ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 206

ถึงเวลาที่ต้องถอนรากถอนโคนแล้ว! อวี้ฮ่าวหรานตัดสินใจอย่างแน่วแน่ แต่แล้วจู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

“โจวเฟยหู่?”

อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่ชื่อผู้โทรเข้าในหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับขมวดคิ้วสงสัยว่าอีกฝ่ายโทรมาทำไมตอนนี้?

“ฮัลโหล น้องอวี้ใช่ไหม?”

“อืมผมเอง มีเรื่องอะไร?”

“น้องอวี้…ฉันขอรบกวนขอความช่วยเหลืออีกสักครั้งเถอะ ตอนนี้สถานการณ์การปะทะระหว่างแก็งค์ของฉันกับหยวนหลงมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว แต่พวกฉันไม่สามารถปิดบัญชีได้ แม้แต่หวังเหยียนในตอนนี้ก็บาดเจ็บเพราะตาเฒ่าที่เป็นอาจารย์ของหยวนหลง”

โจวเฟยหู่อธิบายรายละเอียดต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ ตอนนี้ ดังนั้นฉันจึงเหลือแค่เพียงทางเลือกเดียวคือมาขอความช่วยเหลือจากน้องอวี้”

อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินรายละเอียดทั้งหมด เขาไม่นึกเลยว่าจู่ ๆ ทุกอย่างจะเป็นใจให้เขาแบบนี้

เมื่อครู่นี้ชายหนุ่มกำลังวางแผนทำลายแก็งค์มังกรครามอยู่พอดี ตอนนี้เขากลับมีผู้ช่วยเพิ่มซะงั้นโดยที่ไม่จำเป็นต้องร้องขอ

“สรุปสั้น ๆ คือคุณต้องการให้ผมช่วยจัดการกับตาเฒ่าคงเหอใช่ไหม?”

“ใช่เลย!” โจวเฟยหู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่หลังจากนั้นเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าแสดงน้ำเสียงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่จึงปรับโทนเสียงให้เป็นจริงจังเหมือนเดิม “อ…เอ่อ ฉันหมายความว่ามันคงจะดีมากจริง ๆ หากน้องอวี้ช่วยลงมือจัดการกับคงเหอให้สักหน่อย เพราะฝั่งฉันไม่มีใครสักคนที่สามารถต่อกรกับตาแก่นั่นได้”

“ก็ได้ ผมสัญญาว่าผมจะจัดการกับตาแก่นั่นให้เพื่อตอบแทนที่คุณช่วยแก้ปัญหาให้ผมเมื่อคราวที่แล้ว”

หลังจากนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็ถามที่อยู่ของสาขาใหญ่ของแก็งค์มังกรครามก่อนที่จะวางสายไป

“พี่จะออกไปทำธุระข้างนอก วันนี้พี่คงกลับช้าหน่อย”

อวี้ฮ่าวหรานเดินออกมาจากห้องเมื่อเห็นว่าหลี่หรงนั่งอยู่ที่โซฟา เขาจึงเอ่ยปากบอกไป

“อืม พี่เขยรีบไปเถอะ ระวังตัวด้วยล่ะ” หลี่หรงตอบกลับ

เธอไม่ได้พยายามห้าม เพราะเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังออกมาจากห้องของอวี้ฮ่าวหรานเช่นกัน แม้ว่าจะไม่รู้รายละเอียดว่ามันคือเรื่องอะไรแต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องสำคัญ…

“อืม”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับปาก ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปและขับรถมุ่งหน้าไปที่แหล่งกบดานสาขาใหญ่ของแก็งค์มังกรคราม ซึ่งอยู่แถบชานเมืองห่างไกลจากชุมชน

หลังจากขับรถไปได้ครึ่งชั่วโมง อวี้ฮ่าวหรานก็ไปถึงสถานที่ ๆ โจวเฟยหู่บอกเอาไว้ มันเป็นคฤหาสน์หลังโตที่มีกำแพงสูงมากกว่า 3 เมตรล้อมรอบทุกด้าน อย่างไรก็ตามในขณะนี้บริเวณด้านนอกกำแพงคฤหาสน์กำลังมีคนราวสี่ถึงห้าร้อยกำลังสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายทั่วบริเวณ

ผู้คนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ณ ขณะนี้ส่วนใหญ่ใส่ชุดสูทที่มีสัญลักษณ์ของแก็งค์พยัคฆ์เวหา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าในด้านจำนวนแก็งค์มังกรครามกำลังเสียเปรียบ แต่ถ้าสังเกตดี ๆ แล้วล่ะก็…..

การต่อสู้เป็นไปอย่างรุนแรงโดยเฉพาะบริเวณหน้าประตูกำแพง

อวี้ฮ่าวหรานกวาดตามองเพียงชั่วครู่เดียว เขาก็ได้เห็นว่าหวังเหยียน กำลังชุลมุนอยู่บริเวณหน้าประตูกำแพงเช่นกัน

หวังเหยียนในขณะนี้อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่ เขามีบาดแผลเต็มตัวไปหมดและกำลังเผชิญกับการถูกรุมโดยผู้ฝึกยุทธถึง 3 คน

เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็ตัดสินใจพุ่งตัวไปที่บริเวณประตูหน้าเพื่อช่วยอีกฝ่ายทันที!

“เฮ้ หวังเหยียน ฉันบอกเอาไว้เลยว่าวันนี้คือวันตายของแกแน่นอน!”

“แกกับแก็งค์ของแกรนหาที่ตายแท้ ๆ กล้าดียังไงถึงบุกมาที่นี่!”

ผู้ฝึกยุทธทั้งสามคนของแก็งค์มังกรครามพูดจาเยาะเย้ยพลางโจมตี หวังเหยียนไม่หยุด

หวังเหยียนในขณะนี้ยิ่งสู้ก็ยิ่งเสียเปรียบ สาเหตุที่เขายังคงสามารถยืนหยัดได้เป็นเพราะใจล้วนๆ

หากไม่ใช่เพราะไอ้ตาแก่คงเหอนั่น ฉันคนนี้คงไม่มีสภาพแบบนี้และแก็งค์ของฉันคงชนะไปแล้ว!

หวังเหยียนเคียดแค้นในใจ