ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 272

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อ กงซุนซาจึงพูดเน้นเสียงขึ้นอีกครั้ง

“ฉันสัญญา! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยอยากให้คนในแก๊งเสียเลือดเสียเนื้อสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ทนเห็นแก๊งพยัคฆ์เวหามันจองหองมากไปกว่านี้ไม่ได้ อ้อ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับของที่น้องหลิ่วส่งมาให้ฉันมันล้ำค่าหรอกนะ หึหึ”

อันที่จริงกงซุนซาตัดสินใจได้ตั้งแต่ก่อนมาแล้ว

หากเขาไม่ตัดสินใจได้แบบนี้ ก็คงไม่มาตั้งแต่แรก

หลิ่วอวี้จิงรู้สึกเบิกบานทันทีเมื่อได้ยินคำยืนยันที่หนักแน่นขนาดนี้

“ฮ่า ๆ! เยี่ยม…เยี่ยม! นับจากนี้ไอ้โจวเฟยหู่มันหลับไม่ลงแน่ ๆ!”

ตั้งแต่ที่เขาโดนอวี้ฮ่าวหรานอัด และโจวเฟยหู่หยามหน้า เขาก็เอาแต่หาทางล้างแค้นมาโดยตลอด

ในที่สุดวันนี้โอกาสก็มาถึงแล้ว!

…

อีกด้านที่เหมยซาน

เทือกเขาแห่งนี้คือจุดชมวิวที่สวยงามที่สุดในละแวกใกล้เคียงจากเมืองฮ่วยอัน มันสวยงามมากเสียจนละครมากมายหลายเรื่องพากันมาใช้สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์

ขับรถราวสามชั่วโมงในที่สุด อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถมาถึงภูเขาเหมยซาน

“วู้…พ่อจ๋า ดูสิ ภูเขาสูงจังเล้ย!”

ในทันทีที่ลงจากรถ ถวนถวนเงยหน้ามองภูเขาเหมยซานที่อยู่ไม่ไกล

“ไม่ใช่แค่สูง แต่มันยังสวยมาก ๆ ด้วย!”

ในขณะเดียวกัน…หลี่หรงก็ลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าสะพายของเธอ

เนื่องจากก่อนหน้าหญิงสาวมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานในบริษัทจนไม่มีเวลาออกไปเที่ยวที่ไหนเลย การได้มายังสถานที่ ๆ สวยงามแบบนี้มันจึงทำให้เธอรู้สึกมีความสุขเช่นกัน

“ไปกันเถอะ เมื่อตอนนั้นพี่เคยมาที่นี่กับพี่สาวของเธอ ข้างบนนั่นสวยมากจริง ๆ”

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อลงจากรถ ก็พาลูกสาวและหลี่หรงเดินตรงไปที่สถานีกระเช้าเคเบิ้ลลอยฟ้า ซึ่งอยู่ไปห่างจากที่จอดรถไม่ไกลนัก

เนื่องจากสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ดังนั้นทางภาครัฐจึงได้สร้างกระเช้าลอยฟ้าเอาไว้ใช้สำหรับเดินทางขึ้นไปบนยอดเขาเหมยซานเพื่อความปลอดภัยและความสะดวกของนักท่องเที่ยวทุกคน

“พ่อจ๋า เราจะขึ้นไปข้างบนด้วยกระเช้าลอย ๆ พวกนั้นเหรอ?”

ถวนถวนมองไปที่กระเช้าลอยฟ้าด้วยดวงตาเป็นประกายก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้น

“ใช่ พวกเราขึ้นไปโดยกระเช้าลอย ๆ พวกนั้น!” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับ

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ขึ้นไปนั่งในกระเช้าลอยฟ้า

“ว้าว! พ่อจ๋า ดูสิ! คนข้างล่างนั่นตัวเล็กลงเรื่อย ๆ ด้วยแหละ!”

ถวนถวนเกาะหน้าต่างพลางตะโกนร้องด้วยสีหน้าตื่นเต้น แต่การกระทำนี้ของเด็กน้อยทำให้หลี่หรงขนหัวลุก

“ถวนถวน อย่าปีนหน้าต่างแบบนั้นสิลูก! มันอันตรายนะ!”

ในระหว่างที่บ่น หลี่หรงก็กอดตัวของถวนถวนเอาไว้

ถึงแม้ว่ากระเช้าจะดูแข็งแรงมาก แต่เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อเห็นว่า ถวนถวนปีนที่นั่งเอาหน้าแนบกับหน้าต่างกระจกใส

“แหะ ๆ ถวนถวนมีความสุขจังเลย แม่หรง ดูสิมันสวยมาก ๆ เลย!”

เด็กน้อยไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่ในเวลานี้ ด้วยความสนุกเด็กน้อยจึงยังคงขืนตัวเอาหน้าแนบกับหน้าต่างต่อไป

หลังจากผ่านไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง กระเช้าลอยฟ้าก็เริ่มลดความเร็วลงซึ่งเป็นสัญญาณว่าใกล้จะถึงสถานีบนยอดเขาแล้ว ด้วยความสูงของยอดเขามันจึงทำให้ภาพที่ด้านนอกกระเช้าตอนนี้มองเห็นเป็นทะเลหมอก

เมื่อกระเช้าหยุดลงที่สถานี ถวนถวนก็วิ่งออกไปจากกระเช้าเป็นคนแรก

“พ่อจ๋าดูสิ พวกเราอยู่บนเมฆ!”

เด็กน้องเกาะระเบียงของสถานีและจ้องไปที่ทะเลหมอกด้านล่าง

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานกลับไม่ได้ตอบกลับลูกสาวของเขาในเวลานี้

ที่นี่ไง!

มือของเขาที่เคยสังหารสรรพชีวิตมามากมายเริ่มสั่นเทา!