วหลอกจนหัวหมุนในสถานการณ์เช่นนี้ เกียรติของนางหายไปจนสิ้นซาก ก้นบึ้งของหัวใจเกิดความอาฆาตและเคียดแค้นขึ้น

“แค่บ่าวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แม้แต่คำว่าได้โปรดยังพูดไม่เป็น?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยตำหนิ “ใช้การกระทำที่หยาบเช่นนี้กับข้า ผู้ใดสอนมารยาทให้เจ้ากัน?”

นางสกุลเฉินคนนี้นางจำได้ว่า เป็นมันสมองของฉินเสวี่ยเย่ว์ ชอบเสนอความคิดแย่ ๆ ทั้งยังชอบยุให้รำตำให้รั่วอีกด้วย เป็นเพราะยายแก่คนนี้ เจ้าของร่างเดิมจึงต้องเป็นแพะรับบาปแทนฉินเสวี่ยเย่ว์อยู่บ่อยครั้ง

“สิ่งของเหล่านี้เกรงว่าหู่พั่วคงไม่ได้ใช้ ยังไงก็เอากลับไปเถิด”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ห่อสัมภาระโยนใส่ตัวของนางสกุลเฉิน

“พระชายาอ๋องเจ็ด เป็นความผิดของบ่าวเองเพคะ” นางสกุลเฉินก้นบึ้งของหัวใจเกิดความเคียดแค้น แต่ภายนอกกลับทำท่าทีอ่อนโยน “เป็นบ่าวที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ บ่าวสมควรถูกโบยเพคะ ท่านได้โปรดรับห่อสัมภาระนี้เอาไว้ด้วยเถิดเพคะ นี่เป็นน้ำพระทัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พระชายาอ๋องสามมอบให้หู่พั่วเพคะ ท่านจะหยามเกียรติตามอำเภอใจมิได้นะเพคะ”

เมื่อเห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์กำลังจะเดินไป ก็รีบคว้าข้อมือของนางเอาไว้

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเย็นยะเยือกทันที

นางสกุลเฉินทำรุนแรง ราวกับกำลังแก้แค้น ออกแรงทั้งหมดบีบข้อมือของนางเอาไว้

เจ้าของร่างเดิมร่างกายผอมบาง อ่อนแอมาก ทันทีที่ถูกยายแก่คนนี้บีบ ข้อมือเรียวเล็กก็แทบจะหัก

“ปล่อยมือ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตะคอก

“พระชายาอ๋องเจ็ดได้โปรดรับห่อสัมภาระเอาไว้ด้วยเพคะ” นางสกุลเฉินออกแรงมากกว่าเดิม

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเปลี่ยนไป

เดิมทีนางไม่อยากทำร้ายผู้ใด ยิ่งไม่อยากจะสร้างปัญหาขึ้นในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

แต่ นางสกุลเฉินคนนี้อาศัยความแข็งแกร่งและแรงเยอะของตนเอง พยายามจะบีบข้อมือของนางให้หัก ยังใช้สิ่งนี้เพื่อข่มขู่นางอีก

“ข้าขอพูดครั้งสุดท้าย ปล่อยมือ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เพิ่มระดับเสียง

นางสกุลเฉินยังคงไม่ปล่อยมือ

ข้อมือถูกบีบรีดจนเป็นสีเขียว กระดูกถูกบีบเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเจ็บปวดโจมตีมาเป็นระลอก ขืนถูกนางบีบรัดเช่นนี้ต่อไปอีก เกรงว่ามือข้างนี้จะต้องพิการเป็นแน่

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าเย็นเยือก ในมืออีกข้างหนึ่งมีมีดที่ทั้งบางและคมกริบราวกับใบหลิวเล่มหนึ่ง

นางจับมีดเอาไว้ เฉือนเข้าไปที่นิ้วมือของนางสกุลเฉินที่จับข้อมือของนางเอาไว้

นิ้วสามนิ้วถูกตัดขาดทันที

นิ้วที่ขาดตกลงท่ามกลางหิมะสีขาว เกล็ดหิมะละลายภายในพริบตา

เลือดสด พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของนางสกุลเฉิน กลายเป็นสีแดงสดทั้งผืน

