ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 15

บทที่ 15 รักษา

ห๊ะ?

นี่ลูกสาวของฉันเป็นบ้าอะไรถึงพูดให้กับคนนอกแบบนี้!?

ไม่เพียงแต่หลี่ชงซานที่คิดแบบนี้ แต่คนอื่น ๆ ในตระกูลต่างก็มองไปที่หลี่หรงด้วยความประหลาดใจ และตกตะลึงที่ลูกสาวคนเล็กของผู้นำตระกูลคนปัจจุบันทำไมถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ตั้งแต่ออกจากบ้านไปหลายปี?

“นี่แก…นี่แก…” หลี่ชงซานชี้นิ้วไปที่หน้าของลูกสาวตัวเอง และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะความโกรธจัด

แต่แล้วยังไม่ทันพูดจบจู่ ๆ ตาของเขาก็เหลือกขึ้นและหมดสติไป

ต้องขอบคุณผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงที่มารับตัวเขาไว้ได้ทัน ซึ่งมันทำให้หัวของเขาไม่กระแทกพื้นในตอนที่หมดสติไป พร้อมกันนั้นชายที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวรีบตะโกนให้คนที่อยู่รอบ ๆ เรียกรถพยาบาลทันที

“ไม่ทันหรอก…”

จู่ ๆ น้ำเสียงที่ดูไร้อารมณ์ก็ดังขึ้น

ทุกคนต่างหันไปทางต้นเสียงทันที ซึ่งผู้พูดก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอวี้ฮ่าวหรานที่กำลังกอดอกมองไปที่หลี่ชงซานด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อเห็นว่าเป็นอวี้ฮ่าวหรานที่พูดขึ้น ทุกคนต่างก็สาปแช่งเขาในใจทันที

ถึงแม้ว่าผู้นำตระกูลจะด่าแก แต่แกก็ไม่ควรจะแช่งเขาให้ตายเร็ว ๆ แบบนี้นะไอ้ขยะ!

แต่แล้วเมื่อทุกคนได้สติบางคนก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน

“เฮ้ หลังจากนี้เราคงต้องมาคิดกันแล้วว่าที่ดินของตระกูลตรงไหนที่พวกเราควรแบ่งไป…”

“ใช่ ๆ พวกทายาทที่เหลืออีก 2 คนไม่มีบารมีพอจะคัดค้านพวกเราได้หรอก..”

….

ถึงแม้ว่าเสียงกระซิบเหล่านี้จะไม่ได้ดังสักเท่าไหร่ แต่มันก็ดังมากพอที่คนอื่น ๆ จะได้ยิน ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

ส่วนเรื่องที่หลี่ชงซานจะอยู่หรือว่าจะตาย

แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่ในที่นี้อยากให้เขาตายมากกว่า!

เพราะถ้าหากหลี่ชงซานตายไปจริง ๆ คนที่อยู่ที่นี่ทุกคนก็จะได้แบ่งสมบัติกันอย่างเปรมปรี แต่ถ้าหากหลี่ชงซานไม่ตายทุกอย่างมันก็จะเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“พ่อ!”

น้ำเสียงที่เป็นห่วงดังลั่นขึ้นจากชั้นสอง

จากนั้นชายหนุ่มผู้หนึ่งที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัวก็รีบวิ่งลงบันไดมาพร้อมกับกลุ่มคนในชุดกาวน์สีขาวอีกหลายคนที่วิ่งตามหลังมาติด ๆ

แน่นอนว่าชายหนุ่มผู้นี้คือลูกคนรองของหลี่ชงซาน หลี่จิงเทียน!

ถึงแม้ว่าหลี่จิงเทียนจะไม่ใช่คนที่มีจิตใจดีเด่อะไรนัก แต่อย่างน้อย ๆ เขาก็ยังพอมีความกตัญญูอยู่บ้าง ดังนั้นเมื่อเขาเห็นพ่อของเขานอนหมดสติอยู่เขาจึงรีบวิ่งมาดูอาการอย่างรวดเร็ว

เมื่อวิ่งมาถึงตัวพ่อของตัวเองเขารีบเข้าไปประคองร่างหลี่ชงซานแทน และหันหน้าไปจ้องหลี่หรงและอวี้ฮ่าวหราน ด้วยสายตาเดือดดาล

“เฮ้อ จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา อาการแค่นี้ฉันสามารถรักษาเขาได้แบบสบาย ๆ” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าระอาใจกับปฏิกิริยาของผู้คนในตระกูลหลี่

สำหรับเขาการที่ได้มาเห็นความเห็นแก่ตัวของคนในตระกูลนี้แล้วมันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังดูหนังดราม่าเกรด B ที่น่ารำคาญ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถไปจากตรงนี้ได้ เพราะคนที่กำลังจะตายนั้นคือพ่อตาของเขา ซึ่งอย่างน้อย ๆ เขาก็ควรที่จะช่วยพ่อตาของเขาสักครั้งเพื่อเห็นแก่ภรรยาของเขา

ไม่เช่นนั้นหากเมื่อไหร่ที่เขาช่วยภรรยาของตัวเองกลับมาได้ เขาจะไม่มีวันอธิบายกับเธอได้เลยว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยพ่อของเธอทั้ง ๆ ที่เขามีโอกาสจะทำ

“นี่แกสมองมีปัญหาหรือไง? ผู้นำตระกูลจะตายอยู่แล้วแกยังมีอารมณ์มาพูดจาไร้สาระอยู่อีก!”

“เธอก็อีกคนหลี่หรง! ผู้นำตระกูลคิดถึงเธออยู่ตลอด แต่พอเธอกลับมาเธอกลับพาไอ้ขยะนี่มาทำให้อาการของผู้นำตระกูลทรุดหนักเนี่ยนะ? เธอเป็นลูกประสาอะไรกัน!”

…

“ไอ้ขยะ ถ้าแกอยู่เงียบ ๆ มันก็ไม่มีใครหาว่าแกเป็นใบ้หรอกนะไอ้เวร! นี่ถ้าไม่ใช่เพราะแกพ่อของฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้แน่นอน แล้วตอนนี้แกบอกว่าแกรักษาพ่อฉันได้งั้นเหรอ ถุย ให้ตายฉันก็ไม่เชื่อแก!” หลี่จิงเทียนตะคอกใส่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าเดือดดาล

ตั้งแต่พี่สาวของเขาตกลงปลงใจไปแต่งงานกับอวี้ฮ่าวหรานผู้ซึ่งไม่มีอะไรดีเลย เขาก็เกลียดอวี้ฮ่าวหรานมาโดยตลอด แต่แล้ววันนี้เมื่ออวี้ฮ่าวหรานกลับมาที่นี่อีกครั้ง และทำให้พ่อของเขาอาการทรุดหนักมันก็ยิ่งทำให้เขาเกลียดอวี้ฮ่าวหรานมากขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นสิบเท่า

“แม่งเอ๊ย! หลี่หรง ฉันเรียกให้เธอกลับมาทำไมเธอถึงต้องพาไอ้สารเลวนี่กลับมาด้วย!”