ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 19

องค์หญิงสิบสามตามโจรชั่วมาจนถึงสุดกำแพงเปลี่ยวห่างไกลผู้คน

โจรผู้นั้นไม่คิดว่าสตรีบอบบางที่เขาขโมยของจะวรยุทธ์ดีเพียงนี้

เขาถูกนางไล่เตะไปหลายทีแต่โจรผู้นี้ยังเร็วอยู่มาก ใช้พลังหลบหนีสุดชีวิตถึงวรยุทธ์โจรร้ายจะไม่ได้เรื่อง แต่กลับหลบหนีได้ว่องไวยิ่ง จวบจนสามารถหลอกล่อนางมาจนถึงแหล่งกบดานของพวกเขา ของที่เขาขโมยมาคงมีค่ามากนางจึงไม่สนใจสิ่งใดเสี่ยงตายตามมาถึงที่นี่

องค์หญิงสิบสามไล่ต้อนคนร้ายมาจนถึงมุมกำแพง ระหว่างทางนางแอบหยิบไม้กวาดด้ามยาวของชาวบ้านติดมือมาด้วย

เมื่อประชิดตัวโจรผู้นั้น นางไม่เอ่ยคำใดให้มากความ เงื้อมือวาดแขนฟาดไม้กวาดลงตรงกลางศีรษะคนร้ายอย่างแรง

คนผู้นั้นร้องออกมาด้วยเสียงอันดังก่อนจะยกมือกุมศีรษะตนเอง

หลังจากนั้นองค์หญิงสิบสามก็ฟาดไม้กวาดลงไม้ยั้งมือจนโจรผู้นั้นนอนหมดเรี่ยวแรง ครั้นเห็นเลือดไหลหยดลงมาราวสายน้ำก็ตกใจหวาดกลัวแทบสิ้นสติลนลานคลานถอยหลังชิดกำแพงราวสุนัขจนตรอก

“แม่นางข้ายอมแล้ว ยอมท่านแล้วเอาของท่านคืนไปแล้วได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด”

องค์หญิงสิบสามเดินไปจนชิดร่างของคนผู้นั้น นางนั่งยองๆ ดึงกระเป๋าผ้าของตนคืนมาก่อนจะตรวจดูสิ่งล้ำค่าของตนด้วยความระมัดระวังจนครบถ้วนอย่างพอใจ

“หันหลังแล้วนอนหมอบที่พื้น”

นางลุกขึ้นแล้วสั่งโจรร้ายเสียงเหี้ยมเกรียมคิดจะมัดเขาผู้นั้นไว้แล้วจับตัวส่งทางการเสีย

“ขอรับท่านจอมยุทธ์หญิง”

โจรผู้นั้นรับคำแต่เพียงฉับพลันมันกลับยืนขึ้น ใบหน้าจากหวาดกลัวเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สายตาของมันมองข้ามไหล่ขององค์หญิงสิบสามไปด้านหลัง องค์หญิงสิบสามเอียงคอตามครั้นเห็นว่ามีกลุ่มบุรุษท่าทางน่ากลัวจำนวนมากอยู่ด้านหลังพลันยกยิ้มเยาะ

“สาวน้อยเจ้ามาผิดที่แล้ว” โจรผู้นั้นเอ่ยพลางหัวเราะเสียงเหี้ยมโหด

“อ้อคิดว่ามีพวกมากแล้วจะเอาชนะข้าได้หรือ”

นางแค่นเสียงเย็นโดยไม่มีท่าทางหวาดกลัว สายตากวาดดูคนกลุ่มนั้นอีกทั้งนับจำนวนในใจ น่าจะราวยี่สิบกว่าคนเห็นจะได้แต่ดูท่าทางแล้วพวกมันล้วนเป็นโจรข้างถนนนางเพียงคนเดียวก็จัดการได้