ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 204

“ตรงนี้มันค่อนข้างไกลจากรถของเรา เธอเอาเสื้อผ้าในกระเป๋านี้ไปเปลี่ยนในพุ่มไม้ทึบ ๆ แถวนี้ก่อน”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ยื่นกระเป๋าสะพายให้กับหลี่หรง

“อืมๆ…”

หญิงสาวรับกระเป๋ามากอดด้วยความอับอาย ต่อให้เธอไม่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เธอก็สัมผัสได้ว่าขณะนี้มีคนจำนวนมากกำลังมองเธออยู่ดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในบริเวณที่มีต้นไม้ขึ้นรกทึบที่อยู่ไม่ไกลทันที

เมื่ออีกฝ่ายลับหายไปจากสายตาแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็ก้มลงปลอบถวนถวนที่อยู่ในอ้อมอกเขาต่อ

“โอ๋ ๆ ถวนถวน ไม่ต้องร้องไห้ พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว ลูกไม่ต้องกลัว”

“ฮือ….” ถวนถวนที่ยังตกใจไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

อีกด้านหนึ่ง…

ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะกลัวสายตาปรามของอวี้ฮ่าวหรานในเรื่องที่หลี่หรงตัวเปียกจนเห็นเสื้อใน แต่ก็มีบางคนที่ชั่วช้าโดยสันดานไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ลูกพี่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปทางนู้นแหละ!”

“เออ รีบตามไปเร็ว ผู้หญิงสวย ๆ แบบนั้นหาเล่นไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอน!”

กัวหาว หนึ่งในหัวหน้าสาขาของแก็งค์มังกรคราม ในตอนแรกเขาผ่านมาแถวนี้เพราะจะพาลูกน้องมาจัดการกับธุระบางอย่าง แต่เมื่อพวกเขาทั้งคู่เห็นหลี่หรงที่หน้าตาสะสวย พวกเขาก็อดใจไม่ไหวทันที!

“ลูกพี่ ๆ นั่นไง อยู่นั่น! ผู้หญิงนั่นกำลังจะถอดเสื้อพอดีเลย หึหึ”

เมื่อเห็นหลี่หรงกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าพอดี กัวหาวและลูกน้องยิ้มกริ่มออกมาด้วยแววตาหื่นกระหาย

“ค…ใครน่ะ!?”

หลี่หรงตะโกนออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหู เธอหยุดถอดเสื้อทันที

“ฮ่า ๆ คนสวยอย่าเพิ่งหยุดถอดสิ ให้พวกเราได้เห็นของสวย ๆ งาม ๆ บ้างสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?”

กัวหาวเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ พร้อมกับหัวเราะอย่างหยาบโลน

“พวกแกถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย!”

หลี่หรงขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่าชายฉกรรจ์ทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัวคำขู่ของเธอเลย

“โว้ว ๆ น้องสาวคนสวยอารมณ์ร้อนซะจริง แต่ก็เอาเถอะแบบนี้พี่ชอบเหมือนกัน ฮ่าฮ่า!”

“ฮ่า ๆ ลูกพี่ เล่นเสร็จแล้วอย่าลืมแบ่งให้ผมบ้างนะ!”

กัวหาวไม่ได้เอ่ยปฏิเสธลูกน้องของตัวเอง ขณะนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องหยาบโลน

“ไม่ต้องห่วงอาเฉียง ในฐานะที่แกตาไววันนี้ฉันแบ่งให้แกเล่นด้วยแน่เมื่อฉันเล่นจนหนำใจ!”

หลังจากพูดจบ กัวหาวก็เดินปรี่เข้าไปที่หลี่หรงทันที

“ช่วยด้วย พี่เขยช่วยฉันด้วย!”

หลี่หรงเดินถอยหนีด้วยสีหน้าตื่นตระหนกพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

“ฮ่า ร้องไปเถอะ ต่อให้ร้องยังไงก็ไม่มีทางที่ใครมันจะกล้าช่วยเธอหรอกสาวน้อย เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันคนนี้เป็นใคร?”

อย่างไรก็ตามก่อนที่กัวหาวจะเดินตามทันหลี่หรง จู่ ๆ ก็มีร่างของคน ๆ หนึ่งปรากฏขึ้นขวางหน้าเขาอย่างฉับพลันจนเขาผงะไป