ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 17

บทที่ 17 ซื้อรถ

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลเหมือนเดิมด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

“พ่อจ๋า หนูรักพ่อที่สุดเลย!”

“พ่อก็รักถวนถวนที่สุดเหนือสิ่งอื่นใดเหมือนกัน! เอาล่ะ ลูกเข้าไปในโรงเรียนได้แล้ว ไว้เราเจอกันอีกทีตอนลูกเลิกเรียนนะ”

“งั้นหนูไปก่อนนะคะพ่อ!”

อวี้ฮ่าวหรานยืนโบกมือส่งถวนถวนจนเทพธิดาตัวน้อยหายลับตาเข้าไปในตึกเรียน เขาถึงจะเดินจากมา

ในระหว่างเดินกลับบ้านอวี้ฮ่าวหรานบ่นพึมพำในใจ

“ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่เลยแฮะ ต้องเดินไปกลับแบบนี้ ดูเหมือนว่าฉันคงต้องหารถขับซะแล้ว”

แน่นอนว่าตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานมีเงินพอจะซื้อรถได้แบบสบาย ๆ จากเงิน 2 ล้านหยวนที่เฉิงกัวอันให้มา ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่โชว์รูมรถที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที

เป๋าเฟิงคาร์ช็อป

พนักงานขายผู้หญิงกำลังมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาคาดหวัง ถึงแม้ว่าการแต่งตัวของอวี้ฮ่าวหรานจะดูธรรมดา แต่ด้วยการวางตัว และการพูดคุยที่ดูภูมิฐานมันทำให้เธอคิดว่าลูกค้าคนนี้คงไม่ได้เข้ามาที่นี่เพื่อลองรถเพียงอย่างเดียวเหมือนกับลูกค้าคนอื่น ๆ แน่

และยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานกำลังดูรถซีดานแบรนด์หรูอย่าง infiniti ด้วยความสนใจ

อวี้ฮ่าวหรานคิดว่ารถคันนี้มันใช้ได้เลย และราคามันก็พอสมเหตุสมผลอยู่ที่ 5 แสนหยวน ดังนั้นเขาจึงบอกกับพนักงานขายทันทีว่าจะซื้อคันนี้

“ได้เลยค่ะคุณอวี้ รบกวนคุณอวี้รอสักครู่นะคะ ดิฉันขอเรียกผู้จัดการมาจัดการเอกสารให้คุณก่อน”

พนักงานขายรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะเธอไม่คิดว่าอวี้ฮ่าวหรานจะตัดสินใจซื้อง่ายขนาดนี้

พนักงานขายโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการทันที “ฮัลโหล ผู้จัดการหลิวคะ คุณช่วยมาจัดการเอกสารให้กับลูกค้าทีได้ไหมคะ ตอนนี้ลูกค้าต้องการซื้อรถแล้ว”

หลังจากวางสายไป พนักงานขายก็รีบพาอวี้ฮ่าวหรานมานั่งที่โซฟา และหารินน้ำให้เขาดื่มอย่างสุภาพ

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกดีอยู่เหมือนกันกับการที่ได้รับการต้อนรับแบบนี้ เนื่องจากตั้งแต่เขากลับมาที่โลกมนุษย์ แทบทุกคนที่เขารู้จักล้วนแต่ปฏิบัติตัวกับเขาอย่างต่ำทรามทั้งนั้น ซึ่งมันทำให้เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญอยู่ตลอดเวลา

ไม่นานนักหลังจากที่พนักงานขายเรียกผู้จัดการมา ชายวัยกลางคนร่างอ้วนคนหนึ่งก็เดินลงมาจากชั้นสองของโชว์รูม

“ผู้จัดการหลิวคะ นี่คือลูกค้าที่ต้องการทำสัญญาซื้อรถมูลค่า 520,000 หยวน…”

ทันทีที่ผู้จัดการหลิวปรากฏตัวขึ้น พนักงานขายก็รีบเอ่ยขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ผมผู้จัดการหลิวยินดีรับใช้…”

ผู้จัดการหลิวเอ่ยแนะนำตัวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งอวี้ฮ่าวหรานนั้นนั่งหันหลังให้อยู่ ทั้งสองฝ่ายจึงไม่เห็นหน้ากัน

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวเอง

ทำไมเสียงนี้มันถึงคุ้น ๆ

จากนั้นเมื่ออวี้ฮ่าวหรานหันหลังไปมอง คิ้วของเขาก็เลิกขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเล็กน้อย “ช่างบังเอิญจริง ๆ”

“นี่แก…”

แน่นอนว่าผู้จัดการหลิวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหลิวเทียนอี้ที่เพิ่งถูกอวี้ฮ่าวหรานอัดไปที่โรงเรียนอนุบาล

ก่อนหน้านี้หลิวเทียนอี้ยังคงแค้นไม่หายที่เขาไม่สามารถทำอะไรอวี้ฮ่าวหรานได้เลย แม้กระทั่งเขาไปขอความช่วยเหลือจากพวกนักเลง แต่นักเลงพวกนั้นกลับถูกอัดจนราบคาบ แถมพี่เปียวซึ่งเป็นหัวหน้าของพวกนักเลงยังบอกกับเขาอีกว่า อวี้ฮ่าวหรานไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่ควรจะไปล่วงเกินฝั่งตรงข้ามอีกเป็นครั้งที่สอง

แต่แล้วตอนนี้เขากลับต้องมาเจอกับศัตรูของตัวเองในที่ทำงานของเขา!

ถ้าเขาจัดการด้วยกำลังไม่ได้ ถ้างั้นอย่างน้อย ๆ เขาก็สามารถทำให้ฝั่งตรงข้ามอับอายด้วยคำพูดได้ใช่ไหม?