ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 254

บทที่ 254 เอาคืนอย่างสาสม

เช้าวันต่อมา

เวลาราว 8 โมง กัวหย่งซินนั่งอยู่เบาะหลังของรถพร้อมกับเลขาอาหลิง ด้วยสีหน้าที่เบิกบาน

แน่นอนว่าเขากำลังนั่งรถไปที่บริษัทของตัวเอง

“อาหลิง คืนนี้เธออย่าลืมบอกให้คนของเราเอาพวกเศษวัสดุก่อสร้างไปทิ้งเอาไว้ที่หน้าทางเข้าบริษัทของอวี้ฮ่าวหรานอีกรอบ แต่รอบนี้เพิ่มเศษวัสดุเข้าไปอีกเท่าตัว! ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานไอ้เด็กนั่นจะต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนฉันแน่นอน!”

เมื่อคิดถึงความสะใจในเรื่องเมื่อวาน กัวหย่งซินก็หัวเราะอย่างร่าเริง

“ได้ค่ะท่านประธาน ในเมื่ออวี้ฮ่าวหรานไม่ไว้หน้าเรา ถ้างั้นเราก็ต้องสั่งสอนให้หนัก ให้รู้ว่าเราไม่ใช่คนที่เขาจะปฏิเสธได้ง่าย ๆ!”

อาหลิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสะใจเช่นกัน

“หืม? นั่นมันอะไรวะน่ะ!?”

อย่างไรก็ตาม เมื่อรถของกัวหย่งซินขับไปถึงหน้าทางเข้าบริษัทของตัวเอง เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่ากำแพงรั้วของบริษัทตัวเองถูกพังจนราบเป็นหน้ากลอง

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงตอนที่รถของเขาขับผ่านประตูทางเข้าเข้าไป เขาก็ต้องประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าพนักงานของเขานับร้อยต่างยืนล้อมมุงดูตึกสำนักงานอย่างห่าง ๆ และแน่นขนัดด้วยสีหน้าสับสน แถมไม่มีใครมีท่าทีว่าจะเดินเข้าไปทำงานอีกต่างหาก

หลังจากรถหยุด กัวหย่งซินรีบลงจากรถในทันที และเดินมุ่งหน้าไปยังกลุ่มพนักงานและตะคอก

“พวกแกยืนทำบ้าอะไรกันอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงไม่เข้าไปเตรียมตัวทำงาน?”

“เอ๊ะ? ท…ท่านประธาน!”

บรรดาพนักงานสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อได้ยินเสียงด่าของเจ้านายตัวเอง แต่ถึงแม้ว่าจะโดนด่า พวกเขาก็ยังไม่ขยับไปไหน พวกเขาเอาแต่เหลือบมองสลับไปมาระหว่างกัวหย่งซินและตึกสำนักงาน

ในตอนแรก กัวหย่งซินไม่เข้าใจว่าทำไมพนักงานถึงแสดงสีหน้ากันแบบนั้น เพราะเขายังไม่เห็นผลงานหลักที่อวี้ฮ่าวหรานทำไว้เนื่องจากด้วยความหนาแน่นของจำนวนคนที่ล้อมรอบตึกสำนักงาน

แต่เมื่อเขาเดินแหวกวงล้อมของพนักงานเข้าไปดูจุดที่พนักงานกำลังมองดูอยู่บริเวณรอบตึกสำนักงาน ก็ถึงกับต้องอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงและแทบจะเป็นลม!

ขณะนี้ดินรอบตัวตึกสำนักงานทั้งหมดถูกขุดลึกหายไปถึงสามเมตรและกว้างถึงห้าเมตร! มันดูราวกับว่าตึกสำนักงานของเขาถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้ขุดคูคลองล้อมรอบคล้ายกับจะทำให้กลายเป็นเหมือนป้อมปราการในสมัยอดีต!

แต่นี่มันคือยุคปัจจุบัน และตึกของเขาไม่ใช่ป้อมปราการ มันคือตึกสำนักงานที่ถูกสร้างให้คนเข้าไปทำงานก็เท่านั้น!

ที่เลวร้ายที่สุดคือผู้ที่ขุดจงใจขุดลึกกินเข้าไปถึงเสาโครงสร้างตึกที่ถูกฝังเอาไว้ใต้ดินจนเห็นเป็นต้น ๆ อย่างชัดเจน ซึ่งการทำแบบนี้มันย่อมทำให้โครงสร้างของตึกไม่มั่นคงเป็นอย่างมาก

สรุปแล้วคือพวกเขาไม่มีทางเข้าไปทำงานในตึกสำนักงานได้ในเร็ว ๆ นี้แน่นอน!

“อ๊ากกก!!! ใครแม่งเป็นคนทำ! อ๊ากกก ฉันจะฆ่ามัน!!! ใครแม่งเป็นคนทำ!!!”

เมื่อได้สติ กัวหย่งซินก็ตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความโมโหและเคียดแค้นสุดขีด

แต่แล้วจู่ ๆ ภาพหน้าของอวี้ฮ่าวหรานก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างฉับพลัน

ช่วงนี้เขาไม่ได้ไปหาเรื่องใครเลยนอกจากคน ๆ เดียว ดังนั้นมันต้องไม่ใช่ใครอื่นแน่นอนนอกจากอวี้ฮ่าวหราน!

“เป็นมันแน่ ๆ! บัดซบ! มันกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!?”

ขณะนี้สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงไม่หลงเหลือความร่าเริงเหมือนตอนอยู่บนรถเลยแม้แต่น้อย

อันที่จริงความเลวร้ายในขณะนี้มันยังไม่สิ้นสุด หลังจากผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เสาสองสามต้นของตึกสำนักงานก็เริ่มส่งเสียงปริแตกดังลั่นและจากนั้นต่อมาไม่นานเสาเหล่านั้นก็หักลง ส่งผลให้ตัวตึกเริ่มเอียงไปราวสิบองศา!

ภาพนี้ทำให้พวกพนักงานของกัวหย่งซินส่งเสียงกรีดร้องในทันที

“น…นี่ มันกำลังจะโค่นลงมาหมดใช่ไหม? แบบนี้เราคงเข้าไปทำงานไม่ได้แน่นอน!”

“พระเจ้า! ดูนั่นสิ เสาต้นนั้นเริ่มมีรอยร้าวเกิดขึ้นบ้างแล้ว! ไปเร็ว พวกเรารีบวิ่งออกจากตรงนี้กันก่อน ไม่งั้นตึกอาจจะถล่มมาทับเราตายกันหมด!”

“ไปเร็วพวกเรา รีบถอยห่างก่อนเร็ว!”

“…”