ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 14

บทที่ 14 บ้านหลักตระกูลหลี่

“กริ๊งง กริ๊งงง….”

แทบจะในทันทีที่หลี่หรงพูดชะงักไปเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เธอรีบรับโทรศัพท์ทันที “ฮัลโหลค่ะ?”

“นี่พี่สอง เธอรีบกลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงที่ดูวิตกกังวลดังขึ้นจากปลายสาย

หลังจากวางโทรศัพท์ไปสีหน้าของหลี่หรงดูเป็นกังวลอย่างมาก เธอหันไปมองอวี้ฮ่าวหรานและพูดว่า “พี่…พี่เขย เดี๋ยวฉันคงต้องกลับบ้านก่อนแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้ที่บ้านกำลังมีปัญหา พี่…ช่วยไปกับฉันหน่อยจะได้ไหม?”

หลังจากพูดจบหลี่หรงมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาอ้อนวอน จากการปฏิบัติที่ตระกูลหลี่ของเธอเคยทำต่ออวี้ฮ่าวหรานในอดีตนั้น การที่เธอขอให้เขาไปที่บ้านหลักของตระกูลมันเป็นคำขอที่ออกจะมากเกินไปหน่อย แต่เธอก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงอยากให้อวี้ฮ่าวหรานกลับไปที่ตระกูลกับเธอในวันนี้ด้วย

เธอรู้สึกสับสนว่ามันเป็นเพราะอวี้ฮ่าวหรานแข็งแกร่งจนทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา หรือว่าลึก ๆ แล้วเธอชอบความรู้สึกอบอุ่นเวลามีเขาอยู่ข้าง ๆ เหมือนเมื่อก่อนกันแน่?

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจกับความคิดลึก ๆ ของหลี่หรงมากนัก เขาดูเวลาที่โทรศัพท์ของเขา และเมื่อเห็นว่าตอนนี้มันยังเหลือเวลาอีกเยอะก่อนที่ถวนถวนจะเลิกเรียน เขาจึงพยักหน้าตอบตกลง

“พี่ไปด้วยก็ได้”

เมื่อตกลงกันเรียบร้อยหลี่หรงก็สั่งพนักงานให้คิดเงิน และจากนั้นเธอก็พาอวี้ฮ่าวหรานขึ้นรถ Maserati คันหรูของเธอ และขับตรงไปยังบ้านหลักของตระกูลหลี่ทันที

1 ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดหลี่หรงก็ขับรถมาถึงบ้านหลักของตระกูลหลี่ เธอลงจากรถ และพาอวี้ฮ่าวหรานเดินไปที่ประตูบ้านทันที

“เอ๊ะ คุณหนูมาแล้วงั้นเหรอ? หืม คนที่อยู่ข้าง ๆ คุณหนู…นั่นใช่เขยขยะของตระกูลหรือเปล่า?”

น้ำเสียงที่ดูไม่จริงใจดังขึ้น

ไม่ต้องหันไปมองหลี่หรงก็รู้ว่าคนพูดคือจางล่ายฝู คนสนิทของพี่รองของเธอ

คนผู้นี้มักใช้เส้นสายที่มีกับตระกูลหลี่ของเธอไปรังแกคนธรรมดาอยู่บ่อย ๆ เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจที่พี่ชายของเธอชอบใช้ให้ไปทำเรื่องสกปรก ๆ

ต้องรู้ว่าในตอนที่พี่สาวของเธอตัดสินใจแต่งงานกับอวี้ฮ่าวหราน คนทั้งตระกูลต่างคัดค้านการแต่งงานนี้ โดยเฉพาะพี่ชายของเธอที่ไม่ชอบหน้าอวี้ฮ่าวหรานเอาซะเลย

ทุกครั้งที่พี่ชายของเธอรู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานกับพี่สาวของเธอใช้ชีวิตกันอย่างเป็นสุข พี่ชายของเธอมักจะโมโหทุกครั้ง และมีแม้กระทั่งบางครั้งเคยส่งคนไปรบกวนความสงบสุขของอวี้ฮ่าวหราน ซึ่งจางล่ายฝูก็เคยเป็นหนึ่งในคนที่พี่ชายของเธอส่งไปก่อกวน

ทางด้านของจางล่ายฝูเมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานในวันนี้เขาก็ทำเช่นเดิมเหมือนกับที่เคยทำมาก่อนในอดีต ซึ่งก็คือการถ่มถุยใส่อวี้ฮ่าวหราน เขาไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรกับลูกเขยขยะผู้นี้ซึ่งมีแต่คนรังเกียจ

เขารู้ดีแก่ใจว่ายิ่งเขาทำให้อวี้ฮ่าวหรานเจ็บช้ำใจได้มากเท่าไหร่ ลูกพี่ของเขาก็จะยิ่งโปรดปรานในตัวของเขามากขึ้นเท่านั้น

“เฮ้! นี่แกกล้ามาเหยียบที่นี่ได้ยังไง? อ๋อ แกคงลำบากมากจนไม่มีเงินซื้อข้าวกินแล้วใช่ไหมถึงได้กล้ามาที่นี่เพื่อมาขอเศษอาหารกิน? เฮ้อ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ยังไงซะพวกเราก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร กับอีแค่เศษอาหารพวกเราใจดีพอที่จะแบ่งปันให้กับยาจกอย่างแกอยู่แล้ว”

หลังจากพูดจบจางล่ายฝูก็จ้องไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาดูถูก

หากเป็นเมื่อก่อนถ้าเขาพูดแบบนี้ฝั่งตรงข้ามจะรีบยิ้มให้เขา และเดินเข้ามาพูดเปลี่ยนประเด็นด้วยมุกตลกจืด ๆ ตามแบบฉบับคนขี้ขลาดทันที

แต่วันนี้คนตรงหน้าของเขากลับเงียบจนน่าแปลกประหลาด

ไม่เพียงแต่ฝั่งตรงข้ามจะเงียบใส่ แต่ฝั่งตรงข้ามไม่มองเขาเลยด้วยซ้ำ ราวกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

“เหอะ แกนี่ไม่เปลี่ยนไปเลย เป็นขยะยังไงก็เป็นขยะอยู่เหมือนเดิม แปลกขึ้นมาหน่อยก็แค่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นใบ้เพิ่มไปอีกอย่าง!”