ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 205

“พลั่ก!”

นักเลงสิบกว่าคนวิ่งกรูกันเข้ามาหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างมั่นใจ แต่ในเวลาไม่กี่วินาทีถัดมา คนที่วิ่งเร็วที่สุดถูกถีบจนร่างลอยละลิ่วถอยกลับไปเร็วกว่าที่วิ่งเข้ามาหาเสียอีก

“โครม!”

เสียงดังสนั่นบังเกิดขึ้นเมื่อร่างของนักเลงผู้ที่โดนถีบคนแรกลอยกระเด็นไปชนกับต้นไม้ที่อยู่รอบ ๆ

ผลจากแรงถีบทำให้ซี่โครงหักทันทีไปหลายซี่ และนั่นทำให้นักเลงผู้โชคร้ายไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีกเลย

“พลั่กๆๆๆ!”

เสียงหมัดและลูกถีบยังคงดังอย่างต่อเนื่อง บรรดานักเลงนับสิบคนบางคนไม่มีโอกาสแม้กระทั่งร้องออกมาก่อนที่จะหมดสติไป

แค่เพียงไม่เกิน 10 วินาทีนักเลงสิบกว่าคนก็ถูกปราบปรามจนเหี้ยน

ภาพนี้ทำให้ฝูงชนที่มองดูเหตุการณ์ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

“คน ๆ นี้มีพลังวิเศษเหมือนในหนังหรือไง? เมื่อกี้ฉันก็เห็นเขาวิ่งบนน้ำแถมตอนนี้เขายังสามารถล้มนักเลงสิบกว่าคนได้ภายในพริบตาอีก นี่มันจะเก่งเกินไปไหม?!”

“สุดยอด! เทียบกันแล้ว…เทควันโดกลายเป็นศิลปะป้องกันตัวของพวกปาหี่ไปเลย!”

“ฮ่า ๆ สะใจจริง ๆ โว้ย ในที่สุดไอ้กัวหาวมันก็โดนสั่งสอนจนได้!”

“…”

เมื่อเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ที่กัวหาวกำลังย่ำแย่ ฝูงชนจึงไม่กลัวเขาอีกต่อไปและกล้าวิจารณ์อย่างเปิดเผย

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน หลังจากจัดการกับพวกลิ่วล้อสิบกว่าคนเรียบร้อย เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหากัวหาวด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“เอาล่ะ เมื่อกี้แกบอกว่าจะตัดขาฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่วิ่งเข้ามาล่ะ? ฉันรออยู่นะ”

แน่นอนว่าคนสุดท้ายที่ยังเหลือรอดอยู่คือกัวหาว ซึ่งกำลังอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น

ด้วยประสบการณ์ที่เขาอยู่ในแก็งค์มังกรครามมานานเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าคนที่สามารถล้มลูกน้องของเขาได้อย่างง่ายดายมีแต่พวกผู้ฝึกยุทธเท่านั้น และยิ่งไปกว่านั้นคนที่เขากำลังเผชิญหน้าด้วยต้องเป็นพวกที่แข็งแกร่งสุด ๆ แน่นอน!

นี่เขาพลาดไปยุแหย่ตัวอันตรายแบบนี้ได้ยังไง?

ซวยแล้ว!

“อ….เอ่อ..น้องชาย…พวกเรามาค่อย ๆ คุยกันก่อนดีไหม? ย…อย่าเพิ่งใจร้อนเลย…”

กัวหาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับโยนมีดทิ้งและโบกมือแสดงท่าทียอมแพ้

เขารู้ดีว่าต่อหน้าพวกผู้ฝึกยุทธมีดในมือของเขาไม่ต่างอะไรกับกิ่งไม้แห้ง!

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะยอมจำนนหรือว่าจะสู้ต่อ เขาเดินเข้าหาเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

เขาตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่ายังไงวันนี้เขาจะลงโทษไอ้คนผู้นี้โดยการบดกระดูกมือของมัน!

“แกจำได้ไหมว่าฉันพูดอะไรกับแกก่อนหน้านี้? ฉันบอกแกไปใช่ไหมว่าฉันจะหักมือแก?”

ถึงแม้ว่าหลี่หรงจะยังไม่ได้รับอันตราย แต่คนที่บังอาจคิดร้ายต่อคนในครอบครัวของเขาต้องได้รับการลงทัณฑ์!

กัวหาวเมื่อได้ยินเช่นนี้ ตัวของเขาสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวทันที เขารีบพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ม…ไม่ได้นะ! หักไม่ได้! แกจะหักมือของฉันไม่ได้!”