ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 25

บทที่ 25 จัดการมด

“เฮ้ยไอ้สวะ ถ้าแกคิดจะโทษใครที่ทำให้แกกับลูกแกต้องตายแล้วล่ะก็ แกควรโทษตัวเองที่บังอาจไปล่วงเกินคนที่แกไม่ควรล่วงเกินซะ!”

“แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงได้กล้าล่วงเกินคุณถง!”

“…”

ภายใต้คำสั่งของชายในชุดสูท บรรดานักเลงทั้งหลายก็ถือท่อนเหล็กวิ่งกรูไปหาอวี้ฮ่าวหราน

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานในตอนนี้ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรเลย เมื่อเห็นว่าพวกนักเลงวิ่งเข้ามาเขาแค่พ่นลมหายใจด้วยความรำคาญ และจู่ ๆ ร่างของเขาก็หายไป!

“ไอ้สวะ คอยดูเหล็กในมือของฉันฟาดเข้าไปที่หัว…อ้าก!!!”

“แค่ก!”

นักเลงคนแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งกำลังเหวี่ยงท่อนเหล็กไปฟาดอวี้ฮ่าวหราน จู่ ๆ ก็ร้องโอดครวญเสียงดังลั่นพร้อมกับปล่อยเหล็กในมือทันที

บรรดานักเลงคนอื่น ๆ ต่างก็หยุดกึกด้วยความตกตะลึง เพราะตอนนี้พวกมันทุกคนเห็นว่าสหายของพวกมันที่ร้องครางด้วยความเจ็บปวดอยู่นั้น ตั้งแต่ช่วงหัวไหล่ลงมามันถูกหักงอผิดรูปหลายท่อนอย่างน่ากลัว

สภาพแบบนี้อย่างน้อย ๆ แขนข้างนั้นก็ไม่มีวันกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิมตลอดชีวิต!

แต่…แต่มันเกิดขึ้นได้ยังไง?

นักเลงทุกคนต่างหันไปมองอวี้ฮ่าวหรานที่ปรากฏตัวขึ้นใกล้ ๆ กับนักเลงที่ลงไปนอนร้องโอดโอยที่พื้นด้วยสายตางุนงง

นะ…นี่ไอ้ไก่อ่อนคนนี้ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร จริง ๆ แล้วมันซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้งั้นเหรอ?

“เหอะ! ก็แค่มดแมลง!”

อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างดูถูก จากนั้นร่างของเขาก็หายไปอีกรอบ และคราวนี้เสียงร้องระงมก็ดังลั่นไปทั่ว

“พ่อจ๋า เอาเลย เอาเลย ตูมตูม!”

ถวนถวนที่เห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในรถส่งเสียงเชียร์ดังลั่น พร้อมกับออกท่าทางออกหมัดด้วยสีหน้าเบิกบานและหัวเราะร่า

ในความคิดของเด็กน้อย คนพวกนี้ทั้งหมดคือคนเลวที่มารังแกพ่อของเธอและตัวเธอ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องสมควรแล้วที่คนพวกนี้จะโดนอัด!

“อ้ากก!! แขนฉัน แขนฉัน…!”

“ช่วยด้วย! อั่ก!”

เสียงร้องที่ไม่ต่างอะไรกับหมูถูกเชือดดังระงมขึ้น ยังดีที่แถวนี้เป็นที่เปลี่ยวไม่มีผู้คน ดังนั้นมันจึงไม่มีใครได้มาเห็นเหตุการณ์นี้ ไม่งั้นคงมีคนโทรแจ้งตำรวจไปแล้ว

ในตอนนี้ไม่มีนักเลงคนไหนอีกแล้วที่แสดงสีหน้าจองหองแบบเมื่อครู่ นักเลงทุกคนต่างแสดงสีหน้าเจ็บปวด และหวาดกลัวต่ออวี้ฮ่าวหรานราวกับตอนนี้พวกเขากำลังเห็นผี

คนผู้นี้มันแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

ประธานหลี่ นี่แกส่งพวกฉันมาเจอกับปีศาจตนนี้เพราะอยากฆ่าพวกฉันงั้นเหรอ!?

ตอนนี้บรรดานักเลงที่นอนโอดครวญกันอยู่ต่างสาปแช่งคนจ้างวานอยู่ในใจ

“เอาล่ะ ถึงตาแกแล้ว” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นพลางจ้องไปที่ชายในชุดสูทเทา

หลังจากที่ลูกน้องของตัวเองโดนอัดจนหมดสภาพในเวลาเพียงชั่วพริบตา ชายในชุดสูทไม่มองว่าอวี้ฮ่าวหรานเป็นหมูในอวยอีกแล้ว เขามองว่าคนผู้นี้อันตรายเกินกว่าที่เขาจะสู้ด้วยมือเปล่าไหว “เหอะ ไอ้หนุ่ม! ฉันยอมรับว่าแกไม่เลวเลย แต่แกเคยได้ยินชื่อของฉันหรือเปล่า ฉันคือเทพมรณะซิงจวินนะโว๊ย!”

“เทพมรณะ?”

อวี้ฮ่าวหรานมองฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาดูถูก ในชีวิตที่แล้วเขาเคยฆ่าเทพมรณะมาก่อน ดังนั้นเขาจึงเดาได้ว่าถ้าหากเทพมรณะตัวจริงได้มารู้ว่าตอนนี้มีไอ้ไก่อ่อนตัวหนึ่งเอาฉายานี้ไปใช้ เทพมรณะตัวจริงคงแหกยมโลกขึ้นมากลืนวิญญาณของไอ้คนผู้นี้แน่นอน!

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเมื่อได้ยินฉายาของตัวเอง แถมยังมองเขาอย่างดูถูกอีกต่างหาก ซิงจวินจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชักมีดออกมาและพุ่งเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานทันทีพร้อมกับตะโกนว่า

“ไอ้โง่เอ๊ย แกไม่รู้ซะแล้วว่าในชีวิตนี้ฉันฆ่าคนมาแล้วกี่คน!”

อันที่จริงซิงจวินเองก็ไม่ธรรมดาหากเทียบกับพวกนักเลง ดังนั้นแค่เพียงการกระโจนเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็เกือบพุ่งมาถึงตัวอวี้ฮ่าวหราน

“พ่อ!” ถวนถวนตะโกนลั่นทันทีเมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามชักมีดพุ่งเข้าหาพ่อของเธอ