หลังจากมองเห็นเลือดสีแดงสด อาการกลัวเลือดของฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง นางรีบถอยหลังไปหลายก้าว นำมีดโยนลงบนพื้น นำมือซุกไว้ในแขนเสื้อเพื่อปิดบังอาการสั่นเทา

นางสกุลเฉินจ้องมองนิ้วมือที่ถูกตัดขาดด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

นิ้วทั้งสามนอนอยู่บนพื้นอย่างสงบเงียบ เลือดสีแดงสดไหลรินไม่หยุดราวกับสายน้ำไหล ไม่เพียงย้อมจนพื้นกลายเป็นสีแดงเท่านั้น ยังย้อมเสื้อผ้าด้วย

นางเฉยชา สายตาดุดันน่ากลัว น้ำเสียงเย็นเยือกราวกับมีด นางไม่ใช่คนที่ไม่เอาโล้เอาพาย โง่เขลาอีกต่อไป แต่เป็นปีศาจร้ายที่กลับมาจากนรก ทั้งน่ากลัวทั้งโหดเหี้ยม

ความรู้สึกหวาดกลัวเมื่อครั้งก่อน ไม่ใช่ลางสังหรณ์

ฉินเสวี่ยเย่ว์แอบกัดฟัน จ้องมองเลือดที่ไม่หยุดไหลของนางสกุลเฉิน รู้ดีว่าจะชักช้าต่อไปอีกไม่ได้ จึงโบกมือ แล้วพาตัวออกไป

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นำห่อสัมภาระนั้นโยนให้บ่าวชราที่เดินรั้งท้ายสุด “ท่านป้า เสื้อผ้าและเครื่องประดับภายในห่อสัมภาระนี้มอบให้ท่านแล้ว”

หลังคำโกหกของบ่าวชราถูกเปิดโปงก็จิตใจไม่สงบสุข เกรงว่าจะถูกฟ้องร้อง

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอให้เรื่องราวจบลง ตอนที่ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก ก็ถูกพระชายาอ๋องเจ็ดโยนห่อสัมภาระมาให้

นางไม่กล้ารับเอาไว้ ตอนที่คิดจะคืนให้แก่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ปิดประตูด้านนอกลงดัง“ปัง”

“พระชายาอ๋องสาม ท่านดู...” บ่าวชราจิตใจไม่สงบสุข

“เจ้าก็เอาไปเถิด” ฉินเสวี่ยเย่ว์เหลือบมองนางด้วยความรังเกียจแวบหนึ่ง “เรื่องราวในวันนี้ ทางที่ดีก็ขอให้มันตายไปกับเจ้า ไม่เช่นนั้น...”

บ่าวชรารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หอบห่อสัมภาระแล้วหายตัวไปท่ามกลางพายุหิมะ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พิงอยู่ข้างประตู เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอกหายไปถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เฟ่ยชุ่ยที่อยู่หน้าประตูที่ย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด สีสันแสบตาเต็มเบื้องหน้า ร่างกายที่พยายามฝืนทนในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด นางทรุดตัวนั่งลงไป

“พระนาง” เฟ่ยชุ่ยเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเลือดสีแดงสดเต็มประตูก็ตกอกตกใจ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที “ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เพคะ?”

“ไม่เป็นอะไร” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลูบปลายจมูก “เฟ่ยชุ่ย จัดการเลือดที่อยู่ตรงประตูให้เรียบร้อยก่อน”

เมื่อนางเห็นสายตาที่เป็นกังวล จึงเอ่ยปลอบ “วางใจ เลือดกองนี้มิใช่ของข้า ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ”

เพียงแค่เท้าหน้าเพิ่งถูกเลือดบนตัวของหู่พั่วกระตุ้นทีหนึ่ง ก็ถูกเลือดของนางสกุลเฉินกระตุ้นอีกครั้ง ร่างกายจึงสั่นเทารุนแรงขึ้น จนหมดเรี่ยวแรง