ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 109

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าหลังจากได้ยินฝั่งตรงข้ามอธิบาย มันคงเป็นเรื่องประหลาดอย่างที่หากฝั่งตรงข้ามไม่พาลูกน้องไปไหนต่อไหนด้วยหลังจากตัวเองเพิ่งโดนไล่ฆ่าไม่นานมานี้

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานไม่นึกเช่นกันว่าโจวเฟยหู่จะซาบซึ้งในบุญคุณที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ถึงขนาดมาขอขอบคุณด้วยตัวเองถึงหน้าบ้านเขาแบบนี้ทั้ง ๆ ที่หวังเหยียนก็ช่วยให้เขาเข้าไปในงานประมูลไปแล้ว

“คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพราะแค่ต้องการจำขอบคุณเพียงอย่างเดียวใช่ไหม?”

“ฮ่าฮ่า น้องอวี้นี่ช่างมีสายตาที่แหลมคมจริง ๆ ถูกต้องแล้ว นอกจากขอบคุณฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยด้วยอีกนิดหน่อย”

โจวเฟยหู่หัวเราะเสียงดัง เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกอะไรที่อวี้ฮ่าวหรานจะมองเขาออกแบบนี้

“ตอนนี้ผมคงยังไม่ว่างฟังเรื่องของคุณ ผมต้องไปส่งลูกของผมไปโรงเรียน เอาไว้ผมมีเวลาเมื่อไหร่พวกเราค่อยคุยกันอีกทีก็แล้วกัน”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดจะฟังเรื่องของโจวเฟยหู่ แถมเขายังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่จู่ ๆ ฟังตรงข้ามก็โผล่หน้ามาทำให้ลูกสาวของเขาตื่นตระหนก

“ไอ้หยา ฉันขอโทษด้วยจริง ๆ น้องอวี้ ฉันไม่รู้ว่าการมาเวลานี้มันไม่เหมาะ ถ้างั้นนายรีบไปส่งลูกของนายเถอะ… เอ่อ… แต่…แต่เมื่อไหร่น้องอวี้พอจะมีเวลางั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำตอบของฝั่งตรงข้าม โจวเฟยหู่พลันแสดงสีหน้ารู้สึกผิดปนผิดหวังทันที แต่เขายังคงอยากจะคุยกับอวี้ฮ่าวหราน ดังนั้นเขาจึงกลั้นใจถามออกไปอีกที

“ถ้างั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปนั่งรอที่ร้านน้ำชาพฤกษาสวรรค์ หากน้องอวี้ว่างเมื่อไหร่ก็ไปพบกับฉันที่นั่นได้ ฉันจะรออยู่ที่นั่นทั้งวัน”

หลังจากพูดจบ เพื่อไม่ให้อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกอึดอัดมากไปกว่าเดิม โจวเฟยหู่จึงเดินลงบันไดไปในทันที

เมื่อเห็นโจวเฟยหู่เดินจากไปอย่างสงบ อวี้ฮ่าวหรานพลันพยักหน้าอย่างพึงพอใจ คนคนนี้เป็นคนที่รู้จักกาลเทศะ และอีกอย่างฝั่งตรงข้ามไม่รู้ว่าทุกช่วงเวลานี้เขาต้องไปส่งถวนถวน ดังนั้นเขาจึงไม่ถือโทษฝั่งตรงข้ามอีกต่อไป

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานก็ตัดสินใจว่า หลังจากที่เขาส่งถวนถวนเสร็จ เขาคงจะแวะไปคุยกับฝั่งตรงข้ามสักหน่อย

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนไปถึงโรงเรียนอนุบาล

วันนี้สวีรุ่ยรับหน้าที่เป็นคนต้อนรับเด็กนักเรียนที่หน้าประตูอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นถวนถวนเดินเข้ามา เธอจึงเอ่ยทักทายทันที

“ถวนถวนเป็นยังไงบ้างเอ่ย เมื่อวานกลับไปฝึกเจ้าลูกกวาดที่เล่าให้ครูฟังมารึเปล่าจ้ะ?”

“ครูสวี! พ่อของหนูเก่งที่สุดเลย! พ่อของหนูทำให้เจ้าลูกกวาดเชื่อฟังหนูทุกอย่างเล้ย!”

หลังจากถูกสวีรุ่ยถาม ถวนถวนตอบกลับอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มเบิกบาน

“อื้ม ถ้ามีพ่อของถวนถวนคอยช่วย งั้นถวนถวน คงจะได้ที่ 1 แน่ ๆ เลย!” สวีรุ่ยลูบหัวถวนถวนด้วยความเอ็นดูพลางเหลือบมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาเขินอายเล็กน้อย

หลังจากทักทายกันได้อีกครู่หนึ่ง สวีรุ่ยก็พาถวนถวนเดินเข้าไปในโรงเรียนซึ่งอวี้ฮ่าวหรานก็ยืนดูจนลูกสาวของเขาลับตาไป

หลังจากส่งถวนถวนเสร็จเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถไปที่ร้านน้ำชาพฤกษาสวรรค์ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักทันที

การตกแต่งที่ด้านในร้านน้ำชาแห่งนี้คล้ายกับศิลปะการตกแต่งสิ่งก่อสร้างโบราณในสมัยก่อนซึ่งมันทำให้อวี้ฮ่าวหรานมองแล้วรู้สึกถูกใจมาก ๆ

“พี่อวี้ ทางนี้! หัวหน้าของผมกำลังรอพี่อยู่!”